Foto nga Tirana

Duska Vrhovac at http://www.mediterranean.nu/?p=1795

Duska Vrhovac, writer, journalist and translator, born in 1947 in Banja Luka, former Yugoslavia. She graduated contemporary literature at Faculty of Philology, University of Belgrade. She has worked in various media and has worked with major newspapers. She has been editor of radio and television broadcasts. A journalist by profession, at the highest level of professional qualifications, she left her job with the RTS (Radio Television of Serbia) and then to work as a writer and freelance journalist. She lives in Belgrade, Serbia.

She has published 17 books of poetry many of which have been translated, in part or in full, in 16 languages (English, Italian, Spanish, German, Russian…) and she is considered one of the most famous contemporary poets from Serbia. Present in anthologies devoted to world-class poets. She has received important awards for poetry and the gold badge “for the generosity, dedication, perseverance and creative contributions that are made in his time worked to spread the culture of the nationalities of the Republic of Serbia.” She has participated in numerous meetings, festivals and literary events, journalistic and scientific conferences at home and abroad.

Published poetry books:

•San po san [Dream By Dream], Nova knjiga, Beograd, 1986
•S dušom u telu [With a Soul in a Body] Novo delo, Beograd, 1987
•Godine bez leta [Years Without Summer], Književne novine i Grafos, Beograd, 1988
•Glas na pragu [Voice on Threshold], Grafos, Beograd, 1990
•I Wear My Shadow Inside Me, Forest Books, London, 1991 (translated from Serbian: Richard Burns with Vera Radojević)
•S obe strane Drine [On Both Sides of the Drina River], Zadužbina Petar Kočić, Banja Luka, 1995
•Žeđ na vodi [Thirst on Water], Srempublik, Beograd, 1995
•Blagoslov – stošest pesama o ljubavi [BLESSING – onehundredandsix poems of love], Metalograf, Trstenik, 1996
•Žeđ na vodi, drugo dopunjeno izdanje [Thirst on Water, second revised edition], Srempublik, Beograd, 1997
•Izabrane i nove pesme [Selected and New Poems], Prosveta, Beograd, 2002
•Zalog [Forfeit], Ljubostinja, Trstenik, 2003
•Operacija na otvorenom srcu [Surgery on the open heart], Alma, Beograd 2006
•Za sve je kriv pesnik [The poet is guilty for everything], independent electronic edition, 2007
•Moja Desanka (My Desanka), Beograd, 2008
•Urođene slike/Immagini innati (bilingual edition Serbian/Italian), Smederevo, 2010
About poetry of Duska Vrhovac:

Milan Mihajlović, Otadžbina, broj 6, Beograd 2007: The poetry by Duska Vrhovac is very interesting and provocative. She, behind the all poetical backdrops and metaphors, affects the reader in cathartic, curative and divine way, during and after the reading. Her poems are, without doubt, exceptional achievement, which they assign of modern courses in Serbian and European poetry. Those are poetical forms, from prayer to excellent satire, realized by lyrical means.

Anna Santoliquido, Le Voci Della Luna, Numero 14 Settembre 2000: The great mataphores by Duska Vrhovac are, and they have always been, dream and children, tokens of desire and life that is blooming. The veil of melancholy, disapproval of evil, dreams, layered meanings, feelings, whip up reader’s curiosity for Balkan’s history. And that is how one’s woman poetical vistory becomes universal element and interconecting ring.

Ljubica Miletić, Žedj na vodi (Thirst on Water), second revised edition, Srempublik 1997: While she talks about terrible fantasy of evil, she is strongly on the side of good, that is one kind of Duska’s testimony and resistance, her belief, love and all hope that evil is not omnipotent and that is transient.

Richard Burns, I WEAR MY SHADOW INSIDE ME Poems by Duška Vrhovac, Forest Books, London 1991: A poem by Duška Vrhovac often has the quality of an amulet: open it up, and inside you will find a secret and a memento. In a small space, she can catch and hold the moment, as well as its whole range of echoes. Many of her poems have an easy conversational surface, yet she can make what looks like a polished pebble open and grow in the mind like a seed. In Serbo, she often makes coinages of her own, and relishes the full sonoric and metaphorical resonances of her mother language. And, firmly rooted in her own experience, she never overstates but always affirms her heritage and her consciousness, which are inescapably those of a modern Yugoslav woman. “I don’t put my life into my poems,” she has said. “My life is for the living. What goes into my poems is what can’t be lived in my life.” This compex idea irradiates all her work. The poems are finely patterned miniatures, “inklings”, in all senses of the word: creatures living and breathing through ink, instants at once trapped in time yet freed from it, glimpses and aperçus, intimations and recognitions.


LONGING FOR THE MEDITERRANEAN

My palm is warm as the Mediterranean sun is,
my eyes are blue like Mediterranean sky,
my words are healing as the waters of the Mediterranean are,
but yet, the Mediterranean is eternal and myself so fleeting.

1.

When I think of you, alive Mediterranean water
forever settled in the colour of my view,
only when I think of you
I see my ancestors how they are helming,
sailing their invisible ships
between merciless, invisible rocks
with song frozen and bound,
and I hear how they are calling my future name.

Whilst trembling I say goodbye to the sun in the dusk
to drown in your horizon
only drowning in you
it will rise again tomorrow,
sweet saltiness of someone’s ancient tears
I can taste on my thickened tongue,
communion with drops of ice
melted on the unquenchable fire of the genesis.


2.

