Gurët
e paluar
Vathë
arri me gurë ametisti
Nën
mozaikun me motive Ouroborus
Dhe
pjergulle te përdredhur gjarpëruese
Në
shtylla mermeri të rrëmbyera
Të
dërguara në Korinth
Nënë
e përlotur me foshnjen e rrëmbyer
Barbarët
na shikonin si veten
Ja
se s’bën të jeshë ndryshe
Nën
vorbullën gëllëtitëse apetitesh të sëmuara
Një
vulë mesingu stampon
Dyllin
e përgjakur përplot hemeoglobinë
Në
pergamen prej lëkure dardane
Dhe
kallinjë të praruar me shfryrje lulekuqesh si yje
Në
natën e bekuar
Dhimbja
flet me rrokje tallase
Nga
gërsheta baladash të shprishura
Ti
nuk zvoglohesh si hija anash diellit
Edhe
këtu dashurohej si në Veronën e Shëkspirit
Edhe
këtu heshtja si rrëshirë okupon
Mbetjet
mortore të të dashuruarve
Tash
kremtohet frymëmarrja
Hija
të rritet përtej madhësisë shpirtërore
Frymëmarrja
e lirë si prurje shiu të bollshëm
Tokën
ta bojëdis me të gjelbërtën e bekuar
Çupëzat
dhe djelmoshat sy-gentiane
Dhe
aromë nga gjethet e Farsikës
Ja
se endemit jemi në trungun human
Bosh
nga urrejtja dhe kreshmuar nga ekspansioni i sëmurë
Një
popullacion monumentesh humane
Ja
se krenaria si uji peshkun nuk na mbyt
Ja
se jemi mirënjohës për bekime
Të
miqëve
Të
afërm
No comments:
Post a Comment