Elemental99 (Cikël poetik I) Fahredin Shehu
Fahredin Shehu
Shkëputur nga libri "Elemental99" botuar para pak kohësh nga "Qendra e Meditimit Pozitiv" - Prishtinë
PORTOKALLI I SHTRYDHUR ËSHTË I HIDHUR
Ecëm së bashku bukur gjatë duke menduar gjerë e gjatë për jehonën e tingujve fëmijërorë që u ngjanin sytheve të hareshëm, që përcjellnin ritmin dhe rimën e natyrës. Unë, vetëm klithje që nuk ndjehet nga veshi i hutuar, u gjeta rastësisht në rrethin e burrave dhe grave që më njihnin si hallkë të tyre, por thellë i vetëdijshëm se jam fëmijë i lumtur. Jam i lumtur dhe i lumtur që nuk di se dikush është atje duke u brengosur për të e ai vazhdon lojën e vet derisa errësohet. Që nuk vuan si vuajnë të rriturit nga vetja e stërvitur për të qenë i huaj nga erërat, tingujt, freskitë e agut dhe gjithë spiralën e mrekullive jetësore. Unë saktësisht e dija që nuk isha hallkë e tyre, por isha fëmijë i lumtur dhe jam fëmijë i lumtur. Ata grindeshin e unë vazhdova lojën time derisa u errësua/zbardhua. Unë lexoja “Endacakun” e Khalil Gibran-it.
MEZANIN
Dhe erdhi lulja pragun të ma puthë. Më pa se jam në mes i vendosur si lisi plak i mbjellur nga kohërat. Lisi më i vjetër thonë se është nga koha e profetëve. Sot nuk ka profetë, por ka male të larta. Nuk ka profetë, por ka lisa të lashtë dhe fidane të reja të të njëjtit lloj dhe të llojeve të llojllojshme. Në përqafim të çdogjësë në mes, rreth boshtit të vet, sillem si unë dhe çdokush tjetër që di për vete. Dhe qëndroj nën hije të lisit tim mes tokës dhe qiellit dhe mes rrënjëve dhe kurorës. Por, ende nuk kuptoj, pse raca e profetëve nuk ekziston më.
MIU DHE AJO
Shikonte veten në flluska të pështymës njerëzore teksa era frynte dhe lëkundte puplën nga koka e saj që e mbante si stoli. Ishin të dashuruar në bukurinë e saj sikurse fytyra që nuk ndahet nga pasqyra. Pupla ishte ekzistencë në vete dhe në sytë e të tjerëve. Pupla ra në kurthin e miut ndërsa ajo mallkonte çdo krijesë të minjtë. E hutuar mendonte se mëshira e puplës ra në të e tani kur puplën miu e shkatërroi, ajo shkoi e heshtur në kohërat që vijnë. Ç'faj kam unë që jam mi? Unë tërheq vërejtjen vetëm me minjllëkun tim. Kjo është jeta ime. Unë jam gjë e harruar - tha ajo dhe shkoi. HËNA E PLOTËKjo ishte toka më e bukur që kishte parë syri i njeriut ndonjëherë më parë. Hëna ishte e plotë, e qetë, e vetmuar, derisa poshtë kuvendohej. Ajo, e mësuar të lehin në të, s'bëzante. E menduar, e hutuar se këtu poshtë i lehet yjeve e jo hënës. Këtu kuvendohet për lumin e kuq. Kjo, pra, është tokë, të cilës bota ia ktheu shpinën përherë dhe bukuria jeton sipas qëllimit të vet.
KULLA E ZBRAZUR
E unë mendoja se je frikacak kur nuk deshe të hysh në dhomën time. Këtu sikur sheh, vetëm sa nuk këndojnë zanat se po i ngjan pyllit të dendur. E unë, edhe kur granatoheshim, lexoja, dhe nëna më thoshte “mjaft o i krisur”. E unë të ftova në kullën e zbrazur që ishte fillikat, por ti dot s'e preke pastërtinë e saj, ti dot s'e nuhate aromën e këndshme dhe ti dot nuk bëre asgjë. Kulla ime ishte libri im si kullë e zbrazur.
PËLLUMBI DHE GJARPËRIPëllumbi fluturoi lart, pakëz nën bukurinë e reve të bardha që shtriheshin mrekullueshëm. Herë-herë zbriste në degën e shelgut që i lante degët si flokët e artë. I strukur ashtu, dukej se këndonte këngën e butësisë. Gjarpëri shushuriste teksa rrëshqiste në degë të pjekura në vapë dielli dhe sillej me sy zikzake që lëviznin. “Pa më thuaj një fjalë të bukur o pëllumb qafëlarosh”- i tha gjarpëri tek i sillej me dinakëri, por jo për ta sulmuar. Pëllumbi hutuar me mirësi, i dehur me butësi, luante vallen e jetës së tij të rrjedhshme. Shikoi qetë anash, me elegancë hapi krahët dhe shkoi, e pas vetes la porosinë në zbrazëtirën e vendit ku rrinte pakëz më parë. Ai tha "VAZHDO"! e gjarpëri kuptoi. - Po unë jam gjarpër e ai pëllumb e shelgu është shelg që na mban në qafë. Sheh si i fshihem me zog në gojë. Sheh pëllumbin si i këndon të dashurës dhe shtrin degëzat e holla të lagen në lumin pranë.