If only I could once
like a seagull over the Mediterranean Sea
soar to the other side of sky,
to the unfathomable beauty of the first dates,
to the places which are long gone
on the maps of the world’s journeys,
my blue eyes would return to the sky
its mute colour of infinity.

If I only once without error
played perfect crystal notes
preludes of souls from sunken ships,
and only once, if I could lie down my shadow
on your blue open sea
as a shadow of a seagull falls on it,
I would return again into the drop of water
of which my mother first created me.

I would return to a daybreak and sand,
to myself eternal and I would learn how to read
secret signs of the wind, water and sky,
signs that today only poetry
attempts to engrave into already too salty air
and into drops of the purple rain,
to save them for some instruments and hands
that neither our unborn children are not aware of yet.


If you die at dusk

If you die at dusk
it won’t be snowing black snow over the city.
One heart will light string of stars
over your last words
and send away a night from your asleep fingers.

If you die at dusk
on your way from the cinema
children from the suburb
will pick up bunches of field flowers
in which you will immerse your leaving image
and you will wish to laugh
when from a distance a train emerges.

If you die at dusk
it won’t be unnoticed.
All you loved will know it,
by accident or unavoidable,
long and painful,
or just for a moment, at a glance.

If you die at dusk
I shall wait for that night
in the town which we haven’t been before
I’ll take you into the garden
of blossomed oranges
to look at the sea
like it is the show
we have directed ourselves
and which promises catharsis.

If you die at dusk
I’ll sail with you easily
like the paths of childhood
and we shall be two shiny, sliver clouds
two chords of a tender sonata
composed for a divine harp
but never played.

If you die at dusk
you’ll trick all others
And you will follow only my voice,
the one which promised you, one night
in the ancient Smederevo
essential date,
referring to this, present life
and you only said: maybe in another life.

If you die at dusk
everything will happen the way I wanted to be
and you will have no choice.
You will love with the strength of
all your former loves,
with ardour of youth which has escaped so suddenly
and poetry in which you have found meaning and salvation.
And you, now, after this poem on poem
choose and die, if you must die.
My shadow still standing at the door
and waving at an innocent smile
of someone who used to be a boy
who has lost track and forgotten the magic word.


To Find My Own Word

Countless poets have already told
how they see a whole world in a grain of sand,
infinity in the palm of a hand, all heaven in an eye,
and how a single day can be an eternity..

Many of them have glorified love,
cursed suffering, sorrow and pain,
described death, hell, paradise and a happy home,
earnest that everlasting shall be their work and name.

Everything has been said and seen,
forewarned, sung and written about,
and there is nothing that has never been.

So why then do here I stand
Like the first woman and the first man,
As if I were a God.

To say what was told?
To describe what is written?
To find my own word.

DUSKA VRHOVAC

© Translated from the Serbian by Richard Burns,
V. Radojević and A. Malešević


http://www.mediterranean.nu/?p=1795

--------------------------------------------------------------------------------
Published on mediterranean.nu with the permission of Duska Vrhovac

Tamara on Middle East Online, London

http://www.middle-east-online.com/english/?id=42584

Thus spoke Tamara


'I have squeezed all weapons human and demon have created. And made a powder so by every pinch, a smile gave birth to love.'


Middle East Online




'Washed the stratosphere of disasters'



I have polished the eyes of suffered child

Removing steamy layers of his vision

To see a sparkling teeth while I smile

And my soul’s dormant and well hidden planet of hate

***

I have washed the stratosphere of disasters

Their parents layered meticulously in his being

With tears with love impregnated

I have peeled all membranes of polluted spirit

***

I bestowed a smile to a frog

And a kiss to a silenced jade

***

I have leaked the dew from the petal of the white rose

And counted rubies from the ripened pomegranate

***

I have planted all sorts of fruits

And made a playground for all of us

You may call it orchard

You may call it plantation of Love’s newborn

But I know its Tachyon-ic soil

Where only Love may plant its seed

***

I have tailored an emerald dress

And perfumed it with amber for every child to wear

I feed every stomach

With bedazzling light of my soul

To make them transparent

To make them enlightened

***

I have created the army of smile

And called all experts to dismantle the machinery of hate

In the fields of light’s symphony

In eternity’s holly moment

***

I have embraced all visible and invisible infants

And rejoiced their happiness

***

I have squeezed all weapons

Human and demon have created

And made a powder so by every pinch

A smile gave birth to love

***


Middle East Online
http://www.middle-east-online.com/english/?id=42584

Thank you Anders Dahlgren from Gotteborg

http://www.mediterranean.nu/?p=1794

Fahredin Shehu was born in Rahovec, South East of Kosova, in 1972. graduated at Prishtina University, Oriental Studies. M.A. in Literature. His work has been translated in English, Serbian, Croatian, Bosnian, Roma, Swedish, Turkish, Arabic and Romanian. Fahredin Shehu works in Administration of Radio Television of Kosova RTK and is ambassador of Poets to Albania by Poetas del Mundo, Santiago de Chile. He also actively works on Calligraphy discovering new mediums and techniques for this specific for of plastic art.

