Duke qenë xhevahir në baltë

Se këtu nuk ka lotus dhe yjet janë lart në qiell

se qielli duket madhështor krahas vrimave të zeza

se si farët e lulerradhiqes fluturuan lart, lart në qiell

çka mbetet është shpirti im i zbritur

çiltërsi që trashendon në grimcë-valë sublime

që noton përreth duke u ngjitur lart duke lëvizur rreth e rrotull oreolit

të atyre që tek do të zgjohen, të atyre që tek do të bëhen avatar

të mijëvjeçarit të ri që të mësojnë për artin e jo për shkencën

sepse makinat shumë shpejt do të përzihen mes gjymtyrëve tona

dhe mes indit të trurit që shndrrohet në çivit

Fëmijë o fëmijë të mi dëgjohet zëri

i Tokës dhe pyet: kush do të krijoj

të gjelbërtën e kloroplasteve dhe të kuqen e hemoglobinës?

…dhe kush do të shkruaj diçka të amshueshme që quhet libër

një si kullë që ruan dhomat e të gjitha sekreteve?

Gem in the Mud

As here Lotus we lack and the stars are far above

as the heaven looks gorgeous despite the black holes

as the seeds of dandelion flew high high up in the sky

what remains is an ascended Soul of mine

the purity that transcends into sublime particles-waves

floating over floating up floating all around the nimbus

of those yet to be awakened, of those still to be avatars

of new millennia to teach arts instead of science

since the machines shall soon mingle among our extremities

and among our brain tissue that turns aquamarine

children oh children of mine is heard the scream

of Earth the scream that asks: who shall compose

the green of the chloroplasts and the red of the hemoglobin?

…and who shall build something eternal called the book

The one like tower that keeps chambers of all secrets?

Lulerradhiqeja

…dhe era shpërndan farërat me flatra

gjithandej. Kjo lulerradhiqe

padrejtësisht e quajtur njeri-

nga vet ai,

e në qiell sheh tërë Odisenë e jetës

nga re e formuar… dhe Zoti ta fal

tunikën prej rrezesh të përflakura

dhjetë herë- shtatë vite

të digjesh derisa ndryshku të bie.

Në thekërrishte me lulekuqe

ato çupëzat me kurora kamomile në kokë

tek vrapojnë, sumbulla djerse në ballë

shfaqin mahnitjen e nënave

në rrudhat e ballit nënat fshehin vite

nëpër të cilat erandje

prej kriheve engjëllore shpërndahet

erandje e engjillit të krahut të majtë

erandje e engjëllit të krahut të djathtë!

Në Marash

Kurrë nuk

u mbyllën

gojët, madje

as kur vetëm

heshtnim në

Marash dhe

ti humbe

qaforen prej

guaskash nga

Oqeani Indian.

Tek dëgjoja

gurgullimën

e Bushtricës,

ndjeja aromën

suptile

të luleborave

që përziheshin

me atë nga

gusha jote

e bardhë.

Në sy të tu

shihja luanin

me krifën

e shprishur

në atë feksje

sysh

dukesha se

forca do të

jap ëmbëlsi,

e kur

u përqafuam

maje gjethesh

Salepi të egër

u shfaqën

mbi dheun

e mbuluar

me gjethe të rëna

bojëkafe dhe

mes degësh

të thyera

të bungut.

Dielli hapërronte

si njeri.

Dy pilivesa

kopulonin

ndërsa njerëzit

s’pushuan

kurrë s’pushuan

me dërdëllitjet.

Qaforja prej guaskash

Përballë gjithë shndritjes sonë

bulët e mallkimit ranë

mbi lëkurën gjentile.

Në rrugën tonë për në varreza të vjetra

një tufë engjëjsh vështronin

kalimtarët.

Ne ishim kalimtarët

të cilët shkelnin dheun

që ne gati e mbushëm

derisa ai u ngop si barku

i të pasurit.

Të pasur ne nuk ishim

por ishim të ngopur me

gjera tokësore që ngufatnin hapësirën tonë

dhe vendbanimin tonë.

Ndjenjat tona për një kohë

kur njerëzit ishin në gjendje të dashurojnë

pa e thënë atë ose

flasin pa e artikuluar atë

mallojnë më shumë

sesa për një kafshatë të bukës së përditëshme.

Si rravgues e si vrojtues

ne qëndruam mbi varrezat të vjetrish

grash, femijësh dhe

disa prej tyre me vete morën

me xhelozi duke ruajtur

Lithopedion e tyre.

Të vetëdijshëm ishim për këtë

por asnjë fjalë nuk mund ta ketë një forcë të tillë

të pëlcas dhe eksplodojë.

Në të kthyerit tonë

zemra ime humbi xherdanin e punuar

nga guaskat e Oqeanit Indian

të cilin e bleva ne bazarin e Jerusalemit

nga tregëtari Armen dhe

ne nuk jemi pishman.

Fundi i ditës së kujtimeve të përvëluara

Askush nuk na vinte në verën e vonë

kur i nxehti digjte trupat tanë e këmbët i ftohnim

në kovën e kuqe ku gjyshja dikur mbante

kumbullat e mbledhura dhe me to bënte pekmez

Tingujt e lutjeve aromatike kaherë i dëgjuam duke kaluar

skaj teqes së madhe të kasabasë sonë, ku të gjithë ama të gjithë

pinin ujin me dekada të ngarkuara me duaj vuajtjesh

të ngjyrave të ndryshme dhe lagështisë me aromë gjaku

Njëherë bashkë, nëse të kujtohet Jasemini im

vrapuam pas pilivesave buzë moçalit me shavare të arta dhe i lidhëm ato

me pejë mëndafshi të kuq për kofshë të këmbëve tona të majta

dhe kujtuam se në atë mënyrë i largojmë xhinet e kobshme

Edhe ditë me sot askush nuk mund të na ndante… sa do që

ende të pasigurt ndaj të ligës së të kobshmëve dhe koprracëve në dashuri…

njerëzit duket se asnjëherë nuk do të heqin dorë nga ato

si ne të cilët njëherë u mësuam të duam

e asnjëherë nuk u çmësuam prej asaj që të vuajmë për përhershmëri

dhe ca ditë me shumë…

The mist of “I”

There are nine layers folding the “I”, and
The aerial textures harmoniously wrapped
The being immaculate virgin and innocent
The one that loves for eternity and a day more

Every word that kisses it
Feels the gentility of its skin
The transparent silk reveals
Its torso evoking sexual desires
The dormant desires

Yet the smile comes in the front of it, and
The voice infrasonic melody in the air
Foresees the further step of the prodigy
The birds in the sky show their happiness

I remain grateful

(I was) born to write

A hexagonal small building in the middle of exceedingly beautiful yard

Forty Neon light beings- faceless, nameless, body-less, surrounded me

and a book so huge placed in the middle of the room, leaked perfume bottle

spread the smell in the okra pages all over written with rounded letters.

I happen to read all about human anatomy before this blast of vision.

I happen to be smaller in age, in soul, in being of utmost humbleness.

I happen to walk through sleepless nights completely naked of skin.

4 pears

Early in the morning two squabs on a window-post cleaned the feathers

The wind started to shake boughs of the pears tree and the four unripe

Fruits were knocking on the glass to open the gates of my memories

Samir brought croissants from the bakery still hot and evaporating steam

Filled up the room of my grandmother we use to sleep during weekend

Almost no one could see what would become of us in two different

Countries that none had sea or any sacred water to wash our sins- all

of them. Inherited, made up, made off and running ones we did solely

jointly and shared what we in that time called celebration of youth