Kthimi
Sërish më thotë si fanfarë festash pagane adhurimin e heshtshëm të vetës…është vargu të cilin e pata shkruar dikur dhe sot më tignëllon krejt ndryshe. Në ballafaqim dhe më vonë me absorbimin e punës dhe qëndrimit ndaj krijimtarisë së të tjerëve Dashuria më del fituese. Instrument nëse edhe kështu mund të thuhet, për relizimin e vetës, të vetvetës. Larg nga secila hamendje dhe etja të cilën ne e shuajmë në Cenobium-in tonë Kosovar është një botë e cila na do dhe të cilën duhet me e dasht. Natyrisht krejt ndryshe. Ajo botë është botë e krijimtarisë e cila buron nga burimi të cilin e quajmë shpësh …i dritës.
Një krijimtari unë e gjeta shumë afër Rahovecit, në Hoqë të Madhe ku e takova Z. Liljana Bursac. Nuk ishte vështirë të komunikohet me të sepse aty nuk kishte politikë, por kishte krijimtari të burimit të veçantë. U frymëzova me punën e saj, të nje gruaje shtatëimët por me një shpirt të madhë, tek sa realizonte projektin e UNESCO-s. Pashë punimet, katalogun dhe idet që pëlcisnin nga origjinaliteti. Puna e saj kaligrafike është ekspozuar në Balkan dhe nëpër botë dhe në çdo punim të saj qëndron vula e artë. Ajo punon me ngjyrë të arit dhe nuk është vështirë të identifikohet. Ajo punon me senzibilitet të veçantë dhe ma demonstroi në vepër atë që filozofi i njohur rus Nikolai Berdjajev ka shkruar dikur.
Jeta e re krijuese nuk mund të oscilon as majtas e as djathtas, në harmoni me anët e “globit”, por vetëm kah lartësia dhe thellësia, kah Shpirti.
Nikolaj Berdjajev
Në pamundësi për të shkuar në Beograd me ftesën e ULUS-it në ekspozitën e saj, REMINISCENCE (REMINISHENCAT), Punimet në letër, 22.11 - 05.12.2006. këtë shkrim (prezantim) po i kushtoj veprës së frymëzuar të Liljana Birsaq
Lijana Bursać
E lindur më 27.10.1946. në Kragujevc, Serbi.
Studioi në Akademinë e arteve pamore në Vjenë, mori pjesë në udhëtime studimore në SHBA, Gjermani dhe Francë. Është anëtare e ULUS-it prej 1972. Ekspozitat personale që nga viti 1971. në vend dhe jashtë vendit – ekspozita e parë në Galerinë Dom omladine në Beograd 1971. kurse ekspozita e tridhjetë në Al Assad National Library në Damask 2004. godine. Mori pjesë në më shumë se 300 ekspozita kolektive në vend dhe nëpër botë.
1999-2000. prezantoi performansën e sajë "Most svetlosti"( Ura e dritës) në urën në Mitrovicë.
Veprat e saja ndodhen në muze dhe galeri të ndryshme në vend dhe në botë në kolekcionet private. Është themeluese dhe kryetare e Art Forum-it.
Shpërblimet:
1976.- Mantova, Italia, Premio Nazionale R. Giorgi - medalia d' Argento
1976.- Mantova, Italia, Placeta San Benedeto
1990.- Piran, Slovenia, Ex Tempore
Dekoratat:
2002.- Dekorata e Lidhjes së Shkrimtarëve për projekat-performansin "Most svetlosti" ( Ura e dritës)
Prej 2004. - UNESKO patronati për projektet autoriale, koncepte dhe realizime të programeve të Art Forum-it.
Friday, May 11, 2007
DILEMA
Fahredin Shehu
Dilema
Gjuha me te cilen flasin sot banorët e kosovës i ngjan gjuhes së personit te reanimuar pas nje shoku te rende. Shokun te cilin po e perjeton Kosova nje kohe bukur te gjate i ngjan atyre rrefimeve transcendentale te mjeshterve të Zenit qe nje flutur kujton se dikur ka qene njeri dhe kur vdes si flutur dhe behet njeri e kujton se dikur ka qene flutur dhe tani ne kete moment nuk din çka me te vertete eshte. Kesaj i thone reinkarnim.
Krahas gjithe trazirave, vuajtjeve, varfërisë, spastrimit etnik, deri të gjeocidi, dhe formave nga me te ndryshme te shaurjes sistematike dhe të prgogramuar, të amputimit të një pjese të Shqiperisë e cila nuk eshte i dimensionit sakral, por ontologjik i saj, te Shqiperise e cila nuk beson se po i digjet dhe në kllapi hapron si maçorri pertac dhe nuk e cel gojen duke i pasur të gjitha strukturat shteterore për të reaguar, avokuar dhe madje edhe kuruar nje pjese të saj të anestezuar për një kohë bukur të gjatë, dhe nuk di ta mbroj të vetën, derisa Serbia diçka që ka vjedhur e sakralizon deri në përmasa galaktike, me diligjencë më të madhe, Kosova po mbetet si… as në tokë e as në qiell, dhe cili është ai i marrë i cili kërkon fajtorin këtu. Gjërat duken prej reve dhe mbi to, prej aeroplani sa që edhe zogjët na përqeshin. Ajo që më së shumti po më dhemb është profecia e Sheshelit… edhe po t’ju japim pavarësinë atyre, nuk do të dijnë ta mbajnë. Kosovarët janë duke e mbajtur një diçka të padefinuar dhe vetë nuk dijnë ta emërtojnë, por dilema është si po e mbajnë këtë?
T’i keshë dy akademi të shkencave e Historinë të ta shkruaj një Anglez? A nuk tregon kjo diçka? Duke ditur se në këto akademi numri i doktorave të shkencave më shumë janë historian dhe gjuhëtarë, dhe shih si heshtin këta. Shih sa tmerr që ende nuk e kanë bë një Encyclopaedia Albanica, kur ka Britanica, Judaica, etj etj. A janë duke pritur që Albin Kurti apo familja Jasharaj ta bëj edhe këtë?
Dhe populli hesht, derisa e kanë torturuar të huajt shekuj me rradhë, dhe tani, të vetët duke e plaçkitur, rrymë nuk kemi ketë e dijmë, punë nuk kemi dhe populli hesht, dhe nuk ka askund në botë që kriminieli të lirohet (rumunët e UMIK-ut) e viktima të burgoset. O temopra o mores!!! Dhe gazetat nuk guxojnë të botojnë që është më e keqja atë që duhet dhe atë që e mendojnë se bëhën horr, e pastaj na mbahen trajnime për gazetarë për lirinë e shprehjes. Nuk guxojmë të shkruajmë dhe të mendojmë për padrejtësitë që na ushtrohen derisa gazetat në botë provokojnë me ofendime ndaj një kulture të madhe Islame dhe atë e cilësojnë si liri të shprehjes dhe shpërblehen për këto ofendime.
Ky popull ka me heshtë edhe me vendimin i cili nuk ka me qenë final i Statusit të Kosovës, populli u lodhë dhe nuk ka takat për festat euforike, se ka edhe shumë për t’u bërë, se nuk sheh dritë në fund të tunelit, se e konsumon vetëm ajrin dhe mbahet gjallë nga produketet e natyrës. Dhe pastaj Zgjedhjet, kush do të dal në votime, kë ta votosh? Dhe cili prind i ri tani dëshiron të ketë fëmjë kur nuk di në duart e kujt ka me u rrit, në çfarë ambienti ka me u rrit një gjeneratë e re.
Dilema se ëka jemi dhe nga vijmë vazhdon të jetoj në frymëmarrjen tonë, dhene do të vazhdojmë të heshtim. Deri kur?
Dilema
Gjuha me te cilen flasin sot banorët e kosovës i ngjan gjuhes së personit te reanimuar pas nje shoku te rende. Shokun te cilin po e perjeton Kosova nje kohe bukur te gjate i ngjan atyre rrefimeve transcendentale te mjeshterve të Zenit qe nje flutur kujton se dikur ka qene njeri dhe kur vdes si flutur dhe behet njeri e kujton se dikur ka qene flutur dhe tani ne kete moment nuk din çka me te vertete eshte. Kesaj i thone reinkarnim.
Krahas gjithe trazirave, vuajtjeve, varfërisë, spastrimit etnik, deri të gjeocidi, dhe formave nga me te ndryshme te shaurjes sistematike dhe të prgogramuar, të amputimit të një pjese të Shqiperisë e cila nuk eshte i dimensionit sakral, por ontologjik i saj, te Shqiperise e cila nuk beson se po i digjet dhe në kllapi hapron si maçorri pertac dhe nuk e cel gojen duke i pasur të gjitha strukturat shteterore për të reaguar, avokuar dhe madje edhe kuruar nje pjese të saj të anestezuar për një kohë bukur të gjatë, dhe nuk di ta mbroj të vetën, derisa Serbia diçka që ka vjedhur e sakralizon deri në përmasa galaktike, me diligjencë më të madhe, Kosova po mbetet si… as në tokë e as në qiell, dhe cili është ai i marrë i cili kërkon fajtorin këtu. Gjërat duken prej reve dhe mbi to, prej aeroplani sa që edhe zogjët na përqeshin. Ajo që më së shumti po më dhemb është profecia e Sheshelit… edhe po t’ju japim pavarësinë atyre, nuk do të dijnë ta mbajnë. Kosovarët janë duke e mbajtur një diçka të padefinuar dhe vetë nuk dijnë ta emërtojnë, por dilema është si po e mbajnë këtë?
T’i keshë dy akademi të shkencave e Historinë të ta shkruaj një Anglez? A nuk tregon kjo diçka? Duke ditur se në këto akademi numri i doktorave të shkencave më shumë janë historian dhe gjuhëtarë, dhe shih si heshtin këta. Shih sa tmerr që ende nuk e kanë bë një Encyclopaedia Albanica, kur ka Britanica, Judaica, etj etj. A janë duke pritur që Albin Kurti apo familja Jasharaj ta bëj edhe këtë?
Dhe populli hesht, derisa e kanë torturuar të huajt shekuj me rradhë, dhe tani, të vetët duke e plaçkitur, rrymë nuk kemi ketë e dijmë, punë nuk kemi dhe populli hesht, dhe nuk ka askund në botë që kriminieli të lirohet (rumunët e UMIK-ut) e viktima të burgoset. O temopra o mores!!! Dhe gazetat nuk guxojnë të botojnë që është më e keqja atë që duhet dhe atë që e mendojnë se bëhën horr, e pastaj na mbahen trajnime për gazetarë për lirinë e shprehjes. Nuk guxojmë të shkruajmë dhe të mendojmë për padrejtësitë që na ushtrohen derisa gazetat në botë provokojnë me ofendime ndaj një kulture të madhe Islame dhe atë e cilësojnë si liri të shprehjes dhe shpërblehen për këto ofendime.
Ky popull ka me heshtë edhe me vendimin i cili nuk ka me qenë final i Statusit të Kosovës, populli u lodhë dhe nuk ka takat për festat euforike, se ka edhe shumë për t’u bërë, se nuk sheh dritë në fund të tunelit, se e konsumon vetëm ajrin dhe mbahet gjallë nga produketet e natyrës. Dhe pastaj Zgjedhjet, kush do të dal në votime, kë ta votosh? Dhe cili prind i ri tani dëshiron të ketë fëmjë kur nuk di në duart e kujt ka me u rrit, në çfarë ambienti ka me u rrit një gjeneratë e re.
Dilema se ëka jemi dhe nga vijmë vazhdon të jetoj në frymëmarrjen tonë, dhene do të vazhdojmë të heshtim. Deri kur?
Interview With Isabel NUNES, Literary Critic from Barcelona Spain
Isabel Nunes, a literary critic
Bacelona -Spain
Fahredin Shehu es un joven poeta que trabaja en RadioKosova y ha recogido el legado sufí en sus poemas. Sueña con organizar unencuentro sufí en Sevilla o Granada. Leo sus poemas traducidos al inglés, de una sensualidad oriental. En la guerra, en el sudeste de Kosovo, sufrió el ataque de granadas del ejército yugoslavo, tuvo que abandonar su casa y perdió una biblioteca familiar de 2.000 títulos, con manuscritos caligráficos de 250 años de antigüedad, como el Canon de Avicenna. Durante tres meses vivieron en sótanos y, para no enloquecer, leía a Meher Baba y a Osho Rajneesh.
Eso le cambió. “La religión es para los que temen el infierno y anhelan el paraíso, la espiritualidad es para quienes ya han estado allí.”
Përkthim:
Bacelona -Spain
Fahredin Shehu es un joven poeta que trabaja en RadioKosova y ha recogido el legado sufí en sus poemas. Sueña con organizar unencuentro sufí en Sevilla o Granada. Leo sus poemas traducidos al inglés, de una sensualidad oriental. En la guerra, en el sudeste de Kosovo, sufrió el ataque de granadas del ejército yugoslavo, tuvo que abandonar su casa y perdió una biblioteca familiar de 2.000 títulos, con manuscritos caligráficos de 250 años de antigüedad, como el Canon de Avicenna. Durante tres meses vivieron en sótanos y, para no enloquecer, leía a Meher Baba y a Osho Rajneesh.
Eso le cambió. “La religión es para los que temen el infierno y anhelan el paraíso, la espiritualidad es para quienes ya han estado allí.”
Përkthim:
Fahredin Shehu eshte nje poet i ri qe punon ne radio Kosova dhe kambledhur material sufi ne poemat e tij. Enderron te organizoje njetakim sufi ne Sevilla ose Granada. Lexoj poemat (poezite) e tij te perkthyera ne anglisht, te nje sensualiteti oriental. Gjate luftes ne juglindje te Kosoves ka vuajtur sulme te granatave nga ushtria jugosllave, I ishte dashur ta braktise shtepine e tij dhe ka humburnje biblioteke familiare me 2000 tituj dhe doreshkrime kaligrafike 250vjet te vjetra si Kanuni I Avicenes. Gjate tre muajve jetonte nëpër podrume dhe per te mos u cmendur lexonte Meher Baba dhe Osho Rajneesh.