Published books:

NUN- collection of mystical poems, 1996, author’s edition
INVISIBLE PLURALITY- Poetical prose, 2000, author’s edition
NEKTARINA- Novel, Transcendental Epic, 2004, publishing House, Rozafa Prishtinë- project of Ministry of Culture Sport and Youth of Kosova
ELEMENTAL 99- Short poetical mystical stories, 2006, Center for positive thinking, Prishinë
KUN- collection of transcendental lyrics, 2007, Publishing House LOGOS-A, Skopje, Macedonia
Issues on papers and magazines:

Essays in daily paper ZERI, Prishtinë
Essays in daily paper LAJM, Prishtinë
Essays in daily paper GAZETAEXPRESS, Prishtinë
Essays in daily paper ILIRIA POST, Prishtinë
Columns and essays on weekly paper JAVA, Prishtinë
Poetry on Magazine of Center for Humanistic studies GANI BOBI, Prishtinë
Essays on Journal “Oriental Studies”, Kosova Orientalist’s Association
Poetry in Magazine STAV- Tuzla, Bosnia and Herzegovina
Poetry in Magazine ZIVOT- Sarajevo, Bosnia and Herzegovina
Poetry in Magazine ULAZNICA- Zrenjanin, Vojvodina
Poetry in Magazine URRA- Tirana, Albania
Poetry in Magazine POETA- Belgrade, Serbia
Poetry in Magazine, ISTANBUL LITERARY REVIEW, Istanbul, Turkey
Poetry in Magazine, MOBIUS MAGAZINE, New York
Poetry in Magazine OBELISK, Tirana, Albania
Essays in electronic magazine SEGURAWEB, Holland
Essays in electronic magazine GAZETA START, Albania
THE WORLD POETS QUARTERLY (multilingual) VOLUME No. 58
THE WORLD POETS YEARBOOK 2009
Poetry in www.balkanwriters.com
The Book of Poetry E-Book in www.ronopress.org, London
The book of Poetry in Nadwah Press, Hong Kong www.arabicnadwah.com/englishpoetry/fahredin_shehu.htm
Poetry Romanian version orientul-meu.blogspot.com/2010/11/asa-grait-tamara.html
Poetry in English on The Sound of Poetry Review thesoundofpoetryreview.wordpress.com/2010/04/26/fahredin-shehu-kosovar-poet/
Articles in www.worldbulletin.com
Articles in www.newropeansmagazine.com
Participations:

Exhibition of Calligraphies in Cairo, Egypt, 2004
Sarajevo 44th Poetry Meeting, Sarajevo 2005
Congress on 600th anniversary of the work of Abdurrahman Ibn Khaldun, Cairo, Egypt, 2006
Meeting for the ethnic minority rights, European Parliament, Bruxelles, 2006
Exhibition of paintings and calligraphies at the Ministry of Culture and Tourism, Cairo Egypt, 2007
Participation on the Congress on 800th anniversary of a Persian Poet RUMI, organized by
UNESCO/Albania and Saadi Shirazi Foundation, Tirana
Participation at the International conference on Identity and building bridges, Canakkale, Turkey
Debates on national KTV, RTK, TV BESA, TV 21
Artists Profile “KULT”, “AVENY” on RTK Public Broadcaster
Interviews for all nation wide Electronic Media and Press

Thus spoke Tamara

I have polished the eyes of suffered child
Removing steamy layers of his vision
To see a sparkling teeth while I smile
And my soul’s dormant and well hidden planet of hate

I have washed the stratosphere of disasters
Their parents layered meticulously in his being
With tears with love impregnated
I have peeled all membranes of polluted spirit

I bestowed a smile to a frog
And a kiss to a silenced jade

I have leaked the dew from the petal of the white rose
And counted rubies from the ripened pomegranate

I have planted all sorts of fruits
And made a playground for all of us
You may call it orchard
You may call it plantation of Love’s newborn
But I know its Tachyon-ic soil
Where only Love may plant its seed

I have tailored an emerald dress
And perfumed it with amber for every child to wear
I feed every stomach
With bedazzling light of my soul
To make them transparent
To make them enlightened

I have created the army of smile
And called all experts to dismantle the machinery of hate
In the fields of light’s symphony
In eternity’s holly moment

I have embraced all visible and invisible infants
And rejoiced their happiness

I have squeezed all weapons
Human and demon have created
And made a powder so by every pinch
A smile gave birth to love


My wishful thinking…

I fully embrace the lights of all sources
Mixing tears with the blue flame
Abandoning all human fears
Encroaching the grass of all darkest green
Smelling running water at the bank of the Nile
Receipted in the Onyx foyer surrounded by
Unfurled rainbow muslin roll with gold color encrypted
Formulas for Love intoxicated entities
Am I?
Such befuddled to melt as a snowflake
When the sun ray sings its quatrain
And perfume it with the fresh scent
Of angels’ armpit
And all Seraphs laugh in unison
For all lost “I-s”


Eternal present

Unless you become beautiful
You have no right to approach Beauty

If the one longs only for flowers
I shall bloom at once the entire spring

Until you leave the future behind
There’s no mere chance you make thou art a living influence

If I long only for eternal unknown
I tell you again I break this goblet
Into fragments and resurrect as phoenix
Then from my new goblet you may drink
Unpolluted vine
With the lips of deadly curse

Then my Art is for real


The tiny mysteries

The tiny mysteries
He was telling me the mystery of Mispha
And the lingam washed with the milky water
Remained still

I came to a place called knowledge
Got aware of my ignorance

She was telling me the mystery of Delphi
And the white pigeon spoke in vein
From the heaven down to the isle

I came to a place called will
Moved heart- stones and multitude of passion

You were telling me the mystery of Gabriel
And the sounds of tiny bells
Under the myriads of flame rainbow wings

I came to a place called Love
Built my settlement of beloved and
The praying room in the middle
Of the temple
And I stand contrite
For all lost YOU


Unusual “I”

