Reis

Ndoshta erdhi me flakadan në dore

Ta përndrisë rrugën e ndërtuar

Nga duar të mimarit rravgues

Dhe tempulli i ametistit i ngritur nga engjëjt

Na majë kodre të vuajtjeve njerëzore

Babai i është shkrues i mistereve qiellore

Me mjeshtri të fshehura në dritë

Të cilat zukasin në zemrat e të dashuruarve

Me këmbë në gjak të shpërlarë

Nëpër shtegun gjembor të elokuencës

Dhe shpirtin e kryqëzuar me Lindjes dhe Perëndimit

Reisi qetë vështron me kureshtje

Mungesën e amygdalës në trurit e njerëzve

Frikën e tyre qetëson

Me perle prej dhëmbëve vetues

Nga buron buzëqeshja