• Please, tell me a little about your writing and about how you decided you
wanted to pick up this Eastern Islam legacy, how you discovered the sufi
world, etc.
I started writing in 1990 diligently working on my first book of poems titled NUN published in 1996, working on it 6 years, which was the first contemporary Albanian book on mystical lyrics and the beginning of era of transcendental literature in Albanian language and literature. The symbolism of NUN is derived from Arabic Jaffr numerical system of letters value akin to Jewish Cabbala symbolism and the book possesses 50 poems which corresponds with the numerical value of Arabic letter NUN which is the symbol of wisdom and knowledge and the first verse of Suretu Qalem in Qur’an which means feather or the writing tool. As my creativity started to be published in a form of writing deliberately I decided to have this symbolism to begin my writing with NUN.
On my second book The Invisible Plurality, published in 2000 I worked 4 years and it’s poetical prose with no character, no time and no place and the narration is in the form of visual slides with the rapid movements. For the first time Albanian reader had chance to understand about Judaism through Moshe Maimonides and his antipode Shabatai Zevi. This book is developing in Tetra- logy where the second one will be on Christianity, the third one on Islam and the fourth volume will be on Mystical legacy of three Abrahamic Religion and all this from the artistic point of view not a theologian discourse.
My third book is the novel NECTARINE published in 2004, is a transcendental epic and search of the spiritual quest through lost scriptures. The first edition is completely sold and was the most sold book in after war Kosova.
My fourth book is Elemental 99, is the book of 99 short stories with the symbolism of Theurgic art on creation of elemental.
I was born as European Muslim inheriting the SUFI tradition from my family and its’ natural spiritual development in this realm. As for my education and refine I expand my capacities reading form the world legacy of religious, spiritual and transcendental treasures and finding the beauty in the mankind through all this palette of diversity of the same reality.
My aim through my writing is to present the world as one giving the spiritual love to the entire mankind and promote human values and sublime it into the higher levels of understanding not for the individual but for the collectivity trying to pursue the reader to understand other cultures and while understanding others you diminish the stereotypes, misunderstandings or even conflicts.
My aim is also to preserve the tradition of Sufism using modern language in prose and Albanian Gheg Dialect which is the most suitable for Sufi poetry.
• What were you doing during the war? How do you think it affected you,
your perception, your writing...
During the war in Kosova, I was in my hometown in South East of Kosova struggling for my biological existence. Twice attacked by grenade from Yugoslav army not from Serbian paramilitary forces, so the family was constrained to leave the house where I left my home library of more than 2000 titles from all around the world 250 years old calligraphic manuscripts like the Cannon from Avicenna and many more and my paintings.
While living in cellars for three months for the first time I wanted to become an animal as I was observing the cats playing erotic games where no human was able to walk free, and the birds singing sad songs. In that time to avoid madness I was reading The Discourses from Meher Baba, and The Ultimate Alchemy by Osho Rajneesh.
The war in fact helped me to purify and love more, to spark my beauty of the soul just as gold should go through the flame to be refined. I feel now that I can write even better not on the war but on the existential and ontological matters. Just as in old Jewish saying as much you squeeze the olive that much oil you can get from it. Now I feel that the religion is for those who are afraid of hell and hope for paradise, but the spirituality is for those who have already been there.
The quality of writing is of course different followed by experiences that is difficult to describe, in fact it was always my aim to write as we are silent, as we are alone and do things in solitude and not in the front of humans.
• Your favorite poets, your masters (you pronounced some of them, even from
Spanish-Arabic tradition... And modern too
If you allow me to paraphrase the Upanisadas … who knows how many flowers the bee has visited to produce the lump of honey…in fact these masters influenced me a lot and nobody can avoid the influences but the matter is how do craft your art and give your signature. We all know that the thread is produced but the way how we arrange them in the loom and fill with different colors to have a beautiful canvas it all remain on our capability to present that beauty that lies deep down in our inspiration and emerges from our souls.
Undoubtedly my most favorite poet is RUMI, and other great Persian poets, then William Blake, Milton, Yeats, Goethe, Kahlil Gibran, other thinkers like Ibn Arabi, Rabia Al Adawia, Moshe Maimonides, Judah Ha Levi, Miguel de Unamuno, Balthasar Gracian Morales, Emanuel Swedenborg, Osho Rajneesh, Gurdijeff, Ramakrishna, Madame Blawatsky.
As for the Spain the people of art here know only about Picasso, Dali, Cervantes, Almodovar but there is a Spain of Juan De la Cruse, Moshe ibn Gabriol, Ibn Rushd ( Averroës), Ibn Hazm, Ibn Tufail, Abraham Ibn Ezra, Abraham ben Samuel Abulafia, as well as Spain of Diego Velasquez, Francisco Goya, Jose Ortega Y Gasset, Joan Miro etc.
• Please, tell me a little about your writing and about how you decided you
wanted to pick up this Eastern Islam legacy, how you discovered the sufi
world, etc.
I started writing in 1990 diligently working on my first book of poems titled NUN published in 1996, working on it 6 years, which was the first contemporary Albanian book on mystical lyrics and the beginning of era of transcendental literature in Albanian language and literature. The symbolism of NUN is derived from Arabic Jaffr numerical system of letters value akin to Jewish Cabbala symbolism and the book possesses 50 poems which corresponds with the numerical value of Arabic letter NUN which is the symbol of wisdom and knowledge and the first verse of Suretu Qalem in Qur’an which means feather or the writing tool. As my creativity started to be published in a form of writing deliberately I decided to have this symbolism to begin my writing with NUN.
On my second book The Invisible Plurality, published in 2000 I worked 4 years and it’s poetical prose with no character, no time and no place and the narration is in the form of visual slides with the rapid movements. For the first time Albanian reader had chance to understand about Judaism through Moshe Maimonides and his antipode Shabatai Zevi. This book is developing in Tetra- logy where the second one will be on Christianity, the third one on Islam and the fourth volume will be on Mystical legacy of three Abrahamic Religion and all this from the artistic point of view not a theologian discourse.
My third book is the novel NECTARINE published in 2004, is a transcendental epic and search of the spiritual quest through lost scriptures. The first edition is completely sold and was the most sold book in after war Kosova.
My fourth book is Elemental 99, is the book of 99 short stories with the symbolism of Theurgic art on creation of elemental.
I was born as European Muslim inheriting the SUFI tradition from my family and its’ natural spiritual development in this realm. As for my education and refine I expand my capacities reading form the world legacy of religious, spiritual and transcendental treasures and finding the beauty in the mankind through all this palette of diversity of the same reality.
My aim through my writing is to present the world as one giving the spiritual love to the entire mankind and promote human values and sublime it into the higher levels of understanding not for the individual but for the collectivity trying to pursue the reader to understand other cultures and while understanding others you diminish the stereotypes, misunderstandings or even conflicts.
My aim is also to preserve the tradition of Sufism using modern language in prose and Albanian Gheg Dialect which is the most suitable for Sufi poetry.
• What were you doing during the war? How do you think it affected you,
your perception, your writing...
During the war in Kosova, I was in my hometown in South East of Kosova struggling for my biological existence. Twice attacked by grenade from Yugoslav army not from Serbian paramilitary forces, so the family was constrained to leave the house where I left my home library of more than 2000 titles from all around the world 250 years old calligraphic manuscripts like the Cannon from Avicenna and many more and my paintings.
While living in cellars for three months for the first time I wanted to become an animal as I was observing the cats playing erotic games where no human was able to walk free, and the birds singing sad songs. In that time to avoid madness I was reading The Discourses from Meher Baba, and The Ultimate Alchemy by Osho Rajneesh.
The war in fact helped me to purify and love more, to spark my beauty of the soul just as gold should go through the flame to be refined. I feel now that I can write even better not on the war but on the existential and ontological matters. Just as in old Jewish saying as much you squeeze the olive that much oil you can get from it. Now I feel that the religion is for those who are afraid of hell and hope for paradise, but the spirituality is for those who have already been there.
The quality of writing is of course different followed by experiences that is difficult to describe, in fact it was always my aim to write as we are silent, as we are alone and do things in solitude and not in the front of humans.
• Your favorite poets, your masters (you pronounced some of them, even from
Spanish-Arabic tradition... And modern too
If you allow me to paraphrase the Upanisadas … who knows how many flowers the bee has visited to produce the lump of honey…in fact these masters influenced me a lot and nobody can avoid the influences but the matter is how do craft your art and give your signature. We all know that the thread is produced but the way how we arrange them in the loom and fill with different colors to have a beautiful canvas it all remain on our capability to present that beauty that lies deep down in our inspiration and emerges from our souls.
Undoubtedly my most favorite poet is RUMI, and other great Persian poets, then William Blake, Milton, Yeats, Goethe, Kahlil Gibran, other thinkers like Ibn Arabi, Rabia Al Adawia, Moshe Maimonides, Judah Ha Levi, Miguel de Unamuno, Balthasar Gracian Morales, Emanuel Swedenborg, Osho Rajneesh, Gurdijeff, Ramakrishna, Madame Blawatsky.
As for the Spain the people of art here know only about Picasso, Dali, Cervantes, Almodovar but there is a Spain of Juan De la Cruse, Moshe ibn Gabriol, Ibn Rushd ( Averroës), Ibn Hazm, Ibn Tufail, Abraham Ibn Ezra, Abraham ben Samuel Abulafia, as well as Spain of Diego Velasquez, Francisco Goya, Jose Ortega Y Gasset, Joan Miro etc.
Nga Romani Nektarina
TREGIMI QËNDROR I HISTORIKUT TË GJATË TË NEKTARINËS
Në kohërat shumë të lashta, ama shumë shumë të lashta, ndoshta kur Zanat u definuan si paraardhës të bukurosheve dhe Rusallkat bartnin shpirtërat e të zhyturve në ujë në territorin që sot e banojnë Mongolët jetonte një fis i cili kishte jetë vërtetë të çuditshme. Jeta e tyre nomade ishte e kombinuar me një formë të padefinuar civilizuese. Pasiqë ky rrëfim e kërkon zemrën e vet, për këto mund të flas edhe në ndonjë rast tjetër. Më duket se më me rrëndësi është të flitët për qëllimin, për nijetin e bërë. E ai është se si në erdhëm deri tek Nektarina. A kishte ajo/ai këtë emër? A kishte këtë konstrukt. Çka ishte çka në të? A flitej atje për njërinë apo për Njërinë, për Zotin apo për zotërat, për ndarje apo për bashkim etj. etj. etj.
Në thellësinë e tokës vlonte një masë e pangjyrë që u jepte rrënjëve elasticitet të nevojshëm dhe fuqinë që ta përçojnë porosinë e tokës deri në maje të degëve ku ato përfundojnë me frute. Njëra nga bukuroshet e rralla e cila nuk është sipas traditës së rrëfimeve princeshë ose jetime e varfër por ishte e bukuroshe e rrallë nga shtresa e çobanëve të rëndomtë. Atje rritëj „Pështyma e Zotërave” si e quanin ata një bimë me të cilën ushqëheshin bagëtitë dhe këtë bekimin e bimës e përçonin deri në qumësht që përdoret në amvisëri. Kjo bukuroshe ushqehej kryesisht me qumësht dhe këtij besonte se i kishte borxh. Mirë po e lëmë këtë. Ajo kishte shprehi që ditëve të gjata të dilte e të shëtitej në kohën e caktuar dhe këndonte këngën e saj të preferuar që sipas transmetimeve të shumta neve na erdhi me titullin “Nektarina” për këtë të gjithë mendonin se ajo është kënga për vetën femërore dhe se ajo i këndonte bukurisë së vetë. Zakonisht pushonte në vend të qetë ku ushqëhej me fruta të pjekura të pjeshkës.
Tari ishte zemra e saj. Ajo këtë e dinte. Ai sillej siç sillet fruljeta, ashtu që çdo shikim i saj atë e sjell dhe humbet deri në alivanosje. Këngën e saj, Tari e mësoi duke e përcjellur një kohë të gjatë. Poashtu për këtë dashuri do të flas më vonë por tani do ta rrëfej atë pjesë ta quaj kronologjike. Kënga e Tarit në fakt e Nektarinës por nëjse si zakonisht argumente të vërtëta hudhen dhe merret ajo e besueshme e fundit. Mirë de, si shpagetat që i solli Marco Polo nga Kina e ato janë ushqim italian apo jo?,a u kënaqe tani. Po kjo për mua është stereotip pra kënga e Tarit është sjellur në gojat e bandillëve të lashtë, ndërsa ata trilluan një lojë me këtë këngë dhe atë e quajtën “LOJA TË CILËN E LUAJNË TË DASHURUARIT”.
Kaluan ditët, ditët, ditët. Këto u bënë vite, vite, vite e këto shekuj ndërsa kënga e Tarit përcillej gojarisht nga gjenerata në gjeneratë. Thuhet se nënat u këndonin foshnjave po këtë këngë derisa i mëkonin. Në kohën kur u bë dyndja e madhe e fiseve, njëri nga fiset e këtij popullacioni që këtu banonte u shpërngul në teritorin ku ishin të vendosur Sumerët. Thuhet se pjesa dërmuese e Sumerianëve kanë prejardhje të drejtpërdrejtë nga ky fis Mongol i lashtë dhe se farën civilizuese që e kultivonin Sumerianët ishte sjellur nga atje. Nga Lindja nga mitra e civilizimeve. Natyrisht, ky fis i mësoi Sumerianët pos tjerave edhe “LOJA TË CILËN E LUAJNË TË DASHURUARIT”, ose vetëm Kënga e Tarit. Ndërsa shkencëtarët në stilin e tyre, në kërkim të argumentit, zbuluan se Kënga e Tarit në origjinal, quhej Nektarina. Sumerianët zbuluan teknikën e shkruarjes në pllaka argjille të lagët ku shtypnin me shkopa kallami e pastaj e pjeknin dhe ashtu krijuan shkrimin kunjëzor. Po në këtë shkrim ata e shkruan edhe Nektarinën dhe atë e bënë në disa kopje. Kopjet ishin privilegj. Natyrisht pasanikët e kishin por edhe në biblotekë. Furtunat e kohës ndikuan që këtë ta humbin nga bibloteka e Ashurbanipalit në Ninivë. Por një nga kopjet ishte në biblotekën e Aleksandrisë e përkthyer nga autorë të panjohur. Puna me anonimet është çdoherë e ndërlikuar. Por zakonisht këngët më të bukura janë të anonimeve. Këtë përkthim grek e kishte në dorë një alim arab i krishterë nga kisha Siriane. Ai e shkroi në gjuhën arabe pra tekst arab por edhe fjalë të përkthyera. Kjo ishte kopje e vetme e ruajtur sepse siç e dini edhe ju bibloteka e Aleksandrisë është djegur ndërsa ky dijetar i cili ishte njëri nga peshkopët e mëdhenj ishte njëri shkretëtire dhe çontë jetë kenobiti.