The hand of mercy sprinkled
A golden dust over and over
The lips of wisdom spoke silence
The womb of planet bears progeny
A spark of diamond in the dew of my tear
Boiling one
A drop of it to melt the ice cube of your heart
Usual you and usual I
As waterfall from the top of the hill
Lofty unusual I
Stands bewildered and obtuse
An oxymoron
That wants to examine
Here in its lab
Alas Love
And God forbid
We dry out slowly and sure
Homo nuovus has its saying
“Unless you are in love
You have no right to approach the unknown”


The Gown

A neon- color cornucopia gurgles as spring
Standing in the middle
I remain overwhelmed
Nano- metric particles embraces sinful population
Of cells absorbed by light
It’s Zephyr that transports souls
Nowhere else you may see
Lifted up, up, up they bear
Nuptials to the gaps of heaven but
The entrance pearly macadam
Krypton threshold and cedar wood gate
Golden latch opens to host guests
The bride…is I glimmered?
Heavy walk I started as death angel
Walks on earth
Aerial walk now steps far
In advance as seraph I wear
The gown lightly embroidered
With knots curls sparks and pearls
Of the ionic thread
Light is as feather its weight
Light I as bubble about to burst
Light as happiness my momentum
We levitate above golden leaf wheat field
Seeing our shadows beneath
Our heavily impregnated cubic souls
We see the footprints of malicious
Who encroached our shadow when
The sun was as God adored and
Stand in the front of us
Anyway we undress the gown
Naked souls in unison
Sing dance and rejoice
Wash at the bank of milky river
The mantle of the Green Man waits
Our essentials wait too
To fill and go in procession
To celebrate eternals


Theophany

You kiss me and stamp my existence
I kiss you and melt in God’s essence

The granular spittle that remains in my throat
A long day between winter and spring
My state known only by friends few of them
My Love felt by every creature
The bastards that sprinkles with their hatred
And those that converts their names and faith
This suffocating visible plurality of creatures and bizarre manifestations
My spiritual nervation has strengthened
Soul cells are dancing the muttered nation’s dance called Love
Those who make sex in the air as flies’ foals hatred babies
Can you kill babies is our question
We the invisible plurality of divine creatures and manifestations
We the perpetual Theophany coruscate in pure hearts
As Sun in the dews of mornings full of vetyver, ambergris, limonene, fragrance and a slight skunk of civet, moschus and the sweat men by labor exhausted
We speak we sing we paint
With the act without exhaling a syllable from our holly mouths
We sprinkle with the aureate dust
Straight we look at Saturn ring color eyes and the color of peacock tale feather
We built a cube temple and play chess in cube
We love the terrain where the guests of Moses and Lot before him had passed through
We sing with Seraph of high realms we sing in sync
Here we bring joy in hearts of those who encroached in procession through emerald macadam
Where you seldom pass
We know by heart the Al Jaffr and ten Sefirots and we read the Liber Razielis
We accompanied Adam Kadmon in his solitude prior to separation and embodiment in terrain that will be bloodied by human through centuries
We have said to John to go in the river Jordan baptize the Christ and lead him on
For those who knows a little
We said to Waraka to prepare Muhammad to become the leader of those who seek the truth
We said to Bahaullah to explain men to take after women and the mother Earth
Otherwise in upcoming millennium the solely food of them shall be kernels and water
We said to Gibran commence the Theurgy for upcoming millennium being as solely artistic repose for creative men
We said to Fahredin write as much as possible and hush as a canyon stone
Until he finds his echo point
We…


Elixir

There’s only a dew of elixir in the bottom of the empty cup sleeping as lamb
Now they call it heart, I call it polluted spirit, and you may call it ruby pomegranate granules
But we the simplest so called human entities jointly may only Love and this is sufficient
To suffer for the thousand years and a day more

The one who cares not is the luckiest mundane ignorant but I’m the one alike who outpours his quintessential not knowing for whom
Not knowing for what reason a purpose never show its glamour in advance
For warning, for love or even for sake of its purest manifestation

In times when words were queued in the thread abundantly curved in bobbin from the human scalp
The necklace of verse is fading its shine no sparkling truths gurgles from its spring to obey our thirsts
We the thirsty souls for divine morsel wandering in here as the spirits of suicide victims
Empty stomachs of enfant terrible only for the grasp of the truth they never hear even as the sound of insect
Never as the sound of falling frozen spirit in jade that you may later see as the Galatea of divine maternal essence
A cornucopia of latent blessings waits
A deficit of Love outbursts proudly displaying its genitalia without a drop of shame
I wander as a working bee searching for the nectar of wisdom to feed my Queen bee
And bestow her eternal life with the royal jelly leaking elegantly from the bottom to the navel



All poems on this post: © Fahredin Shehu
Published on mediterranean.nu with the permission of Fahredin Shehu

Athanase Vantchev de Thracy, PLAGЁT E BUKURISЁ

Fahredin Shehu

PLAGЁT E BUKURISЁ
Athanase Vantchev de Thracy


Po të mos ishin Gjovalin Kola dhe Jeton Kelmendi; Athanase Vantchev de Thracy për mua do të ishte një njeri, i cili shkruan poezi vetëm për Francën apo vetëm për Bulgarinë, të cilat e përbëjnë identitetin e dukshëm human të poetit De Thracy, por me tej identiteti i tij është global dhe atë për shumë arsye dhe për këtë kam hise të flas me shumë ëndje, prandaj më duhet ta përsërisë vetvetën për të satën herë se, rëndësia e përkthyesëve është gjithmonë si rëndësia e urrave që na lidhin me një botë më pak të njohur. Puna e lodhëshme e përkthimit pothuaj, asnjëherë nuk është shpërblyer, shpeshherë madje as duke i adresuar falënderime.
Shfrytëzoj këtë shkrim si rast i duhur që publikisht t’u falënderohem përkthyesëve, me falënderimet të cilat i tejlakojnë lartësitë e reve të bardha.

