Soditësi - A bystander

Era shkulmon dëborën e luleve
të imëta të gështenjës

I zhyt në zemër
përzien dëshirat

Maji e ka të huajin e pa përkryer

Derisa peshqit lëvizin
lirshëm

kujtojnë lumturinë

Ai nuk është peshk ta dijë
lumturinë e tyre

Soditësi nuk është Ai të dijë
Atë që duhet…

Zemra është hapësirë boshe,
strehon mijëra shpirtra,
në ritualin e pirjes së eliksirit.

Ata e kuptuan vlerën e
përditshmërisë dhe të së shenjtës

Ata kuptuan madhështinë e
rastësive më të imëta të jetës

Ata së fundmi janë soditës
Të këtillë si
Unë

Dhe ne… nuk jemi peshq
Ne nuk ngelim së kujtuari
Shëtitjen në mugëtirën e përjetshmërisë
Halat e pishave nën këmbët tona cullake,
të përgjakura,

Por blerimi shndrit
Shpirtrat tanë në:
TASH



A Bystander

The wind blows the snow of the
Chestnut tiny flower

Deeps them in the heart and
Stirs the wish

The May has its imperfect stranger

Whereas the fishes in frivolity
Move
Remind happiness

He is not a fish to know their joy
A bystander is not HE to know
What he is supposed to

The heart is missing space
It accommodates myriads of souls
In an elixir drinking ceremony

They have comprehended the value
Of mundane and sacral

They have concept the greatness
Of the tiniest life’s incidents

They are latterly the bystanders
The one alike
Myself

And we are not the fishes
We can not fail to remember
The walking in the twilight of evergreen
Pine needles beneath our bare naked feet
Bloodied
But the fresh verdure shines
Our souls in
NOW