Tekstin e Nektarinës e fshehu në shpellat larg kontakteve me njerëz. Shumë nga mbretërit e disa viseve e kërkuan këtë dokument. Njëri shkoi aq larg saqë i pagoi piratët që kalonin rrugën e gjatë të karavaneve dhe sapo e shihnin ndonjë prift, e ndalnin. Ishte përpjekje e kotë. Njëri nga mbretërit shkoi shumë më larg. Ai vendosi të çojë jetë kenobiti dhe t’i bashkangjitët monarkëve të shkretëtirës por Ava – t me përvojë të madhe shpirtërore dhe koncentrim të hatashëm, zbuluan shpirtvogëlsinë e mbretit dhe i thanë që të tërhiqët nga dëshira e kotë. Çuditërisht ky e bëri këtë. Këtë kopje fshehurazi e përshkroi ky dijetar dhe i la amanët që të bartët në Damask. Çka ndodhi? Pas bartjes në Damask teksti kalon nga dora në dorë dhe atë shumë të besueshme mirëpo ky krishter konverton në Islam dhe këtë tekst i cili ishte i shkruar në pergament e bën rule dhe e fshehën në murin e një Zavije ku meditonin dervishët e parë sirian. Dhe për këtë dinin vetëm ata që duheshin të vdisnin nga torturat e pseudointelektualëve dhe intelektualëve fanatik të marrëzisë së tyre. Por pse kjo racë njerëzish çdoherë ka ekzistuar? Natyrisht ajo me e vlefshme as nuk mund të kuptohet e për ta fituar duhet ta shpërlash me gjak. Ekzistojnë disa të dhëna se Mensur Hallaxhi kishte pirë nektarin e Nektarinës. Në kohën e sundimit turk të tokave arabe, sulltani që emri i tij filloi me S ka kërkuar nga njerëzit e tij me ekspeditiv që t’u bijnë pas këtij shkrimi. Ndoshta ata nuk kishin ide se çfarë rrugë bëri ky tekst i cili ishte në fillim shkëndi e Përëndisë pastaj dogji pishtarin e Nektarinës dhe këtë e mesoi Tari, me shekuj u përcjell gojarisht derisa është shkruar në pllaka argjille, pastaj në përgament e pas përgamentit do të shndërrohet në letër. Kjo rrugë do të vazhdojë e të kalojë në ekran elektronik etj etj etj.
Nektarina arriti metamorfozën deri në letër qysh në periudhën osmane dhe atë në rule letre e mbështjellur me velur të kuq. Një qark i metamorfozës është kryer. Sërish ajo erdhi në duart e pasardhësve mongolë, turqëve. Çka ndodhi më tëj? Në biblotekën e Stambollit ishte poashtu një kopje të cilën e patën përshkruar dy motra, të bijat e një sufiu që e fshehte aktivitetin e tij mistik dhe për sytë e popullit dhe qëverisë ishte këpucëtar i rëndomtë përtëj urës së Bosforit. Këtë sufi e takon në lidhjet e tyre speciale njëri nga dijetarët poashtu sufi nga këto treva dhe shkëmbejnë tekstin me përkushtim meditativ. I fundit lidhet me lidhëza mistike për këpucëtarin dhe si shpërblim fiton tekstin për historikun e të cilit ishte plotësisht i vetëdijshëm. I gjori nuk kishte pasardhës, fjalën e kishte për pasardhës shpirtëror e jo biologjik dhe ishte i obliguar që ta fshehë tekstin ndoshta me koincidencë, do të hasë në përsonin i cili vërtetë do t’i sheh dobinë. Kush do të jetë ai fatlum?
Shtëpia të cilën e shkatërroi daja i Flamurit ishte goxha e vjetër me mure të trasha guri. Atë duhet ta zëvendësojë një shtëpi e re me tjegulla të kuqe. Daja i Flamurit është njëri i rëndomtë, punëtor fabrike dhe në themelet e saj gjeti një rule teksti me shkrim osman të cilin dot nuk e kuptonte. E Joi të hoxha ta lexojë por ky as aromen nuk ia nuhati. Ndjeu Flamuri se diçka po ndodh në qytet. Kishte koncert por ide nuk kishte se diçka në kokë të tij shndërrit, se diçka po i sillet në rrotën e fatit. Nëna i solli në shtëpi një dhuratë të cilën as që e ëndërrontë. Ishte i dhënë pas antikitëtëve dhe kjo rule kishte vlerë vetëm nga ai këndvështrim. Tek vonë, shumë më vonë do ta zbulojë rrëndësinë, ndërsa për historikun as njollë të saj nuk ka. Njësoj siç nuk i kujtohen qyrrat që i rrinin në zgavrat e hundës mbi buzë, si tuba neoni.
Pas një shoqërimi të gjatë, pasiqë kaluan shumë vite u hap para mikut qël Hamdiut dhe i trego. Jo që frikohëj se po humbas diçka që ka vlerë sepse vlerën nuk ia dintë. Atij i dhimbsej si antikitët të cilin mund ta mbante kur kishte tendenca ta hap një ekspozitë antikitëtësh ndërsa muzetë do të ishin të interesuar t’ia blejnë e ky t’i refuzojë sepse nuk është nevojtar. Kënaqet më shumë me këto lodra se sa me ndonjë çek gjigant parash nga muzeu i njohur. Hamdiu sikur edhe çdo mik i mirrë që të rrah në shpinë e ta këndon këngën e kënaqësisë në miqësi i thotë ta shesë për të fituar para (kjo ishte përshtypja e parë e Flamurit), i thotë ta ruaj, sepse është eksponat me i vlefshëm që mund ta këtë një kolekcionar antikitetësh ( kjo ishte përshtypje tjetër e Flamurit ashtu që ky mund të humbas shumë para, e nëse e ruan do ta humb këtë mundësi të fitimit duke e ditur bindshëm se Flamuri kurrë nuk do ta hap një ekspozitë antikitetësh).
Dobësia e Flamurit ishte karakteristikë e njerëzve që mendojnë shumë, ata të cilët nga mundësia e madhe për të zgjedhur bëhen humbës të vërtetë dhe atë duke mos ditur a mundur, të përcaktohen për idenë apo gjënë e caktuar. Ky nuk mund të vendosë dhe për këtë shkak i urren shumë udhëkryqet. Mund të them lirisht se është tip engjëllor pa dëshirë të veçantë përsonale për të ndërmarrë diç. Vullneti i lirë i është barrë e rrëndë, njësoj ama njësoj si jeta vdekjes. Më shumë dëshiron të veprojë nëse dikush i rekomandon së paku ndjen se është pa obligim të përgjegjësisë.
Flamuri prapëseprapë vendosi ta ruajë tekstin të cilin do ta deshifrojë. Nga do të gjejë ekspertë nuk ka ide, por vendimi është sjellur. A do t’i tregojë edhe dikujt këtë tekst pos Hamdiut që e shikoi me sy të zgurdulluar pothuaj aty zhvillohet filmi pornografik, apo do ta ruaj vetëm për t’i treguar se posedon frymën e historisë të mbështjellur në rule letre të okerizuar e pastaj të mbështjellur në velur si gjaku i oksiduar që në vete akoma ka lagështinë e cila avullohet dhe bëhet shpirt ajri dhe i vie era myk, një Zot e di. Ndërsa unë di një gjë tjetër dhe atë për të sigurtë. Ai tekst patjetër duhet të më bie në dorë dhe atë do ta bëj me mjeshtrinë time të cilën e kam aplikuar tek të tjerët, që do të thotë se kam përvojë. Shpesh nuk më pëlqën vetja kur lavdërohem kështu plus duke i shtuar një mjeshtri që e kam zbuluar me vonë e që do ta testoj pikërisht këtu dhe Flamurin do ta zgjedh si medium të dedikuar ekstra për këtë rast dhe jo vetëm për këtë por edhe dëshira është e flaktë për ta poseduar atë pasuri si materiale ashtu edhe kulturore, civilizuese etj. Që të jem më i sinqertë.
Në kohërat shumë të lashta, ama shumë shumë të lashta, ndoshta kur Zanat u definuan si paraardhës të bukurosheve dhe Rusallkat bartnin shpirtërat e të zhyturve në ujë në territorin që sot e banojnë Mongolët jetonte një fis i cili kishte jetë vërtetë të çuditshme. Jeta e tyre nomade ishte e kombinuar me një formë të padefinuar civilizuese. Pasiqë ky rrëfim e kërkon zemrën e vet, për këto mund të flas edhe në ndonjë rast tjetër. Më duket se më me rrëndësi është të flitët për qëllimin, për nijetin e bërë. E ai është se si në erdhëm deri tek Nektarina. A kishte ajo/ai këtë emër? A kishte këtë konstrukt. Çka ishte çka në të? A flitej atje për njërinë apo për Njërinë, për Zotin apo për zotërat, për ndarje apo për bashkim etj. etj. etj.
Në thellësinë e tokës vlonte një masë e pangjyrë që u jepte rrënjëve elasticitet të nevojshëm dhe fuqinë që ta përçojnë porosinë e tokës deri në maje të degëve ku ato përfundojnë me frute. Njëra nga bukuroshet e rralla e cila nuk është sipas traditës së rrëfimeve princeshë ose jetime e varfër por ishte e bukuroshe e rrallë nga shtresa e çobanëve të rëndomtë. Atje rritëj „Pështyma e Zotërave” si e quanin ata një bimë me të cilën ushqëheshin bagëtitë dhe këtë bekimin e bimës e përçonin deri në qumësht që përdoret në amvisëri. Kjo bukuroshe ushqehej kryesisht me qumësht dhe këtij besonte se i kishte borxh. Mirë po e lëmë këtë. Ajo kishte shprehi që ditëve të gjata të dilte e të shëtitej në kohën e caktuar dhe këndonte këngën e saj të preferuar që sipas transmetimeve të shumta neve na erdhi me titullin “Nektarina” për këtë të gjithë mendonin se ajo është kënga për vetën femërore dhe se ajo i këndonte bukurisë së vetë. Zakonisht pushonte në vend të qetë ku ushqëhej me fruta të pjekura të pjeshkës.
Tari ishte zemra e saj. Ajo këtë e dinte. Ai sillej siç sillet fruljeta, ashtu që çdo shikim i saj atë e sjell dhe humbet deri në alivanosje. Këngën e saj, Tari e mësoi duke e përcjellur një kohë të gjatë. Poashtu për këtë dashuri do të flas më vonë por tani do ta rrëfej atë pjesë ta quaj kronologjike. Kënga e Tarit në fakt e Nektarinës por nëjse si zakonisht argumente të vërtëta hudhen dhe merret ajo e besueshme e fundit. Mirë de, si shpagetat që i solli Marco Polo nga Kina e ato janë ushqim italian apo jo?,a u kënaqe tani. Po kjo për mua është stereotip pra kënga e Tarit është sjellur në gojat e bandillëve të lashtë, ndërsa ata trilluan një lojë me këtë këngë dhe atë e quajtën “LOJA TË CILËN E LUAJNË TË DASHURUARIT”.
Kaluan ditët, ditët, ditët. Këto u bënë vite, vite, vite e këto shekuj ndërsa kënga e Tarit përcillej gojarisht nga gjenerata në gjeneratë. Thuhet se nënat u këndonin foshnjave po këtë këngë derisa i mëkonin. Në kohën kur u bë dyndja e madhe e fiseve, njëri nga fiset e këtij popullacioni që këtu banonte u shpërngul në teritorin ku ishin të vendosur Sumerët. Thuhet se pjesa dërmuese e Sumerianëve kanë prejardhje të drejtpërdrejtë nga ky fis Mongol i lashtë dhe se farën civilizuese që e kultivonin Sumerianët ishte sjellur nga atje. Nga Lindja nga mitra e civilizimeve. Natyrisht, ky fis i mësoi Sumerianët pos tjerave edhe “LOJA TË CILËN E LUAJNË TË DASHURUARIT”, ose vetëm Kënga e Tarit. Ndërsa shkencëtarët në stilin e tyre, në kërkim të argumentit, zbuluan se Kënga e Tarit në origjinal, quhej Nektarina. Sumerianët zbuluan teknikën e shkruarjes në pllaka argjille të lagët ku shtypnin me shkopa kallami e pastaj e pjeknin dhe ashtu krijuan shkrimin kunjëzor. Po në këtë shkrim ata e shkruan edhe Nektarinën dhe atë e bënë në disa kopje. Kopjet ishin privilegj. Natyrisht pasanikët e kishin por edhe në biblotekë. Furtunat e kohës ndikuan që këtë ta humbin nga bibloteka e Ashurbanipalit në Ninivë. Por një nga kopjet ishte në biblotekën e Aleksandrisë e përkthyer nga autorë të panjohur. Puna me anonimet është çdoherë e ndërlikuar. Por zakonisht këngët më të bukura janë të anonimeve. Këtë përkthim grek e kishte në dorë një alim arab i krishterë nga kisha Siriane. Ai e shkroi në gjuhën arabe pra tekst arab por edhe fjalë të përkthyera. Kjo ishte kopje e vetme e ruajtur sepse siç e dini edhe ju bibloteka e Aleksandrisë është djegur ndërsa ky dijetar i cili ishte njëri nga peshkopët e mëdhenj ishte njëri shkretëtire dhe çontë jetë kenobiti.