Kur kihet parasyshë se kulti i fjalës së shkruar jeton ende dhe me tej kulti i poezisë sado që perceptohet se nuk ka lexues, kjo duket se është fazë kaluese, sepse De Thracy e dëshmon të kundërtën, e resurekton poezinë duke filluar nga antikiteti nëpër mesjetë e deri në kohën tonë, na inkurajon të mendojmë se nëse koha e profetëve ka mbaruar tëë përzgjedhurit e Zotit prej eoneve të lashta e deri më sot duket se nuk janë kush tjetër pos poetëve.

Thellësisht i preokupuar me konceptet të cilat janë problematike që nga gjeneza e njeriut; vdekja, jeta, dashuria, bukuria, arti, De Thracy na shpalos një muslin të ndjeshëm dhe sensual e spektral të fjalëve filigranike të përzgjedhura me kujdes, dedikime të përzgjedhura me kujdes, motiveve të përzgjedhura me kujdes dhe finesë të veçantë. Nga antikiteti letrar Epikuri dhe Lukreci, nëpërmjet mesjetës i kthehet Solomon Ibn Gabriolit, Juda Ha Levi dhe traditës mistike hebreje, tek Mevlana Rumiu, Nazim Hikmet dhe Ahmed Shaëki, Ëilhelm Heinrich Ëackenroder, Paul Verlaine dhe Novalis, etj. Sakaq dëshmon më shumë thënien e poetit persian Saadi Shirazi, ...kur të përzihesh me lule e merr aromën e tyre. Ja se De Thracy e bënë këtë në mnyrën e vetë origjinale dhe për mua si poet e herë herë kritik, më kthen tek hyjnorja dhe se vërtetë edhe pas Khalil Gibranit transcendentalja vibron në të dy kahet e botës. Derisa Munir Mezyed, palestinezi i kthehet Rumanisë që të krijoj poezi, e cila e pason hyjnoren e Gibranit, De Thracy nga Bullgaria në Francë e bart peshën subtile nëpër netët pa gjumë dhe punë të palodhëshme në një trajtë universale duke mos e mohura kulturën Lindore e as Perendimore por duke e konsideruar atë si begatshmëri dhe duke e bartur flakadanin e urtësisë dhe poezisë Evropiane.

Fjalët të cilat unë i rradhis në këtë shkrim janë refleks i vetëm një libri, i cili porsi bletë grumbullon nektarin nga shumë lule dhe nuk di nga cila dhe nga sa lule ka mbledhur nektar për ta prodhuar një bulë mjalte, nëse kështumë lejohet t’i parafrazoj Upanisadat e urta induse.

Himnet dhe epitafet e De Thracy kanë një ndjeshmëri të rrallë artistike dhe thellësi estetike, veçmas epitafi:


EPITAF PËR ATHANΑSE DE THRACY-IN

O njerëz të Francës, rrëzë kësaj peme të njomë
Fle gjumin e ëmbël dhe të përjetshëm
Athanase de Thracy,
Më i dhembshuri dhe më i dashuruari
I poetëve të Francës.

Me pathos të thellë në këtë segment:
FJALË KOPSHTARIE TË NJË TË PADUKSHMI

Për Alfonso Gatto

Më mësoni lutje të vjetra dhe himne kishtare të përshpirtshme,
Fjalët me aromë temjani Arabie,
Formula që sjellin besimin,
Ekuacionet melodioze të organos,
Teoremat mugulluese
Të ujrave të tokës dhe të qiellit!

Se në tërësi i dedikohet poezisë De Thracy pohon në vargje me ndjeshmëri prej artisti të madh në epigrafin:

LULE SHËNGJERGJI

"Frumentum Christi sum..."
"Unë jam nga brumi i Krishtit"


Kalimtar, këtu prehet Athanase-i
Vesën e mëngjesit ka për qefin,
E për varr zambakët në luginë -
Jeta e tij qe një poemë,
Poemë që do të mbetet në përjetësi!


Poetit japonez Sugakaëa Yoko-s i kushton haiku duke i kënduar pleqërisë:

Një gjethe e verdhë bie
prej plepit-
një lot e përcjell,
jam plakur!


Poetit ndër më të mëdhënjtë përsian Abul Qasim Hassan ibn Ahmad 'Unsuri Balkhi i kushton këtë poezi:

Flauti i barit derdh shpirtin e tij të mahnitur
Mbi qepallat ngjyrë blu gjysmë të mbyllura.
Princi im! Çfarë mbetet nga parfumi luksoz i shënimeve,
Të letrave të pashkruara, të fjalëve të pashprehura?

Se bota është e bukurë në gjithë tërësinë e sajë më së miri e përshkruan e ndërton dhe e mbindërton poeti me sensualitetin engjëllor duke e zbritur hyjnoren nga katet e larta qiellore dhe duke e transmetuar në letër, e tani edhe në formën elektronike.





Athanase Vantchev de Thracy




Athanase Vantchev de Thracy është pa dyshim njëri nga poetët më të mëdhenj bashkëkohorë francezë. I lindur më 3 janar 1940, në Haskovo të Bullgarisë.

