Seven years

Seven years

In a furious run of my seven…

a tiny insect stopped me entering the eye,

only seven days after the circumcision.

From the city’s quack-salver I got seven sheaves

of castigation- sufficient it was to get lesson for seven years

of change in my entire body whereas

the jet of masculine excretion wetted

underwear every morning after each wet dream.

All girls seated in my recess felt

The warmness of a heart that longs only for sheaves of  

Smiles, to feed my eyes and voices

Through phone behind the door

Of the corridor where I stayed a bit longer  

than home broom.

A snake entered in the house while the open

Window transported abundant sun-rays till

Slightly beyond the half of the room, she hides beneath the floor

That covered the half of the walls.

I took a mirror to see where that dangerous creature

hides while my grandma said not

to bother her- she is a home snake, she’ll depart alone and

save the granary of cereals that were sufficient  

for us and field rats.

We neither bothered the rats, because seven hours prior to earthquake

they yowl and run with the mad fear,

While we saw filled with the water holes in the yard

forming circles from the earthquake. Even my father’s

Ford Capri trembled. Mother took us outside- amidst

the garden she feared heavy earthquake and

alas from the running house.

This…did not happen.

Why she took us outside; me, my sister and my brother

I realized only seven years after- a year prior to death

Of grandma from the magical hands of which

Many Kosovo kids were borne

the victims of Serbian genocide.

©Fahredin Shehu, December 2012

Shtatë vjet

Në vrapin e furishëm në të shtatën time

më ndaloi një insekt i imët në sy,

vetëm shtatë ditë pas synetisë.

Nga xharahu i qytetit mora duaj shtatëshe

qortimi- mjaftonte që të zë mend për shtatë vjet

ndryshimi në tërë trupin kurse

vrushkulli i sekretit burrëror lagte

ndërresat çdo mëngjes pas ëndrrash të qullëta.

Të gjithat që m’u ulën në prehër e ndjenë

ngrohtësinë e një zemre që mallon sall për një duaj

buzëqeshjesh, të m’i ngop sytë dhe zërat

nëpërmjet telefonit mbrapa derës

së korridorit ku rrija pakëz më shkurtë

se fshesa e shtëpisë.

Një gjarpër u fut në dhomë tek sa dritarja

e çelur përcillte rrezet e bollshme deri

përtej gjysmës së odës, u fsheh ndër dërrasa llamperie

që mveshnin gjysmën e mureve

një pasqyre mora ta shoh ku fshihej ajo krijesë

e rrezikshme tek sa gjyshja me thoshte të mos

E ngacmoj- gjarpër shtëpie, do ik vet dhe

Ruaj hambarët me drithëra që mjaftonin

për ne dhe minjtë e fushës.

Nuk i ngacmonim as minjtë, sepse shtatë orë para tërmetit

ata  bërtisnin dhe iknin me frikën e tërbuar,

e ne pamë gropa të mbushura me ujë në oborr

tek formonin rrathë nga dridhja e tokës. Dridhej edhe

Ford Capri i babit. Nëna na nxori jashtë- në mes

të oborrit nga frika e tërmetit të fuqishëm dhe

vaj halli nga shembja e shtëpisë.

Kjo nuk ndodhi.

Përse na nxori në oborr; mua, motrën dhe vëllain

kuptova pas shtatë vitesh- një vit pasi që vdiq

gjyshja nga duart magjike të së cilës lindën

Shumë fëmijë, tani burra që lindin fëmijë Kosove

viktima të gjenocidit serb.