TRE TREGIME PËR KAKTUSIN
Ishin të mallkuar dhe i hudhën në labirinthin shkretinor. Të vuajnë në vapën e ashpër, pa gjethe, bimë të vrazhda. Por, çuditërisht të fortë, të durueshëm dhe ç'është me rëndësi, shumë natyralë. Gjuha të të çahet, etjen ta shuajnë vetëm kur afrohesh. Atëherë, ta shfaqin mrekullinë. Duhet nipi të vdesë që tek i biri i tij të erëmojë lulja që dot s'e prek. VETËM TË FORTIT MBESIN! UJI VJEN E SHKON, RËRA MBETET! Të patrembur, të vetmuar, sillen në labirinthin e vuajtjes në shkretëtirë, kontemplojnë për fshehtësinë. Nga rrënjë të thella thith lagështinë, në damar përcillet vetëdija kozmike dhe shndërrohet në lule. I vetmi prinë, të tjerët shikohen në lulen e tij. Përcjellin të vetmuarin dhe nuk lulëzojnë të gjithë. Më në fund shkrihet në diell, bashkohet me diellin, shndërrohet në mrekulli, shndërrohet në asgjë, shndërrohet në
çdogjë, shndërrohet në gjithëprani që të verbon.
SUPERNOVA
Ylli fliste pandërprerë. Pothuaj, nuk e njihte fare lodhjen. Të gjithë të pranishmit ngroheshin me fjalët e tij. Sapo frynte ndonjë Veri nuk e njihje, kujtoje se Jugu sjell shi. E toka ëndërronte se do të pjellë frute të bollshme. Për çudi ylli nuk ndalej dhe derisa mendonin se do të shuhet, përkundrazi, në vete kishte energji edhe për miliar-da fjalë tjera. Në vete kishte koncentrat fjalësh që gjuha i zbërthente në mijëra tinguj e të dukej se rrjedh nga humnera që shumë më parë gëlltiti çdogjë të paramenduar, çdogjë të imagjinuar, çdogjë të ëndrruar. Sa mund të flas, sa fola, për sa fola, për sa do të flas, nuk shterrem dot - tha ylli - pastaj vazhdoi. Si peshku në ujë kërcej, si peshku nga uji i kërcej. Kjo është lehtë për mua e në vete ruaj fshehtësinë e pafolur, të padëftuar, të dëftuar vetëm që është fshehtësi. Pasha vjetërsinë e gjithësisë, unë yll mos qofsha, kjo është nëna e së vërtetës që rri e shpaluar si velur ngjyrëqafërosaku, e bukur është për të Madhin, për Fuqinë e Tij. Të tjerët e shikonin si qiriun pak para dritëqitjes së fundit, si pyetjen: - Nga erdhi dhe ku shkoi? Mjegulla i tha -"Të lumtë o guximtar". Mjegulla atë ditë ishte e bukur si nuse.
MACJA
Dita ishte e gjatë për muratorin. Kudo që kthehej dielli e pjekte. Djersa nuk kishte kohë ta lëshojë kundërmimin e saj sepse vapa e avullonte aq shpejt sa që të dukej se ai fare nuk djersitej. Tregimi ynë nuk do të ishte interesant po të mos ishte muratori. Ai fliste çdoherë për ditën e gjatë, por kurrë nuk e mallkonte. Fliste edhe për shumë gjëra, por asnjëherë nuk dorëzohej në tërësi. NJË HERË ISHA NË MAJE TË KULMIT SHUMË HERË ISHA NË MAJE TË KULMIT - tha muratori duke u menduar të na hutojë. I rekomanduam që të mos përpiqet. Macja kaloi nëpër mur e ajo ishte e dashur si muratori. Unë jam murator. Macja nuk i tregoi të gjitha.
FËMIJA DHE NJERIU
Shpata ime e prehtë, e pret granitin. E pret çdo degë. E pret armikun në dhjetë pjesë. Thika ime rrjep lëkurën e bishave, pret gushat e pëllumbave të bardhë dhe pulave të zeza që gjaku i tyre e mbush kupën time prej ari. Ky është qilimi im i kuq që ty të duket i larmë. Me të fluturoj në qiell, në qiej si shqiponja, si engjëlli, si babai i engjëllit. Kjo është çadra ime që më mbron nga retë e zeza në vapën e gushtit, nga shiu i bojadisur. Më mbron nga zërat e trishtueshëm. Më mbron edhe nga erërat e tymosura. Unë jam mbreti i viganëve dhe mbreti i shkurtabiqëve. Eh, kush jam unë. Shpata ime e prehtë, e pret granitin. E pret çdo degë. E pret armikun në dhjetë pjesë. Thika ime rrjep lëkurën e bishave, pret gushat e pëllumbave të bardhë dhe pulave të zeza që gjaku i tyre e mbush kupën time prej ari. Ky është qilimi im i kuq që ty të duket i larmë. Me të fluturoj në qiell, në qiej si shqiponja, si engjëlli, si babai i engjëllit. Kjo është çadra ime që më mbron nga retë e zeza në vapën e gushtit, nga shiu i bojadisur. Më mbron nga zërat e trishtueshëm. Më mbron edhe nga erërat e tymosura. Unë jam mbreti i viganëve dhe mbreti i shkurtabiqëve. Eh, kush jam unë. (KËTË NUK E THA NJERIU).
FAHREDIN SHEHU