Athanase Vantchev de Thracy është autor i 32 përmbledhjeve me poezi (të shkruara në varg klasik dhe të lirë), ku ai përdor gjithë spektrin e prozodisë : epopenë, odën, sonetin, bukoliket, idilet, pastoralet, baladat, elegjitë, rondon, satirën, himin, epigramin, epitafin etj. Ai ka publikuar gjithashtu një numër monografish si dhe punimin e doktoraturës, Simbolika e dritës në poezinë e Paul Verlaine-it. Në bullgarisht, ai shkruan një studim për shkrimtarin epikurian Petronin, të mbiquajtur Petronius Arbiter elegantiaru, i preferuari i perandorit Neron, autor i romanit klasik Satirikoni, si dhe një studim në gjuhën ruse me titullin Poetika dhe metafizika në veprën e Dostojevskit.

Duke qenë një njohës shumë i mirë i antikitetit, Athanase Vantchev de Thracy ka shkruar mjaft artikuj për poezinë greke e latine. Kurse gjatë qëndrimit të tij prej dy vjetësh në Tunizi, ai boton njëra pas tjetrës tri vepra kushtuar dy qytezave punike tuniziane : Monastir-Ruspina – ana e tejdukshme, El-Djem-Thysdrus – e fejuara e kaltërsisë dhe Mozaikët e qytetit të Thysdrus-it.
Ai studion për shumë vite me radhë islamin dhe vendet e Lindjes si Sirinë, Turqinë, Libanin, Arabinë Saudite, Jordaninë, Irakun, Egjiptin, Marokun, Tunizinë, Mauritaninë dhe Taxhikistanin, ku kalon edhe një pjesë të jetës së tij. Në këtë periudhë, ai përshtat në gjuhën frënge veprën historike të Mustafa Tlass-it, Zenobie, mbretëresha e Palmyre-s.

Ai qëndroi gjithashtu dy vjet në Rusi (1993-1994) për të studiuar poezinë ruse. Përkthyes i një plejade të tërë poetësh, Athanase Vantchev de Thracy është nderuar me shumë çmime letrare kombëtare e ndërkombëtare, midis të cilëve me Çmimin e Madh Ndërkombëtar të Poezisë Solenzara. Ai është laureat i Akademisë Franceze, anëtar i Akademisë Evropiane të Shkencave, Arteve dhe të Letërsisë, Docteur honoris causa i Universitetit të Veliko Tarnovo-s, në Bullgari, laureat i Ministrisë së Punëve të Jashtmë të Francës, anëtar i P.E.N Club-it francez, i Shoqatës së Shkrimtarëve francezë si dhe i Shtëpisë së Shkrimtarëve dhe të Letërsisë në Francë. Poezitë e tij janë përkthyer në shumë gjuhë të huaja.

Ëshët anëtarë i Akademisë së Shkencave të Brazilit dhe Bullgarisë dhe Ambasador i Lëvizjes Poetët Botëror, Poetas Del Mundo për Evropën.


Vepra poetike
Flakërime (1970), Hije e marrëzi (1971), Polyhymnia (1981), Libri i transparencave (1981), Orë e Stinë (1981), Ti, Virgjëreshë e zjarrit (1985), ribotuar më 2001 dhe 2002, Oaz, fytyrë drite (1986), Strofa pentakorde (1986), Animula vagula, blandula (1986), Sonetet e Damaskut (1987), Elozh dritës (1987), Libër për oktavat (1987), Leptis-Minor (sonete romane), Përmbi Fjalët (1988), Anamnezë (1991), ribotim i zgjeruar(2006), Vetmia e Tridhjetë (1992), Trallisje, pasuar nga Shkëlqimet (1992), Këngë homofonike (1997), Zëra të bukur antikë (2000), Befas, një drithërimë ëngjëllore (2000), Momente përjetësie (2001), Anale dhe përshpirtje (2002), Epopteia ( Soditje sublime) 2003, Elegji (2003), Ora e Nëntë (2004), Mëshirë, o Zot! (2005), Kështu bëhen njerëzit (2006), Dhe deti kthehej në këngë (2007), Vizione zemre (2008), Edhe njëherë për poezinë hyjnore (2009).

Athanase Vantchev de Thracy, PLAGЁT E BUKURISЁ

Fahredin Shehu

PLAGЁT E BUKURISЁ
Athanase Vantchev de Thracy


Po të mos ishin Gjovalin Kola dhe Jeton Kelmendi; Athanase Vantchev de Thracy për mua do të ishte një njeri, i cili shkruan poezi vetëm për Francën apo vetëm për Bulgarinë, të cilat e përbëjnë identitetin e dukshëm human të poetit De Thracy, por me tej identiteti i tij është global dhe atë për shumë arsye dhe për këtë kam hise të flas me shumë ëndje, prandaj më duhet ta përsërisë vetvetën për të satën herë se, rëndësia e përkthyesëve është gjithmonë si rëndësia e urrave që na lidhin me një botë më pak të njohur. Puna e lodhëshme e përkthimit pothuaj, asnjëherë nuk është shpërblyer, shpeshherë madje as duke i adresuar falënderime.
Shfrytëzoj këtë shkrim si rast i duhur që publikisht t’u falënderohem përkthyesëve, me falënderimet të cilat i tejlakojnë lartësitë e reve të bardha.

Kur kihet parasyshë se kulti i fjalës së shkruar jeton ende dhe me tej kulti i poezisë sado që perceptohet se nuk ka lexues, kjo duket se është fazë kaluese, sepse De Thracy e dëshmon të kundërtën, e resurekton poezinë duke filluar nga antikiteti nëpër mesjetë e deri në kohën tonë, na inkurajon të mendojmë se nëse koha e profetëve ka mbaruar tëë përzgjedhurit e Zotit prej eoneve të lashta e deri më sot duket se nuk janë kush tjetër pos poetëve.