Tekstin e Nektarinës e fshehu në shpellat larg kontakteve me njerëz. Shumë nga mbretërit e disa viseve e kërkuan këtë dokument. Njëri shkoi aq larg saqë i pagoi piratët që kalonin rrugën e gjatë të karavaneve dhe sapo e shihnin ndonjë prift, e ndalnin. Ishte përpjekje e kotë. Njëri nga mbretërit shkoi shumë më larg. Ai vendosi të çojë jetë kenobiti dhe t’i bashkangjitët monarkëve të shkretëtirës por Ava – t me përvojë të madhe shpirtërore dhe koncentrim të hatashëm, zbuluan shpirtvogëlsinë e mbretit dhe i thanë që të tërhiqët nga dëshira e kotë. Çuditërisht ky e bëri këtë. Këtë kopje fshehurazi e përshkroi ky dijetar dhe i la amanët që të bartët në Damask. Çka ndodhi? Pas bartjes në Damask teksti kalon nga dora në dorë dhe atë shumë të besueshme mirëpo ky krishter konverton në Islam dhe këtë tekst i cili ishte i shkruar në pergament e bën rule dhe e fshehën në murin e një Zavije ku meditonin dervishët e parë sirian. Dhe për këtë dinin vetëm ata që duheshin të vdisnin nga torturat e pseudointelektualëve dhe intelektualëve fanatik të marrëzisë së tyre. Por pse kjo racë njerëzish çdoherë ka ekzistuar? Natyrisht ajo me e vlefshme as nuk mund të kuptohet e për ta fituar duhet ta shpërlash me gjak. Ekzistojnë disa të dhëna se Mensur Hallaxhi kishte pirë nektarin e Nektarinës. Në kohën e sundimit turk të tokave arabe, sulltani që emri i tij filloi me S ka kërkuar nga njerëzit e tij me ekspeditiv që t’u bijnë pas këtij shkrimi. Ndoshta ata nuk kishin ide se çfarë rrugë bëri ky tekst i cili ishte në fillim shkëndi e Përëndisë pastaj dogji pishtarin e Nektarinës dhe këtë e mesoi Tari, me shekuj u përcjell gojarisht derisa është shkruar në pllaka argjille, pastaj në përgament e pas përgamentit do të shndërrohet në letër. Kjo rrugë do të vazhdojë e të kalojë në ekran elektronik etj etj etj.
Nektarina arriti metamorfozën deri në letër qysh në periudhën osmane dhe atë në rule letre e mbështjellur me velur të kuq. Një qark i metamorfozës është kryer. Sërish ajo erdhi në duart e pasardhësve mongolë, turqëve. Çka ndodhi më tëj? Në biblotekën e Stambollit ishte poashtu një kopje të cilën e patën përshkruar dy motra, të bijat e një sufiu që e fshehte aktivitetin e tij mistik dhe për sytë e popullit dhe qëverisë ishte këpucëtar i rëndomtë përtëj urës së Bosforit. Këtë sufi e takon në lidhjet e tyre speciale njëri nga dijetarët poashtu sufi nga këto treva dhe shkëmbejnë tekstin me përkushtim meditativ. I fundit lidhet me lidhëza mistike për këpucëtarin dhe si shpërblim fiton tekstin për historikun e të cilit ishte plotësisht i vetëdijshëm. I gjori nuk kishte pasardhës, fjalën e kishte për pasardhës shpirtëror e jo biologjik dhe ishte i obliguar që ta fshehë tekstin ndoshta me koincidencë, do të hasë në përsonin i cili vërtetë do t’i sheh dobinë. Kush do të jetë ai fatlum?
Shtëpia të cilën e shkatërroi daja i Flamurit ishte goxha e vjetër me mure të trasha guri. Atë duhet ta zëvendësojë një shtëpi e re me tjegulla të kuqe. Daja i Flamurit është njëri i rëndomtë, punëtor fabrike dhe në themelet e saj gjeti një rule teksti me shkrim osman të cilin dot nuk e kuptonte. E Joi të hoxha ta lexojë por ky as aromen nuk ia nuhati. Ndjeu Flamuri se diçka po ndodh në qytet. Kishte koncert por ide nuk kishte se diçka në kokë të tij shndërrit, se diçka po i sillet në rrotën e fatit. Nëna i solli në shtëpi një dhuratë të cilën as që e ëndërrontë. Ishte i dhënë pas antikitëtëve dhe kjo rule kishte vlerë vetëm nga ai këndvështrim. Tek vonë, shumë më vonë do ta zbulojë rrëndësinë, ndërsa për historikun as njollë të saj nuk ka. Njësoj siç nuk i kujtohen qyrrat që i rrinin në zgavrat e hundës mbi buzë, si tuba neoni.
Pas një shoqërimi të gjatë, pasiqë kaluan shumë vite u hap para mikut qël Hamdiut dhe i trego. Jo që frikohëj se po humbas diçka që ka vlerë sepse vlerën nuk ia dintë. Atij i dhimbsej si antikitët të cilin mund ta mbante kur kishte tendenca ta hap një ekspozitë antikitëtësh ndërsa muzetë do të ishin të interesuar t’ia blejnë e ky t’i refuzojë sepse nuk është nevojtar. Kënaqet më shumë me këto lodra se sa me ndonjë çek gjigant parash nga muzeu i njohur. Hamdiu sikur edhe çdo mik i mirrë që të rrah në shpinë e ta këndon këngën e kënaqësisë në miqësi i thotë ta shesë për të fituar para (kjo ishte përshtypja e parë e Flamurit), i thotë ta ruaj, sepse është eksponat me i vlefshëm që mund ta këtë një kolekcionar antikitetësh ( kjo ishte përshtypje tjetër e Flamurit ashtu që ky mund të humbas shumë para, e nëse e ruan do ta humb këtë mundësi të fitimit duke e ditur bindshëm se Flamuri kurrë nuk do ta hap një ekspozitë antikitetësh).
Dobësia e Flamurit ishte karakteristikë e njerëzve që mendojnë shumë, ata të cilët nga mundësia e madhe për të zgjedhur bëhen humbës të vërtetë dhe atë duke mos ditur a mundur, të përcaktohen për idenë apo gjënë e caktuar. Ky nuk mund të vendosë dhe për këtë shkak i urren shumë udhëkryqet. Mund të them lirisht se është tip engjëllor pa dëshirë të veçantë përsonale për të ndërmarrë diç. Vullneti i lirë i është barrë e rrëndë, njësoj ama njësoj si jeta vdekjes. Më shumë dëshiron të veprojë nëse dikush i rekomandon së paku ndjen se është pa obligim të përgjegjësisë.
Flamuri prapëseprapë vendosi ta ruajë tekstin të cilin do ta deshifrojë. Nga do të gjejë ekspertë nuk ka ide, por vendimi është sjellur. A do t’i tregojë edhe dikujt këtë tekst pos Hamdiut që e shikoi me sy të zgurdulluar pothuaj aty zhvillohet filmi pornografik, apo do ta ruaj vetëm për t’i treguar se posedon frymën e historisë të mbështjellur në rule letre të okerizuar e pastaj të mbështjellur në velur si gjaku i oksiduar që në vete akoma ka lagështinë e cila avullohet dhe bëhet shpirt ajri dhe i vie era myk, një Zot e di. Ndërsa unë di një gjë tjetër dhe atë për të sigurtë. Ai tekst patjetër duhet të më bie në dorë dhe atë do ta bëj me mjeshtrinë time të cilën e kam aplikuar tek të tjerët, që do të thotë se kam përvojë. Shpesh nuk më pëlqën vetja kur lavdërohem kështu plus duke i shtuar një mjeshtri që e kam zbuluar me vonë e që do ta testoj pikërisht këtu dhe Flamurin do ta zgjedh si medium të dedikuar ekstra për këtë rast dhe jo vetëm për këtë por edhe dëshira është e flaktë për ta poseduar atë pasuri si materiale ashtu edhe kulturore, civilizuese etj. Që të jem më i sinqertë.
gleanings of Interior Man
Gleanings of interior man
Small DIWAN of Urban Sufi form the Balkan
By NUN
Synopsis
Prelude for cosmic entity in recess of human heart
1. Inner language
2. Inner sound
3. Inner image
4. Inner self
5. NUN a background of a cosmic manifestation
6. Interview with NUN
7. Poetry a channel for self outpour
8. Calligraphy a crystallization of poetic fluid
9. Reconciliation with personal devil
10. Retreat in the recess of own heart
11. A blossom of self rebellion
12. Lucid manifestation of will
13. Gleanings of heart dilemmas
14. Tranquility and Love
15. Maturity of self
16. Daduchos- a torch barrier
17. Discovery of a sparkling truth
18. Now, here, healing
19. Appendix Mulberries- the lost script
20. Conclusion
Prelude for cosmic entity in recess of human heart
In the name of Thy, with the name of Nun , with the aim of Kun
…for you writing the EMERALD TABLET of our century my dear NUN I do. For you
The birth is never-ending beginning
The sky speaks in the language of the Lover
Love is up, down, in the front, behind and sleeps in the heart
You are the beginning
Everything exists everything what mind take for granted
The pain is reimbursed with Love
Happiness is illuminated SEX
The lie undresses the truth as a bridegroom undresses the bride
The transformation of milk into blood is the most realistic Alchemy
The poetry blossoms in the heart and speaks as angel as black color on the white
The God speaks to you only by ACT
And then you wrote the love song for the Godling with compassionate look that infrasonic speech speaks freedom bestowed from the highest heaven.
YOU KISS MY TEAR AND SEAL GOD’S EXISTANCE
I KISS YOU AND DISSOLVE IN GOD’S ESSENCE
Let this be the entry into the threshold of the entity that passes the Emerald Macadam accompanied with the most refined creatures producing supersensible melodies by their moves, and the perfumes that evaporates by their souls and the pomegranate liquor to obey the thirsty soul, and the torch of their heart that beams directly to your heart and illuminates your conscience till the most pleasant faint ever.
And you are the silent shriek of the Paradise gates heard only by diamond shiny souls that blinds the eyes of curious mortals just as the darkness blinds the eyes of the bat.
And you are the process of making awareness for our century and those to come for those to come and walk silently passing through the lost Kinvat of Zardusht.
And you are the light that cherishes the skins dried of burning Suns of all known and unknown galaxies. Be the hidden bee of the last Sarmouni here. So be it…
…and please be pleased with my pleasure
1. Inner language
Have you ever heard? The voice that once is eternally captured as fly in amber finds difficulties to release and became audible. Have you ever listened that voice that tells you silently to cover your meaning and the truth emerging from it that says you are not God.
Have you ever tried to find the channel to outpour that voice? Which lies dormant waiting to see the hole of hope to understand you?
Yes…it was October 1983 on a circumcision party. The sun was on its zenith just like the summer in the Balkans. With the T-shirt with TITO’s red star and shorts he walked around with others, mixed to finally realize that he is also human. Being out means being subjected to environmental harsh aggressors and his fragility went that far so he could only understand the words of creatures other than human. But with humans oh…them, he would only smile and show that appearance akin to theirs and nothing else.
All kids were happy to be there all of them were playing hide and seek in the midday and while running with the mouth full of sweets of different kinds. It’s celebration of course.
Nun was everyday fed with boiled eggs and salt till he was seven what made him unusual in his appearance and in his behavior. That much care! Oh my God; others were saying repeatedly. But it was a sign in his forehead epidermis looked that cosmic constellation of red spots that that visitor clairvoyant seen them as angelic kiss, as a seal that marked eternally somebody who will suffer to show his real nature with permanent fear that nobody will be able to percept that exposure. Yet he was able to struggle and show his human side which later artist will define him as Angeloid , and pay extra attention to his talk, his walk and his act to be described in the book of remarkable men.
On that very shiny day of October he went out and played so much with other kids that he discovered another type of freedom, but he could not follow the velocity of the motion creatures seen as humans. But this time this freedom had its cost and the cost was the loss of contact with supersensible vibrations. After a circular run around the big garden all kids disappeared and he remained alone felt like flying showing only a barking dog that looked like having a mouse head once and the second as crocodile, changing shapes of his head. He was not afraid but felt happy instead moving slowly stepping carefully losing the ground beneath his feet and felt that he is flying and flying. And while flying there were a plentitude of voices he couldn’t recognize, just like in dreams when you thoroughly lost yourself and forget the reality, which is difficult that to be. Somebody or someone was trying to tell the untold story in the language where the articulation is going beyond frontiers of human understanding and found the medium to outpour the fluid message of eternity. Its not revelation of course, he was to young for such combustion of the fragile organic entity known as human, more precisely a boy with the mark in his forehead.
What was he able to understand was the buzzing in small ears sometimes feeling the pressure marking the ground with the seal of sport shoes produced somewhere in Croatia.
Returning from the episode lasting only few seconds, into the round table full of food to join other kids, with the neon face and shining hairs, with the quivering voice exhausted till the last drop of blood and fat dissolved into water elements to keep the flow of life in previous manner. With the immaculate smile in wide face trying to remembers forever the experience yet with the fear not to tell anyone otherwise he will be crucified with the inexhaustible laugh by parents in the beginning then by the surrounding counterparts humiliating and labeling him as pauper.
The food was excellent, and that was the thing he could only relax with and breathe deep to finally find rest maybe just for a while. What he could understand were the words he muttered unconsciously so ANKA could hear and feel confused.
I’M PART OF THE SAME GRAVITY
BUT MY PEAK KISSES THE WHITE CLOUDS
Even approximately I cannot describe the quiescent pain in my backspin, through which with the century souls of every color passed, while minstrel in the late seasons of life, stupefied with being eternal children which for senility have no idea.