Thellësisht i preokupuar me konceptet të cilat janë problematike që nga gjeneza e njeriut; vdekja, jeta, dashuria, bukuria, arti, De Thracy na shpalos një muslin të ndjeshëm dhe sensual e spektral të fjalëve filigranike të përzgjedhura me kujdes, dedikime të përzgjedhura me kujdes, motiveve të përzgjedhura me kujdes dhe finesë të veçantë. Nga antikiteti letrar Epikuri dhe Lukreci, nëpërmjet mesjetës i kthehet Solomon Ibn Gabriolit, Juda Ha Levi dhe traditës mistike hebreje, tek Mevlana Rumiu, Nazim Hikmet dhe Ahmed Shaëki, Ëilhelm Heinrich Ëackenroder, Paul Verlaine dhe Novalis, etj. Sakaq dëshmon më shumë thënien e poetit persian Saadi Shirazi, ...kur të përzihesh me lule e merr aromën e tyre. Ja se De Thracy e bënë këtë në mnyrën e vetë origjinale dhe për mua si poet e herë herë kritik, më kthen tek hyjnorja dhe se vërtetë edhe pas Khalil Gibranit transcendentalja vibron në të dy kahet e botës. Derisa Munir Mezyed, palestinezi i kthehet Rumanisë që të krijoj poezi, e cila e pason hyjnoren e Gibranit, De Thracy nga Bullgaria në Francë e bart peshën subtile nëpër netët pa gjumë dhe punë të palodhëshme në një trajtë universale duke mos e mohura kulturën Lindore e as Perendimore por duke e konsideruar atë si begatshmëri dhe duke e bartur flakadanin e urtësisë dhe poezisë Evropiane.

Fjalët të cilat unë i rradhis në këtë shkrim janë refleks i vetëm një libri, i cili porsi bletë grumbullon nektarin nga shumë lule dhe nuk di nga cila dhe nga sa lule ka mbledhur nektar për ta prodhuar një bulë mjalte, nëse kështumë lejohet t’i parafrazoj Upanisadat e urta induse.

Himnet dhe epitafet e De Thracy kanë një ndjeshmëri të rrallë artistike dhe thellësi estetike, veçmas epitafi:


EPITAF PËR ATHANΑSE DE THRACY-IN

O njerëz të Francës, rrëzë kësaj peme të njomë
Fle gjumin e ëmbël dhe të përjetshëm
Athanase de Thracy,
Më i dhembshuri dhe më i dashuruari
I poetëve të Francës.

Me pathos të thellë në këtë segment:
FJALË KOPSHTARIE TË NJË TË PADUKSHMI

Për Alfonso Gatto

Më mësoni lutje të vjetra dhe himne kishtare të përshpirtshme,
Fjalët me aromë temjani Arabie,
Formula që sjellin besimin,
Ekuacionet melodioze të organos,
Teoremat mugulluese
Të ujrave të tokës dhe të qiellit!

Se në tërësi i dedikohet poezisë De Thracy pohon në vargje me ndjeshmëri prej artisti të madh në epigrafin:

LULE SHËNGJERGJI

"Frumentum Christi sum..."
"Unë jam nga brumi i Krishtit"


Kalimtar, këtu prehet Athanase-i
Vesën e mëngjesit ka për qefin,
E për varr zambakët në luginë -
Jeta e tij qe një poemë,
Poemë që do të mbetet në përjetësi!


Poetit japonez Sugakaëa Yoko-s i kushton haiku duke i kënduar pleqërisë:

Një gjethe e verdhë bie
prej plepit-
një lot e përcjell,
jam plakur!


Poetit ndër më të mëdhënjtë përsian Abul Qasim Hassan ibn Ahmad 'Unsuri Balkhi i kushton këtë poezi:

Flauti i barit derdh shpirtin e tij të mahnitur
Mbi qepallat ngjyrë blu gjysmë të mbyllura.
Princi im! Çfarë mbetet nga parfumi luksoz i shënimeve,
Të letrave të pashkruara, të fjalëve të pashprehura?

Se bota është e bukurë në gjithë tërësinë e sajë më së miri e përshkruan e ndërton dhe e mbindërton poeti me sensualitetin engjëllor duke e zbritur hyjnoren nga katet e larta qiellore dhe duke e transmetuar në letër, e tani edhe në formën elektronike.





Athanase Vantchev de Thracy




Athanase Vantchev de Thracy është pa dyshim njëri nga poetët më të mëdhenj bashkëkohorë francezë. I lindur më 3 janar 1940, në Haskovo të Bullgarisë.

Athanase Vantchev de Thracy është autor i 32 përmbledhjeve me poezi (të shkruara në varg klasik dhe të lirë), ku ai përdor gjithë spektrin e prozodisë : epopenë, odën, sonetin, bukoliket, idilet, pastoralet, baladat, elegjitë, rondon, satirën, himin, epigramin, epitafin etj. Ai ka publikuar gjithashtu një numër monografish si dhe punimin e doktoraturës, Simbolika e dritës në poezinë e Paul Verlaine-it. Në bullgarisht, ai shkruan një studim për shkrimtarin epikurian Petronin, të mbiquajtur Petronius Arbiter elegantiaru, i preferuari i perandorit Neron, autor i romanit klasik Satirikoni, si dhe një studim në gjuhën ruse me titullin Poetika dhe metafizika në veprën e Dostojevskit.

Duke qenë një njohës shumë i mirë i antikitetit, Athanase Vantchev de Thracy ka shkruar mjaft artikuj për poezinë greke e latine. Kurse gjatë qëndrimit të tij prej dy vjetësh në Tunizi, ai boton njëra pas tjetrës tri vepra kushtuar dy qytezave punike tuniziane : Monastir-Ruspina – ana e tejdukshme, El-Djem-Thysdrus – e fejuara e kaltërsisë dhe Mozaikët e qytetit të Thysdrus-it.
Ai studion për shumë vite me radhë islamin dhe vendet e Lindjes si Sirinë, Turqinë, Libanin, Arabinë Saudite, Jordaninë, Irakun, Egjiptin, Marokun, Tunizinë, Mauritaninë dhe Taxhikistanin, ku kalon edhe një pjesë të jetës së tij. Në këtë periudhë, ai përshtat në gjuhën frënge veprën historike të Mustafa Tlass-it, Zenobie, mbretëresha e Palmyre-s.

Ai qëndroi gjithashtu dy vjet në Rusi (1993-1994) për të studiuar poezinë ruse. Përkthyes i një plejade të tërë poetësh, Athanase Vantchev de Thracy është nderuar me shumë çmime letrare kombëtare e ndërkombëtare, midis të cilëve me Çmimin e Madh Ndërkombëtar të Poezisë Solenzara. Ai është laureat i Akademisë Franceze, anëtar i Akademisë Evropiane të Shkencave, Arteve dhe të Letërsisë, Docteur honoris causa i Universitetit të Veliko Tarnovo-s, në Bullgari, laureat i Ministrisë së Punëve të Jashtmë të Francës, anëtar i P.E.N Club-it francez, i Shoqatës së Shkrimtarëve francezë si dhe i Shtëpisë së Shkrimtarëve dhe të Letërsisë në Francë. Poezitë e tij janë përkthyer në shumë gjuhë të huaja.

Ëshët anëtarë i Akademisë së Shkencave të Brazilit dhe Bullgarisë dhe Ambasador i Lëvizjes Poetët Botëror, Poetas Del Mundo për Evropën.


Vepra poetike
Flakërime (1970), Hije e marrëzi (1971), Polyhymnia (1981), Libri i transparencave (1981), Orë e Stinë (1981), Ti, Virgjëreshë e zjarrit (1985), ribotuar më 2001 dhe 2002, Oaz, fytyrë drite (1986), Strofa pentakorde (1986), Animula vagula, blandula (1986), Sonetet e Damaskut (1987), Elozh dritës (1987), Libër për oktavat (1987), Leptis-Minor (sonete romane), Përmbi Fjalët (1988), Anamnezë (1991), ribotim i zgjeruar(2006), Vetmia e Tridhjetë (1992), Trallisje, pasuar nga Shkëlqimet (1992), Këngë homofonike (1997), Zëra të bukur antikë (2000), Befas, një drithërimë ëngjëllore (2000), Momente përjetësie (2001), Anale dhe përshpirtje (2002), Epopteia ( Soditje sublime) 2003, Elegji (2003), Ora e Nëntë (2004), Mëshirë, o Zot! (2005), Kështu bëhen njerëzit (2006), Dhe deti kthehej në këngë (2007), Vizione zemre (2008), Edhe njëherë për poezinë hyjnore (2009).

"Kalbinin onunde bir petek vardi"

günde öğrendiğim
arasındaki ince farkı
el tutarak zincirledim ruhumu
Batıyla Doğu'nun birleştiği bir yere.

ince kanatlarında varlığımın
hatıralarımın ağırlığını taşıyacağım
tüm çağların ilahi şarkıları
ve sakat dilimin

üstlenerek taşıyacak
henüz bende eksik tanıklığı
karasal vokal şehrin
göksel konuğuna.

Keshtu fliste Tamara, ne Gjuhen Rumune nga Dr. Irina Vainovski Mihai

Aşa grăit-a Tamara


Am oblojit ochii copilului suferind
I-am şters pîcla de pe privire
Să nu-mi mai vadă dinţii rînjiţi
Şi aburul de ură din suflet

Am limpezit stratosfera de acele dezastre
Pe care părinţii lui le-au aşternut strat cu strat
Cu picături de lacrimi şi iubire
Am dezghiocat sufletele pervertite

Am conturat un zîmbet pe buzele unei reptile
Şi am făcut o piatră încremenită
Să se avînte într-un sărut

Am sorbit roua de pe petalele unui trandafir alb
Şi am numărat rubinele rodiilor coapte

Am sădit tot felul de pomi să facă fructe
Am creat locuri de joacă pentru noi toţi
Le poţi numi livezi
Sau răsadurile unei iubiri renăscute...

Fahredin Shehu, trad. Irina Vainovski-Mihai

Nga Nadwah Press i Sayed Gouda, Hong Kong

http://www.arabicnadwah.com/englishpoetry/fahredin_shehu.htm

Sayed Gouda
Born in Cairo in 1968, Sayed graduated from the Faculty of Languages in Cairo and the Beijing Languages Institute in Beijing, majoring in Chinese language. He won the faculty first prize in poetry in 1990, and published his first book of poetry in Cairo the same year. His latest book of poetry was published in Egypt recently by Merit Publishers.

Sayed has been living in Hong Kong since 1992, where he organizes a monthly Arabic poetry session. He has translated a large number of Chinese and English poems into Arabic and they were published in Akhbar Al-Adab – a literary newspaper -- in a special edition about poetry in China and Hong Kong.

Books by Sayed Gouda
Once Upon a Time in Cairo

Author's Website
Arabic Nadwah
http://www.blacksmithbooks.com/sayedgouda.htm