Hasan was that type of creature who knew about the emptied cups and the way how do they fill them, but somehow he lacked the ability to color liquors standing there with the readiness to cascade in… only sometimes he was so convicted in the veracity of his words which matched to the facts so he openly said, without turning laterally to see people who thinks different and sees talking for themselves in superlative.
Looking realistically his perception of these conscious moments as his own and his moment was driven by completely somebody else.
His already known outcry I’M PART OF THE SAME GRAVITY BUT MY PEAK KISSES THE WHITE CLOUDS, once upon a time was the most expressive shriek and continuously repeated blasphemy for them was queued as another indescribable blasphemy, and now as the sound of the church bells which sounds without voice.
Small DIWAN of Urban Sufi form the Balkan
By NUN
Synopsis
Prelude for cosmic entity in recess of human heart
1. Inner language
2. Inner sound
3. Inner image
4. Inner self
5. NUN a background of a cosmic manifestation
6. Interview with NUN
7. Poetry a channel for self outpour
8. Calligraphy a crystallization of poetic fluid
9. Reconciliation with personal devil
10. Retreat in the recess of own heart
11. A blossom of self rebellion
12. Lucid manifestation of will
13. Gleanings of heart dilemmas
14. Tranquility and Love
15. Maturity of self
16. Daduchos- a torch barrier
17. Discovery of a sparkling truth
18. Now, here, healing
19. Appendix Mulberries- the lost script
20. Conclusion
Prelude for cosmic entity in recess of human heart
In the name of Thy, with the name of Nun , with the aim of Kun
…for you writing the EMERALD TABLET of our century my dear NUN I do. For you
The birth is never-ending beginning
The sky speaks in the language of the Lover
Love is up, down, in the front, behind and sleeps in the heart
You are the beginning
Everything exists everything what mind take for granted
The pain is reimbursed with Love
Happiness is illuminated SEX
The lie undresses the truth as a bridegroom undresses the bride
The transformation of milk into blood is the most realistic Alchemy
The poetry blossoms in the heart and speaks as angel as black color on the white
The God speaks to you only by ACT
And then you wrote the love song for the Godling with compassionate look that infrasonic speech speaks freedom bestowed from the highest heaven.
YOU KISS MY TEAR AND SEAL GOD’S EXISTANCE
I KISS YOU AND DISSOLVE IN GOD’S ESSENCE
Let this be the entry into the threshold of the entity that passes the Emerald Macadam accompanied with the most refined creatures producing supersensible melodies by their moves, and the perfumes that evaporates by their souls and the pomegranate liquor to obey the thirsty soul, and the torch of their heart that beams directly to your heart and illuminates your conscience till the most pleasant faint ever.
And you are the silent shriek of the Paradise gates heard only by diamond shiny souls that blinds the eyes of curious mortals just as the darkness blinds the eyes of the bat.
And you are the process of making awareness for our century and those to come for those to come and walk silently passing through the lost Kinvat of Zardusht.
And you are the light that cherishes the skins dried of burning Suns of all known and unknown galaxies. Be the hidden bee of the last Sarmouni here. So be it…
…and please be pleased with my pleasure
1. Inner language
Have you ever heard? The voice that once is eternally captured as fly in amber finds difficulties to release and became audible. Have you ever listened that voice that tells you silently to cover your meaning and the truth emerging from it that says you are not God.
Have you ever tried to find the channel to outpour that voice? Which lies dormant waiting to see the hole of hope to understand you?
Yes…it was October 1983 on a circumcision party. The sun was on its zenith just like the summer in the Balkans. With the T-shirt with TITO’s red star and shorts he walked around with others, mixed to finally realize that he is also human. Being out means being subjected to environmental harsh aggressors and his fragility went that far so he could only understand the words of creatures other than human. But with humans oh…them, he would only smile and show that appearance akin to theirs and nothing else.
All kids were happy to be there all of them were playing hide and seek in the midday and while running with the mouth full of sweets of different kinds. It’s celebration of course.
Nun was everyday fed with boiled eggs and salt till he was seven what made him unusual in his appearance and in his behavior. That much care! Oh my God; others were saying repeatedly. But it was a sign in his forehead epidermis looked that cosmic constellation of red spots that that visitor clairvoyant seen them as angelic kiss, as a seal that marked eternally somebody who will suffer to show his real nature with permanent fear that nobody will be able to percept that exposure. Yet he was able to struggle and show his human side which later artist will define him as Angeloid , and pay extra attention to his talk, his walk and his act to be described in the book of remarkable men.
On that very shiny day of October he went out and played so much with other kids that he discovered another type of freedom, but he could not follow the velocity of the motion creatures seen as humans. But this time this freedom had its cost and the cost was the loss of contact with supersensible vibrations. After a circular run around the big garden all kids disappeared and he remained alone felt like flying showing only a barking dog that looked like having a mouse head once and the second as crocodile, changing shapes of his head. He was not afraid but felt happy instead moving slowly stepping carefully losing the ground beneath his feet and felt that he is flying and flying. And while flying there were a plentitude of voices he couldn’t recognize, just like in dreams when you thoroughly lost yourself and forget the reality, which is difficult that to be. Somebody or someone was trying to tell the untold story in the language where the articulation is going beyond frontiers of human understanding and found the medium to outpour the fluid message of eternity. Its not revelation of course, he was to young for such combustion of the fragile organic entity known as human, more precisely a boy with the mark in his forehead.
What was he able to understand was the buzzing in small ears sometimes feeling the pressure marking the ground with the seal of sport shoes produced somewhere in Croatia.
Returning from the episode lasting only few seconds, into the round table full of food to join other kids, with the neon face and shining hairs, with the quivering voice exhausted till the last drop of blood and fat dissolved into water elements to keep the flow of life in previous manner. With the immaculate smile in wide face trying to remembers forever the experience yet with the fear not to tell anyone otherwise he will be crucified with the inexhaustible laugh by parents in the beginning then by the surrounding counterparts humiliating and labeling him as pauper.
The food was excellent, and that was the thing he could only relax with and breathe deep to finally find rest maybe just for a while. What he could understand were the words he muttered unconsciously so ANKA could hear and feel confused.
I’M PART OF THE SAME GRAVITY
BUT MY PEAK KISSES THE WHITE CLOUDS
Even approximately I cannot describe the quiescent pain in my backspin, through which with the century souls of every color passed, while minstrel in the late seasons of life, stupefied with being eternal children which for senility have no idea.
Hasan was that type of creature who knew about the emptied cups and the way how do they fill them, but somehow he lacked the ability to color liquors standing there with the readiness to cascade in… only sometimes he was so convicted in the veracity of his words which matched to the facts so he openly said, without turning laterally to see people who thinks different and sees talking for themselves in superlative.
Looking realistically his perception of these conscious moments as his own and his moment was driven by completely somebody else.
His already known outcry I’M PART OF THE SAME GRAVITY BUT MY PEAK KISSES THE WHITE CLOUDS, once upon a time was the most expressive shriek and continuously repeated blasphemy for them was queued as another indescribable blasphemy, and now as the sound of the church bells which sounds without voice.
Poezite e botuara Boshnjakisht
ODLAZAK
Ponovo odlazak mi veli
Gromko ko orgulje
Drhtaj vena i kosti
Dok Ti dolazim u susret stidno krijem
Razbijenu igracku zivota
Zakopanu u ljudskoj tami
Al Ti znas boli moje
Suze u krv pretocene
Ko zgnjezeni grozdevi mrki
Avaj sta da kazu udovi rastegnuti
Izmedju istoka i zapada
Kad sever i jug duvaju po Tvome
Ti znade i sada tako
Prihvati dete nestasno
Bezazlenog do kraja istrosenog
Tela mucnog od strasti iscrpljenog
I znam moj greh po imenu
I po velicini boli
A zovu je ljubav snevnu jav
Tesko izreknutu grudvastu bol
BICEM KA OGLEDALU
I kad sretoh sebe
U ogledalu nemirne duse
Dan danas u slojevima
Zaborava ko crv
U gnojistu boravim
Svirka jednozvucna
Ives Clein-ova simfonija
Neoprestano
Probija se kroz pore
Nesvesnosti ameboidno
Kretanje jednojonskih jedinki
Kao da su sve budale sveta
Nasle utociste u domu jada
Dok neznam kuda idem
I dokle stigoh
Ali znam da sam jedva covek
LAGANJA
Dok su svi saputali
O bolima u njedrima svojim
Znajuci i ponekad krisom
Govorili jezikom tesnje
O cudima svakodnevnice
Lagali su serijski i obmanjivali
Prvo sebe pa nas nevinasca
Zaneti ljubavlju u traganju
Za iluzornim zivotom neznajuci
Neprimecujuci njegov fluidni tok
Bezglasni do kraja
I sva cudesa drugadok su
S njim tekli plovili poput
Smaragdne ribe na povrsini
A u ustima svojim nosile
Zrnevlja necije srece
Zapravop srece sledecih bednika
Koji su kaparu platili udovima
Duse svoje nevine te bozanske
Jedinke koje u sebi nose
Kosmicki teret
Al za koga?
SECANJE
Prelepo je ovde gledati
Kako zubori krv u venama
I dusa u kosmickoj mrezi tela
Strujom svetlosne brzine
Cini se ravna svetoj nuli
Do same nepokretnosti
Taj pogled vredi duse
Jer zlato je prejftino
Da bi zadovoljilo
Tu odkupninu
Prelepo je secati se trenutka
Kretanja svega osim jastva
Zamrznutog ko srce suncevo koje
Danas i tiho sapuce
Ko ona u nemoj noci
Nekako zeli da me zavrsi do kraja
RECI
OD SVEGA STO REKOH
SAMO MI LJUBAV VECNO
SVIRA MAGICNU LIRU
I DUVA U ROGU ISRAFILOVOM
DA ME NEPRESTANO BUDI
I DRZI NEMOG DO BOLI
DOK SLEDIM HARMONIJU
KOJU JEDVA U SKLADU I U NJOJ
SEBE ZAROBIH KO AMBER KRILA MUSICE
JOS ZELIM TO STAVIT NA
SVETLOSNOJ KRUNI A ONI JE NE VIDE
A TAKO ME BOLI TA SLEPOST
VELIKO JA
U svim centrima krije
Se njena lepota nevidjena
Jel to dusa ili sta
Nije to nego telo zenstveno
Muskog bica cvrstog
Rafiniranog svetloscu svetim
A i u svim periferijama miris
Njen pali ljubav ko miris
Bergamota, petigrana i nerolija
Kao da je naranca njeno ime
A u biti svojoj cuva gorcinu
Kao urma u svojoj kospici
Samo ja i samo ja do arogantnosti
To cujem to vidim to mirisem
To kusam to dodirujem to tocim
Ko most suncevni
I razbuktavam plamen u tami ljudskoj
A ti jos sumnjas u moju neljudskost
IZLAZAK
Knjigu prevazidjoh
Do coveka stignuh
Nenznajuci ranu i bol
Kojeg mi nanosi
I samar vreli o obrazu nezno,
Ko ciglom o glavi i mlaz krvi
Da bih video boju zastrasujucu
I zapamtio coveka
Dok andjeli jaduju
Progutanim pitanjem
A zasto izlazak taj
Radoznali odkupluje se krvlju
POKAJNIK SE STIDNO VRACA U DOM SVOJ
Bilina je meni tajne iznedrila
Dojila ko majka cedo svoje
Zivina me hranila mlekom mascu i mesom
Nadajuci se uzalud da od mene
Naprave ljudsku stenu
I reke su mene ribom hranile
I skoljkama biserjem i solju more
I medom I tamjanom i maslinom I alojom planine
Da mi u venama bucno krv zubori
I venom i cvetnim polenom grozdja vinograde
Ne cekajuci moju zahvalnost
Jer su gledali coveka i navikli
Al se ja vratih od suza
Mokrih obraza i vrat i nedra
Gorcinom da bi raspoznao
Sladost prirode majke
Moji darovaoci nisu slepi
Vide sagnutom glavom
Coveka pokajnika koji trazi
Drugi oblik tela od straha
Da ne zastrasi dok se njima vraca
Ko pijanac u kuci svojoj
MESECINA
Sve mi se nocas cini
Inertna svetlost u telu lepi
Da bi sutra videli radoznali
Prefinjene oziljke meseca
U svojoj punini dok uziva
I taj uzitak na tela nasa naga
Prenosi lahko u paperju
Dok se kotrljamo razigrano
Ali nezno ali nesvesno
Nekako opijeni u carima
Mesecine
MI I ONI
Oni namerno bljuju slobodu
Da bi nas zgrozili
Hvala nebesima mi nismo
Putnici takvi koji se gade
Vonja podpazuha I noznih
Gljivica medjuprstova
Mi putujemo drugom stazom
Sledimo ozonski miris cesnjaka
Na makadamu smaragdnom
Nakadjenim mirisima ambera
Mosusa sandala i drugih mirodjija
Sledimo tragove andjeoskih
Koraka i njihovih pecata
I u nedrima nosimo talismane
Ljubavnih ostataka balsamiranim
Poljupcima nebeskih stvorenja
Ne da bi se razlikovali
Nego zato sto volimo
Ponovo odlazak mi veli
Gromko ko orgulje
Drhtaj vena i kosti
Dok Ti dolazim u susret stidno krijem
Razbijenu igracku zivota
Zakopanu u ljudskoj tami
Al Ti znas boli moje
Suze u krv pretocene
Ko zgnjezeni grozdevi mrki
Avaj sta da kazu udovi rastegnuti
Izmedju istoka i zapada
Kad sever i jug duvaju po Tvome
Ti znade i sada tako
Prihvati dete nestasno
Bezazlenog do kraja istrosenog
Tela mucnog od strasti iscrpljenog
I znam moj greh po imenu
I po velicini boli
A zovu je ljubav snevnu jav
Tesko izreknutu grudvastu bol
BICEM KA OGLEDALU
I kad sretoh sebe
U ogledalu nemirne duse
Dan danas u slojevima
Zaborava ko crv
U gnojistu boravim
Svirka jednozvucna
Ives Clein-ova simfonija
Neoprestano
Probija se kroz pore
Nesvesnosti ameboidno
Kretanje jednojonskih jedinki
Kao da su sve budale sveta
Nasle utociste u domu jada
Dok neznam kuda idem
I dokle stigoh
Ali znam da sam jedva covek
LAGANJA
Dok su svi saputali
O bolima u njedrima svojim
Znajuci i ponekad krisom
Govorili jezikom tesnje
O cudima svakodnevnice
Lagali su serijski i obmanjivali
Prvo sebe pa nas nevinasca
Zaneti ljubavlju u traganju
Za iluzornim zivotom neznajuci
Neprimecujuci njegov fluidni tok
Bezglasni do kraja
I sva cudesa drugadok su
S njim tekli plovili poput
Smaragdne ribe na povrsini
A u ustima svojim nosile
Zrnevlja necije srece
Zapravop srece sledecih bednika
Koji su kaparu platili udovima
Duse svoje nevine te bozanske
Jedinke koje u sebi nose
Kosmicki teret
Al za koga?
SECANJE
Prelepo je ovde gledati
Kako zubori krv u venama
I dusa u kosmickoj mrezi tela
Strujom svetlosne brzine
Cini se ravna svetoj nuli
Do same nepokretnosti
Taj pogled vredi duse
Jer zlato je prejftino
Da bi zadovoljilo
Tu odkupninu
Prelepo je secati se trenutka
Kretanja svega osim jastva
Zamrznutog ko srce suncevo koje
Danas i tiho sapuce
Ko ona u nemoj noci
Nekako zeli da me zavrsi do kraja
RECI
OD SVEGA STO REKOH
SAMO MI LJUBAV VECNO
SVIRA MAGICNU LIRU
I DUVA U ROGU ISRAFILOVOM
DA ME NEPRESTANO BUDI
I DRZI NEMOG DO BOLI
DOK SLEDIM HARMONIJU
KOJU JEDVA U SKLADU I U NJOJ
SEBE ZAROBIH KO AMBER KRILA MUSICE
JOS ZELIM TO STAVIT NA
SVETLOSNOJ KRUNI A ONI JE NE VIDE
A TAKO ME BOLI TA SLEPOST
VELIKO JA
U svim centrima krije
Se njena lepota nevidjena
Jel to dusa ili sta
Nije to nego telo zenstveno
Muskog bica cvrstog
Rafiniranog svetloscu svetim
A i u svim periferijama miris
Njen pali ljubav ko miris
Bergamota, petigrana i nerolija
Kao da je naranca njeno ime
A u biti svojoj cuva gorcinu
Kao urma u svojoj kospici
Samo ja i samo ja do arogantnosti
To cujem to vidim to mirisem
To kusam to dodirujem to tocim
Ko most suncevni
I razbuktavam plamen u tami ljudskoj
A ti jos sumnjas u moju neljudskost
IZLAZAK
Knjigu prevazidjoh
Do coveka stignuh
Nenznajuci ranu i bol
Kojeg mi nanosi
I samar vreli o obrazu nezno,
Ko ciglom o glavi i mlaz krvi
Da bih video boju zastrasujucu
I zapamtio coveka
Dok andjeli jaduju
Progutanim pitanjem
A zasto izlazak taj
Radoznali odkupluje se krvlju
POKAJNIK SE STIDNO VRACA U DOM SVOJ
Bilina je meni tajne iznedrila
Dojila ko majka cedo svoje
Zivina me hranila mlekom mascu i mesom
Nadajuci se uzalud da od mene
Naprave ljudsku stenu
I reke su mene ribom hranile
I skoljkama biserjem i solju more
I medom I tamjanom i maslinom I alojom planine
Da mi u venama bucno krv zubori
I venom i cvetnim polenom grozdja vinograde
Ne cekajuci moju zahvalnost
Jer su gledali coveka i navikli
Al se ja vratih od suza
Mokrih obraza i vrat i nedra
Gorcinom da bi raspoznao
Sladost prirode majke
Moji darovaoci nisu slepi
Vide sagnutom glavom
Coveka pokajnika koji trazi
Drugi oblik tela od straha
Da ne zastrasi dok se njima vraca
Ko pijanac u kuci svojoj
MESECINA
Sve mi se nocas cini
Inertna svetlost u telu lepi
Da bi sutra videli radoznali
Prefinjene oziljke meseca
U svojoj punini dok uziva
I taj uzitak na tela nasa naga
Prenosi lahko u paperju
Dok se kotrljamo razigrano
Ali nezno ali nesvesno
Nekako opijeni u carima
Mesecine
MI I ONI
Oni namerno bljuju slobodu
Da bi nas zgrozili
Hvala nebesima mi nismo
Putnici takvi koji se gade
Vonja podpazuha I noznih
Gljivica medjuprstova
Mi putujemo drugom stazom
Sledimo ozonski miris cesnjaka
Na makadamu smaragdnom
Nakadjenim mirisima ambera
Mosusa sandala i drugih mirodjija
Sledimo tragove andjeoskih
Koraka i njihovih pecata
I u nedrima nosimo talismane
Ljubavnih ostataka balsamiranim
Poljupcima nebeskih stvorenja
Ne da bi se razlikovali
Nego zato sto volimo
POEMS-English
fahredin shehu
Fahredin Shehu
Prishtinë/Kosovë
The last seal
Who can say that miracle with the words of the world to pass?
Who can sing that glory with the eternal notes of paradise?
Who can paint that sparkling beauty above all features?
Who can compare that shine among all creatures?
And the clouds that made cooling shade
And the priest who kissed that seal
And the camels led by thy trade
And the moon split by HIS deal
Have myriads of hearts to have built their nests
Have myriads of souls to have found their rests
With thy deeds that nourish our creeds
With thy name that heals our greed
CRYSTAL TEARS
…And my crystal tears melted
In a cosmic liquor transformed
To drunk the lover in love
A honeycomb
I’m not here
To say the pride of forgotten past
Nor I’m here to sing miraculously
Suras and Sutras of the Holy Scriptures
I’m not here to watch fallen mulberry fruits
In river swimming as a dried leafs
Nor I’m here to pray endlessly
As a sages to repent for
Sinful mundane ignorant
I’m here to kiss the sky in its forehead
And between two eyes where
The star has to spark its beauty
I’m here to perfume your soul
And dry in the sunny-golden pollen
I’m here too, to feed your lungs
With the air of the lost world
Eternally washed in the rivers of soul
I’m the soil of your secret sowed
As a wheat seeds in the fall
Waiting spring to green the fields
And to golden summer with poppies decorated
And fireflies during short nights
Dancing erotic games
Waiting fall to feed the holy stomach
Of enfant terrible
Perpetually called ME
The sarcophagus of your secret
I’m lost …you, concentrated
In a formula dissolved
To respond on their enigmas.
A TIME
Oh…time of light
The sprinkled mystery by
The whiteness of the clouds
Then I follow the stream
After awakening and bliss
Now
Loom of wishes woven mysteries
Silk of pleasure passion of life
Time of maturity a mulberry fruit
I’m in the crossroad again
TEARDROP OF A GOLDEN FIG
I’m the flower sweetest among flowers
Protected by snakes on a Plexus Solaris
As a treasure of wisdom dormant
That opens from within
When the sun says its quatrain
In the midday pondering existence
Warms my heart full of tiny pearls
For necklace of SOPHIA eternal
I melt my sugar as a teardrop
To cure the wounds of past suffers
Leaking on your body between two breast
To sleep in the hole of the navel
For another thousand years
VINE ARBOUR
With the wings stretched eagle
With the hairs of the sleeping beauty
With the body as a serpent deep under the ground
A manifestation of Kundalini
Nurturing the soul and his shade
With the eyes of the beauty
Pressed in the cosmic press
With the spirits of angels
Drunks the lover in love
With me unite with me unite
With me unite with me tonight
BORA
...And then I was blessed
By a kiss of an angel
When I kissed her salty teardrop
That awoke the infant shake in my hearts cradle
With a lost lament
For the eternal past
Again I was blessed
By her breathe warmness
Which open the gate of my paradise
That opened with a silent shriek
As a melody burying ancient memoirs
As a same melody resurrect spirit's thirst
That wants to be overwhelmed by that hug
Of a holly angel.
Fahredin Shehu
Prishtinë/Kosovë
The last seal
Who can say that miracle with the words of the world to pass?
Who can sing that glory with the eternal notes of paradise?
Who can paint that sparkling beauty above all features?
Who can compare that shine among all creatures?
And the clouds that made cooling shade
And the priest who kissed that seal
And the camels led by thy trade
And the moon split by HIS deal
Have myriads of hearts to have built their nests
Have myriads of souls to have found their rests
With thy deeds that nourish our creeds
With thy name that heals our greed
CRYSTAL TEARS
…And my crystal tears melted
In a cosmic liquor transformed
To drunk the lover in love
A honeycomb
I’m not here
To say the pride of forgotten past
Nor I’m here to sing miraculously
Suras and Sutras of the Holy Scriptures
I’m not here to watch fallen mulberry fruits
In river swimming as a dried leafs
Nor I’m here to pray endlessly
As a sages to repent for
Sinful mundane ignorant
I’m here to kiss the sky in its forehead
And between two eyes where
The star has to spark its beauty
I’m here to perfume your soul
And dry in the sunny-golden pollen
I’m here too, to feed your lungs
With the air of the lost world
Eternally washed in the rivers of soul
I’m the soil of your secret sowed
As a wheat seeds in the fall
Waiting spring to green the fields
And to golden summer with poppies decorated
And fireflies during short nights
Dancing erotic games
Waiting fall to feed the holy stomach
Of enfant terrible
Perpetually called ME
The sarcophagus of your secret
I’m lost …you, concentrated
In a formula dissolved
To respond on their enigmas.
A TIME
Oh…time of light
The sprinkled mystery by
The whiteness of the clouds
Then I follow the stream
After awakening and bliss
Now
Loom of wishes woven mysteries
Silk of pleasure passion of life
Time of maturity a mulberry fruit
I’m in the crossroad again
TEARDROP OF A GOLDEN FIG
I’m the flower sweetest among flowers
Protected by snakes on a Plexus Solaris
As a treasure of wisdom dormant
That opens from within
When the sun says its quatrain
In the midday pondering existence
Warms my heart full of tiny pearls
For necklace of SOPHIA eternal
I melt my sugar as a teardrop
To cure the wounds of past suffers
Leaking on your body between two breast
To sleep in the hole of the navel
For another thousand years
VINE ARBOUR
With the wings stretched eagle
With the hairs of the sleeping beauty
With the body as a serpent deep under the ground
A manifestation of Kundalini
Nurturing the soul and his shade
With the eyes of the beauty
Pressed in the cosmic press
With the spirits of angels
Drunks the lover in love
With me unite with me unite
With me unite with me tonight
BORA
...And then I was blessed
By a kiss of an angel
When I kissed her salty teardrop
That awoke the infant shake in my hearts cradle
With a lost lament
For the eternal past
Again I was blessed
By her breathe warmness
Which open the gate of my paradise
That opened with a silent shriek
As a melody burying ancient memoirs
As a same melody resurrect spirit's thirst
That wants to be overwhelmed by that hug
Of a holly angel.
Wednesday, May 02, 2007
Publicistikë
SUFI KALIGRAFISTI
Shkrimtari i lidhur me traditën ezoterike të orientit, Fahredin Shehu,
Shkrimtari i lidhur me traditën ezoterike të orientit, Fahredin Shehu,
flet për dashurinë e tij ndaj Perëndisë, poezisë dhe kaligrafisë.
Alfred Beka
alfred.beka@gazetaexpress.com
Prishtinë, 13 prill — Arti i kaligrafisë dhe poezia mistike shpirtërore janë pak të kultivuara në Kosovë, për të mos thënë aspak. Përpos Fahredin Shehut, me këto arte nuk merret kush tjetër. Kjo e bën të veçantë Fahredinin, i cili pohon të jetë rritur në traditën sufi, andaj edhe është një adhurues i flaktë i misticizmave, jo vetëm të religjioneve abrahamike, siç janë judaizmi, krishterimi dhe islamizmi, të cilat ai i quan religjione perëndimore - për nga aspekti I filozofisë së religjioneve - por edhe i zen budizmit, kaabalës, alkimisë, yogës, etj.
Derisa fliste për Express, Fahredin Shehu tregonte se me shkrime ka filluar të merrej që në vitin 1990, ndonëse frytet e para i pa në vitin 1996, me librin “Nun”, i cili, siç theksoi ai, ishte libri mbase më i papranuar i asaj kohe. “Në atë kohë ishim në turbulence politike dhe njerëzit shumë pak kishin shqisa për të ndijuar apo perceptuar një poezi transcendentale, një poezi mistike, një poezi që i përket psikologjisë personale, nëse flasim me fjalor shkencor”, shpjegonte Shehu. Frymëzimin për poezinë e tij Shehu e gjen tek Perëndia dhe tek vetvetja, sepse çdo njëri, sipas tij, ka diçka që mund ta thotë, por edhe mjeshtërinë për ta artikuluar atë. “Është një thënie hebraike, që thotë se sa më shumë që e shtrydh ullirin aq më shumë vaj nxjerr nga ai. Në situatat më të vështira shpirtërore njeriu është në gjendje të krijojë gjithçka”, shprehej ai. Rrjedhimisht, ai thotë se frymëzimi vjen vetëm prej Perëndisë dhe vetëm prej angazhimit të një krijuesi, i cili dëshiron ta artikulojë atë.
Ndërkaq për kaligrafinë, Shehu pohon se mundohet që poezinë ta kristalizojë në formë të pikturës. Poezia për të duket shumë fluide, diçka shumë virtuale. Kjo është dëshmuar në Kajro, në vitin 2004 kur ai e ka pasur ekspozitën me kaligrafi, të punuar edhe në papirus, pra një medium shumë interesant, që një evropian të prezantohej në Kajro. Kaligrafia te poezia e tij ka vetëm rolin funksional, sepse ai nuk zbukuron shkronja vetëm sa për ta plotësuar një zbrazëtirë, por poezi e lindur aty për aty bëhet kaligrafi, bëhet pikturë d.m.th. është njëfarë procesi alkimik, i cili nga fazat fluide e kristalizon një ide, një koncept, një frymëzim dhe del në trajtë të pikturës. Përpos kësaj, karakteristikë tjetër e poezisë së tij është se Shehu nuk shkruan poezi patriotike, e as erotike. “Nëse shkruaj poezi erotike atëherë ajo është lirikë shpirtërore, d.m.th. dashuria ndaj Perëndisë, dashuria ndaj qenies njerëzore, dashuria ndaj gjithë asaj që na rrethon, që është ekzistuese dhe manifestohet qoftë në planetin tonë, qoftë në kozmos”, thotë Shehu, autor i librit “Nektarina”. Në organizim të Qendrës për promovimin e dialogut mes kulturave lindore dhe perëndimore, ‘OXOR’, të enjten mbrëma u organizua një mbrëmje poetike me poezi të Fahredinit. Ai tregon se Qendra është themeluar në janar dhe qëllimi i saj është shndërrimi I Kosovës në një vendtakim të njerëzve nga lindja dhe perëndimi, me qëllim të krijimit të një dialogu, marrë parasysh ndeshjen e civilizimeve që po ndodh, e që për Shehun është më tepër ndeshje kulturash dhe mosnjohje reciproke e kulturës lindore dhe perëndimore. Meqenëse Kosova edhe gjeografikisht ndodhet diku midis lindjes dhe perëndimit, dhe meqë edhe për nga aspekti shpirtëror jemi midis lindjes dhe perëndimit, Shehu e ka parë të arsyeshme që pikërisht në Kosovë, përmes kësaj Qendre, të sjellë njerëz të profileve të ndryshme, të kulturës, të artit. Krejt kjo me qëllim që gjatë komunikimit të krijohet një dialog dhe një paqe në botë. “Ne kemi kontakte me shumë njerëz jashtë Kosovës, dhe pikërisht do t’i sjellim ata njerëz në Kosovë po me këtë qëllim”, tha Shehu. Midis njerëzve të famshëm që synohet të sillen në Kosovë janë Dalai Lama dhe Nelson Mandela. Ndër shkrimtarët që kanë ndikuar më së shumti të ai janë Xhelaludin Rumi dhe poetët persian, pastaj Khalil Gibran, një poet i krishterë arab i Libanit, por edhe poetët anglez, William Blake dhe John Milton. Me një fjalë, Shehu thotë se te ai kanë ndikuar të gjithë ata që i takojnë poezisë lirike shpirtërore. Në rrethet letrare kosovare thotë se nuk është i pranuar si duhet. Nuk është anëtar I Lidhjes së Shkrimtarëve e as i Pen Qendrës. Edhe atëherë kur e ftojnë në ndonjë manifestim, thotë se nuk shkon, sepse njerëzit, sipas tij, thjesht tronditen me një poezi, e cila është krejt ndryshe nga ato që jemi mësuar t’i lexojmë, t’i dëgjojmë apo t’I përjetojmë. Për këtë arsye ai është më i pranishëm dhe i përkthyer jashtë Kosovës. Shkrimet e tij janë përkthyer në disa gjuhë të botës. “Në suedisht janë përkthyer disa poezi, romani ‘Nektarina’ është duke u përkthyer në Beograd dhe Izrael, ndërsa ‘Elemental 99’ po përkthehet në Sarajevë. Besoj që kjo nevojë e njerëzve për të lexuar diçka shpirtërore, diçka shumë refleksive, po shfaqet përmes këtij interesimi jashtë Kosovës”, shprehet Shehu. Shija për poezinë mistike është shumë intime dhe njerëzit sa here që e lexojnë e përjetojnë ndryshe, pohon Shehu, derisa tregon se aktualisht punon në një projekt me një amerikan, duke e përgatitur librin “Clash of Civilisations”, i cili flet për luftën e tretë botërore dhe profecitë e familjes serbe Tarabic, të shekullit nëntëmbëdhjetë. “Libri është në frymën e realizmit magjik, flitet për profecitë e familjes Tarabic, e cila e parashikonte rënien e Serbisë, ndarjen e Kosovës, zbulimin e telefonit dhe zbulime tjera, ndonëse përmendej edhe Lufta e Tretë Botërore dhe Lufta e Madhe – e cila do të ndodhë pas Luftës së Tretë Botërore, diku rreth vitit 2045”, shpjegon Shehu. Mirëpo, në kontekstin e asaj çfarë ka ndodhur dhe çfarë pritet të ndodhë, ai mendon se ne tashmë jemi dëshmitarë, andaj edhe beson se ky libër do të jetë shumë i suksesshëm, sepse për të është duke u konsultuar në pesë universitete në Amerikë. Shehu është edhe anëtar I Shoqatës Ezoterike të Universitetit Iowa. Kjo organizatë merret kryesisht me publikimin e materialeve dhe me hulumtimin e misticizmit, kështu që kjo është ajo që e lidh Shehun me të, ngase aty studiohet shpirtënia - qoftë ajo lindore apo ajo perëndimore.
Alfred Beka
alfred.beka@gazetaexpress.com
Prishtinë, 13 prill — Arti i kaligrafisë dhe poezia mistike shpirtërore janë pak të kultivuara në Kosovë, për të mos thënë aspak. Përpos Fahredin Shehut, me këto arte nuk merret kush tjetër. Kjo e bën të veçantë Fahredinin, i cili pohon të jetë rritur në traditën sufi, andaj edhe është një adhurues i flaktë i misticizmave, jo vetëm të religjioneve abrahamike, siç janë judaizmi, krishterimi dhe islamizmi, të cilat ai i quan religjione perëndimore - për nga aspekti I filozofisë së religjioneve - por edhe i zen budizmit, kaabalës, alkimisë, yogës, etj.
Derisa fliste për Express, Fahredin Shehu tregonte se me shkrime ka filluar të merrej që në vitin 1990, ndonëse frytet e para i pa në vitin 1996, me librin “Nun”, i cili, siç theksoi ai, ishte libri mbase më i papranuar i asaj kohe. “Në atë kohë ishim në turbulence politike dhe njerëzit shumë pak kishin shqisa për të ndijuar apo perceptuar një poezi transcendentale, një poezi mistike, një poezi që i përket psikologjisë personale, nëse flasim me fjalor shkencor”, shpjegonte Shehu. Frymëzimin për poezinë e tij Shehu e gjen tek Perëndia dhe tek vetvetja, sepse çdo njëri, sipas tij, ka diçka që mund ta thotë, por edhe mjeshtërinë për ta artikuluar atë. “Është një thënie hebraike, që thotë se sa më shumë që e shtrydh ullirin aq më shumë vaj nxjerr nga ai. Në situatat më të vështira shpirtërore njeriu është në gjendje të krijojë gjithçka”, shprehej ai. Rrjedhimisht, ai thotë se frymëzimi vjen vetëm prej Perëndisë dhe vetëm prej angazhimit të një krijuesi, i cili dëshiron ta artikulojë atë.
Ndërkaq për kaligrafinë, Shehu pohon se mundohet që poezinë ta kristalizojë në formë të pikturës. Poezia për të duket shumë fluide, diçka shumë virtuale. Kjo është dëshmuar në Kajro, në vitin 2004 kur ai e ka pasur ekspozitën me kaligrafi, të punuar edhe në papirus, pra një medium shumë interesant, që një evropian të prezantohej në Kajro. Kaligrafia te poezia e tij ka vetëm rolin funksional, sepse ai nuk zbukuron shkronja vetëm sa për ta plotësuar një zbrazëtirë, por poezi e lindur aty për aty bëhet kaligrafi, bëhet pikturë d.m.th. është njëfarë procesi alkimik, i cili nga fazat fluide e kristalizon një ide, një koncept, një frymëzim dhe del në trajtë të pikturës. Përpos kësaj, karakteristikë tjetër e poezisë së tij është se Shehu nuk shkruan poezi patriotike, e as erotike. “Nëse shkruaj poezi erotike atëherë ajo është lirikë shpirtërore, d.m.th. dashuria ndaj Perëndisë, dashuria ndaj qenies njerëzore, dashuria ndaj gjithë asaj që na rrethon, që është ekzistuese dhe manifestohet qoftë në planetin tonë, qoftë në kozmos”, thotë Shehu, autor i librit “Nektarina”. Në organizim të Qendrës për promovimin e dialogut mes kulturave lindore dhe perëndimore, ‘OXOR’, të enjten mbrëma u organizua një mbrëmje poetike me poezi të Fahredinit. Ai tregon se Qendra është themeluar në janar dhe qëllimi i saj është shndërrimi I Kosovës në një vendtakim të njerëzve nga lindja dhe perëndimi, me qëllim të krijimit të një dialogu, marrë parasysh ndeshjen e civilizimeve që po ndodh, e që për Shehun është më tepër ndeshje kulturash dhe mosnjohje reciproke e kulturës lindore dhe perëndimore. Meqenëse Kosova edhe gjeografikisht ndodhet diku midis lindjes dhe perëndimit, dhe meqë edhe për nga aspekti shpirtëror jemi midis lindjes dhe perëndimit, Shehu e ka parë të arsyeshme që pikërisht në Kosovë, përmes kësaj Qendre, të sjellë njerëz të profileve të ndryshme, të kulturës, të artit. Krejt kjo me qëllim që gjatë komunikimit të krijohet një dialog dhe një paqe në botë. “Ne kemi kontakte me shumë njerëz jashtë Kosovës, dhe pikërisht do t’i sjellim ata njerëz në Kosovë po me këtë qëllim”, tha Shehu. Midis njerëzve të famshëm që synohet të sillen në Kosovë janë Dalai Lama dhe Nelson Mandela. Ndër shkrimtarët që kanë ndikuar më së shumti të ai janë Xhelaludin Rumi dhe poetët persian, pastaj Khalil Gibran, një poet i krishterë arab i Libanit, por edhe poetët anglez, William Blake dhe John Milton. Me një fjalë, Shehu thotë se te ai kanë ndikuar të gjithë ata që i takojnë poezisë lirike shpirtërore. Në rrethet letrare kosovare thotë se nuk është i pranuar si duhet. Nuk është anëtar I Lidhjes së Shkrimtarëve e as i Pen Qendrës. Edhe atëherë kur e ftojnë në ndonjë manifestim, thotë se nuk shkon, sepse njerëzit, sipas tij, thjesht tronditen me një poezi, e cila është krejt ndryshe nga ato që jemi mësuar t’i lexojmë, t’i dëgjojmë apo t’I përjetojmë. Për këtë arsye ai është më i pranishëm dhe i përkthyer jashtë Kosovës. Shkrimet e tij janë përkthyer në disa gjuhë të botës. “Në suedisht janë përkthyer disa poezi, romani ‘Nektarina’ është duke u përkthyer në Beograd dhe Izrael, ndërsa ‘Elemental 99’ po përkthehet në Sarajevë. Besoj që kjo nevojë e njerëzve për të lexuar diçka shpirtërore, diçka shumë refleksive, po shfaqet përmes këtij interesimi jashtë Kosovës”, shprehet Shehu. Shija për poezinë mistike është shumë intime dhe njerëzit sa here që e lexojnë e përjetojnë ndryshe, pohon Shehu, derisa tregon se aktualisht punon në një projekt me një amerikan, duke e përgatitur librin “Clash of Civilisations”, i cili flet për luftën e tretë botërore dhe profecitë e familjes serbe Tarabic, të shekullit nëntëmbëdhjetë. “Libri është në frymën e realizmit magjik, flitet për profecitë e familjes Tarabic, e cila e parashikonte rënien e Serbisë, ndarjen e Kosovës, zbulimin e telefonit dhe zbulime tjera, ndonëse përmendej edhe Lufta e Tretë Botërore dhe Lufta e Madhe – e cila do të ndodhë pas Luftës së Tretë Botërore, diku rreth vitit 2045”, shpjegon Shehu. Mirëpo, në kontekstin e asaj çfarë ka ndodhur dhe çfarë pritet të ndodhë, ai mendon se ne tashmë jemi dëshmitarë, andaj edhe beson se ky libër do të jetë shumë i suksesshëm, sepse për të është duke u konsultuar në pesë universitete në Amerikë. Shehu është edhe anëtar I Shoqatës Ezoterike të Universitetit Iowa. Kjo organizatë merret kryesisht me publikimin e materialeve dhe me hulumtimin e misticizmit, kështu që kjo është ajo që e lidh Shehun me të, ngase aty studiohet shpirtënia - qoftë ajo lindore apo ajo perëndimore.Thursday, April 12, 2007
Makadami i Smagradtë
Fahredin Shehu
Prill 2007
Krejt shpirtënia e sotme shqiptare ka burimin në shpirtëninë semite në kunitesencën e sajë, qoftë ai Krishterimi apo Islami në trajta të ndryshme të manifestimit të tyre edhe pse këto religjione filozofët e religjioneve i sistematizojnë në Religjionet Perendimore të cilit grup i bashkangjitet edhe Judaizmi që e përbëjnë trininë sa të përbashkët aq edhe të llojllojshme të feve të Abrahamit, kurse në ato Lindore kategorizohen fetë e Lindjes së Largët. Se sa vështirë është sot të flitet për religjionet jemi dëshmitarë së pari nga këndvështrimi shkencor (filozofik) pastaj edhe nga këndvështrimi kulturor e qytetërues.
Sa luftëra kanë ndodhur dhe po ndodhin në emër të religjionit (Zotit) aq më shumë bindemi se sa pak ka evoluar vetëdija njerëzore dhe ky Homo Sapiens (Njeriu me vetëdije) i cili e racionalizon fshehurazi hyjnoren dhe e banalizon deri në ekstrem për qëllime egoiste, na argumenton krejt falsitetin e besimit.
Nëse drita si e dijmë ka natyrë dualistike valë-grimcë, njeriu poashtu ka natyrë dualistike Trup-Shpirt dhe ky binom jeton në simbiozë në entitetin human kolektivisht i evoluar vetëm në RATIO, por individualisht i involuar në Divinen më të pastër në raste shumë sporadike.
Përtej iluzionit fetar del psikologjia si argument shkencor dhe substituim për fenë dhe estetika si materializim i hyjnores dhe manifestimit të prekshëm të angazhimit kosmik.
Sërish duhet ta përsërisë se njeriu ky i njohur mbetet fëmijë i cili gjithmonë dëshiron të luaj qoftë haptazi e qoftë fshurazi dhe këtë e bënë duke e ndërruar apo sofistikuar lodrën për ta ushqyer apo plotësuar një diçka që i mungon në mënyrë permanente, nga sisa në cucëll, nga cuclla në birrë e venë, nga lodra e thyer e fshehur mbas shpine në lodrën e fshehur thellën në ndërdije (paragjykimet, iluzionet, presionet) e deri tek e Vetëdijshmja, e Pavetëdijshmja kolektive, deri te iluminacioni si pushim total i semi-realitetit pushim total i racios që hap një portal të ri të kalimit të së përtejshmes që unë e emërtoj si PRAGU I YLBERTË, Aldoux Huxley e quajti Dera e perceptimit, Malldoni e quan Projekcion Astral etj.
Prandaj çdoherë përdoret analogjia për ta rrëfyer një perceptim hyjnor dhe vërtet na mungon vokabulari tokësor për çështje qiellore.
Çdo traditë fetare Brenda vetës ka zhvilluar ta përdor terminologjinë shkencore, shkollën apo shkollat e ndryshme të psikologjisë personale që më lehtë i identifikojmë si shkolla mistike apo vetëm Misiticizëm si concept par excellance i shpirtënisë.
Dhe shumë lehtë mund ta bëjmë dallimin mes besimit dhe religjionit ( fesë) sepse njeriu e artikulon fenë dhe shumë vështirë e ndrron por besimin e fsheh si paren apo siu mëkatin dhe/ose e humb ose e shton, prandaj më shumë më flitet për besimin sesa për religjionin i cili pothuaj çdoherë mbetet në suaza kulturore dhe qytetëruese dhe krijon divizione kurse shpirtënia me elementet e saja të etikës së rafinuar, dashurisë, simpatisë, sinergjisë dhe unitetit.
Në historinë njerëzore nuk ka raste të konfliktete mistike por ka konflikte fetare por ka konflikte fetare që janë aq të përgjakshme sa s’bën…ja shëmbëlla
Mojsiu dhe Khidri, Jezusi dhe Gjon Babtisti, Buddha dhe Mahawiri, Sokrati dhe Platoni, Muhamedi dhe Uveis el-Karani, Hallaxhi dhe Bistami, dikur…dhe sot Osho dhe Gurdijeffi, Dalai Lama dhe Pir Zoya Inayat Khani, Madam Blawatsky dhe Khoot Hoomi Meher Baba dhe Hazrat Babajan, Rene Guenon dhe Sayyed Hussein Nasr etj. Edhe pse sipërfaqësisht i takojnë traditave të ndryshme fetare, shpirtërisht janë të unifikuar.
Problemi qëndron që njeriu tani kolektivisht është i udhëhequr nga refleksi i kushtëzuar, respektivisht nga Psikologjia e Pavllovit, nga e vetëdijshmja kolektive e Frojdit e hajde hajde deri te e pavetëdijshmja kolektive e Jungut gjë që është shumë larg nga Nirvana dhe përtej saj Samadhi apo Fana, prandaj Makadami i Smagradtë mbetet rruga në të cilën rrallë shkohet edhe pse në të gjithë jemi udhëtarë.
Një kërkues perendimor dëgjon se në Lindje jeton një mësues i madh shpirtëror dhe shkon ta vizitoj atë dhe u trishtua kur e pa një plak të vetmuar duke lexuar në jë dhomë të pa mobiluar.
Çfarë mësuesi je ti kur s’ke asnjë mobilie në shtëpi – I tha kërkuesi
Po ku i ke ti mobiliet e tua- i tha plaku. Kërkuesi mendoi se plaku ka luajtur mendësh dhe iu përgjigj
Unë jam udhëtar dhe nuk mbaj mobiliet me veti
Po edhe unë jam udhëtar, mos vallë jam diçka tjetër?
Sa më inteligjent është njeriu aq më shumë përdor barcoleta sepse ka nevojë për lojë, ajo është lodra e tij, kurse udhëtari në Makadamin e Smagradtë është i brengosur se si të arrijë në Luginën e Paqës dhe nëpërmjet zemrës arrin në lartësitë më të mëdha qiellore
Ekzistojnë një million pengesa për t’u nisur por vetëm një mënyrë është që të nisesh dhe ajo mënyrë quhet Vendosmëria.
Religjioni është për njerëzit të cilët i frikohen ferrit
Shpirtënia është për ata të cilët veç ishin atje
Është kjo thënie e një anonimi e cila e konfirmon secilin rresht në këtë kompozicion dhe një tjetër nga Otto Weininger i cili thotë:
Frika nga e panjohura është frika nga e pavetëdijshmja sepse njeriu është i lirë konform asaj me çka është i vetëdijshëm.
Pra njeriu as vdekjes nuk do t’i frikohej kur do të dinte diçka krejtësisht sigurt rreth sajë.
Pikërisht në këtë nivel në vetëdijen e njeriut krijohet distance nga e cila lind hapsira për moskuptim e deri tek konflikti.
Krejt kjo ndeshje kulturore e cila duket si ndeshje mes relligjioneve nuk është gjë tjetër pos mosnjohjes reciproke të sistemit të vlerave në relacion Lindje-Perendim dhe asnjëherë në relacion Veri-Jug.
Prill 2007
Krejt shpirtënia e sotme shqiptare ka burimin në shpirtëninë semite në kunitesencën e sajë, qoftë ai Krishterimi apo Islami në trajta të ndryshme të manifestimit të tyre edhe pse këto religjione filozofët e religjioneve i sistematizojnë në Religjionet Perendimore të cilit grup i bashkangjitet edhe Judaizmi që e përbëjnë trininë sa të përbashkët aq edhe të llojllojshme të feve të Abrahamit, kurse në ato Lindore kategorizohen fetë e Lindjes së Largët. Se sa vështirë është sot të flitet për religjionet jemi dëshmitarë së pari nga këndvështrimi shkencor (filozofik) pastaj edhe nga këndvështrimi kulturor e qytetërues.
Sa luftëra kanë ndodhur dhe po ndodhin në emër të religjionit (Zotit) aq më shumë bindemi se sa pak ka evoluar vetëdija njerëzore dhe ky Homo Sapiens (Njeriu me vetëdije) i cili e racionalizon fshehurazi hyjnoren dhe e banalizon deri në ekstrem për qëllime egoiste, na argumenton krejt falsitetin e besimit.
Nëse drita si e dijmë ka natyrë dualistike valë-grimcë, njeriu poashtu ka natyrë dualistike Trup-Shpirt dhe ky binom jeton në simbiozë në entitetin human kolektivisht i evoluar vetëm në RATIO, por individualisht i involuar në Divinen më të pastër në raste shumë sporadike.
Përtej iluzionit fetar del psikologjia si argument shkencor dhe substituim për fenë dhe estetika si materializim i hyjnores dhe manifestimit të prekshëm të angazhimit kosmik.
Sërish duhet ta përsërisë se njeriu ky i njohur mbetet fëmijë i cili gjithmonë dëshiron të luaj qoftë haptazi e qoftë fshurazi dhe këtë e bënë duke e ndërruar apo sofistikuar lodrën për ta ushqyer apo plotësuar një diçka që i mungon në mënyrë permanente, nga sisa në cucëll, nga cuclla në birrë e venë, nga lodra e thyer e fshehur mbas shpine në lodrën e fshehur thellën në ndërdije (paragjykimet, iluzionet, presionet) e deri tek e Vetëdijshmja, e Pavetëdijshmja kolektive, deri te iluminacioni si pushim total i semi-realitetit pushim total i racios që hap një portal të ri të kalimit të së përtejshmes që unë e emërtoj si PRAGU I YLBERTË, Aldoux Huxley e quajti Dera e perceptimit, Malldoni e quan Projekcion Astral etj.
Prandaj çdoherë përdoret analogjia për ta rrëfyer një perceptim hyjnor dhe vërtet na mungon vokabulari tokësor për çështje qiellore.
Çdo traditë fetare Brenda vetës ka zhvilluar ta përdor terminologjinë shkencore, shkollën apo shkollat e ndryshme të psikologjisë personale që më lehtë i identifikojmë si shkolla mistike apo vetëm Misiticizëm si concept par excellance i shpirtënisë.
Dhe shumë lehtë mund ta bëjmë dallimin mes besimit dhe religjionit ( fesë) sepse njeriu e artikulon fenë dhe shumë vështirë e ndrron por besimin e fsheh si paren apo siu mëkatin dhe/ose e humb ose e shton, prandaj më shumë më flitet për besimin sesa për religjionin i cili pothuaj çdoherë mbetet në suaza kulturore dhe qytetëruese dhe krijon divizione kurse shpirtënia me elementet e saja të etikës së rafinuar, dashurisë, simpatisë, sinergjisë dhe unitetit.
Në historinë njerëzore nuk ka raste të konfliktete mistike por ka konflikte fetare por ka konflikte fetare që janë aq të përgjakshme sa s’bën…ja shëmbëlla
Mojsiu dhe Khidri, Jezusi dhe Gjon Babtisti, Buddha dhe Mahawiri, Sokrati dhe Platoni, Muhamedi dhe Uveis el-Karani, Hallaxhi dhe Bistami, dikur…dhe sot Osho dhe Gurdijeffi, Dalai Lama dhe Pir Zoya Inayat Khani, Madam Blawatsky dhe Khoot Hoomi Meher Baba dhe Hazrat Babajan, Rene Guenon dhe Sayyed Hussein Nasr etj. Edhe pse sipërfaqësisht i takojnë traditave të ndryshme fetare, shpirtërisht janë të unifikuar.
Problemi qëndron që njeriu tani kolektivisht është i udhëhequr nga refleksi i kushtëzuar, respektivisht nga Psikologjia e Pavllovit, nga e vetëdijshmja kolektive e Frojdit e hajde hajde deri te e pavetëdijshmja kolektive e Jungut gjë që është shumë larg nga Nirvana dhe përtej saj Samadhi apo Fana, prandaj Makadami i Smagradtë mbetet rruga në të cilën rrallë shkohet edhe pse në të gjithë jemi udhëtarë.
Një kërkues perendimor dëgjon se në Lindje jeton një mësues i madh shpirtëror dhe shkon ta vizitoj atë dhe u trishtua kur e pa një plak të vetmuar duke lexuar në jë dhomë të pa mobiluar.
Çfarë mësuesi je ti kur s’ke asnjë mobilie në shtëpi – I tha kërkuesi
Po ku i ke ti mobiliet e tua- i tha plaku. Kërkuesi mendoi se plaku ka luajtur mendësh dhe iu përgjigj
Unë jam udhëtar dhe nuk mbaj mobiliet me veti
Po edhe unë jam udhëtar, mos vallë jam diçka tjetër?
Sa më inteligjent është njeriu aq më shumë përdor barcoleta sepse ka nevojë për lojë, ajo është lodra e tij, kurse udhëtari në Makadamin e Smagradtë është i brengosur se si të arrijë në Luginën e Paqës dhe nëpërmjet zemrës arrin në lartësitë më të mëdha qiellore
Ekzistojnë një million pengesa për t’u nisur por vetëm një mënyrë është që të nisesh dhe ajo mënyrë quhet Vendosmëria.
Religjioni është për njerëzit të cilët i frikohen ferrit
Shpirtënia është për ata të cilët veç ishin atje
Është kjo thënie e një anonimi e cila e konfirmon secilin rresht në këtë kompozicion dhe një tjetër nga Otto Weininger i cili thotë:
Frika nga e panjohura është frika nga e pavetëdijshmja sepse njeriu është i lirë konform asaj me çka është i vetëdijshëm.
Pra njeriu as vdekjes nuk do t’i frikohej kur do të dinte diçka krejtësisht sigurt rreth sajë.
Pikërisht në këtë nivel në vetëdijen e njeriut krijohet distance nga e cila lind hapsira për moskuptim e deri tek konflikti.
Krejt kjo ndeshje kulturore e cila duket si ndeshje mes relligjioneve nuk është gjë tjetër pos mosnjohjes reciproke të sistemit të vlerave në relacion Lindje-Perendim dhe asnjëherë në relacion Veri-Jug.
Tuesday, April 03, 2007
INTIFADA KULTURORE
Fahredin Shehu
Kush do ta filloj në Kosovë?
Paramendoni gratë të cilat i kanë burrat në gyrbet dhe mallin e fëmijëve për prindin mashkull, paramendoni jetimin i cili mendon se i është kthyer babai dhe me vrap të sulet në prehër, paramendoni Penolopën kosovare e cila sapo thurr tymnin e shkatërron atë dhe mbetet besinke e iluzionit të saj, paramendoni diçka që ndodh për nime e nuk e shohim apo jemi aq indiferent si Jezusi ndaj vdekjes e që i thonë indiferencë e shenjtë. Edhe kjo ndodh. Edhe kjo na ndodh dhe duket se do të vazhdoj kështu.
Ndërmjet mjerimit dhe argëtimit në të, ndërmjet mjerimit dhe lumturisë, ndërmjet urrejtjes dhe dashurisë, ndërmjet mallit dhe Të Madhit, pushon dhe puson pika meditative e cila neutralizon çdo provokim dhe mungesa e provokimit pjell monotoninë, se kush ka mend ka edhe humor si kompenzim, si shpërblim i pavetëdijshëm, si ilaq kundër lodhjes së trurit. Paramendoni sa aksidente ka në paraqitjen mjegullës. Mjegulla ka shumë aksidente këtu, shumë libra janë shkruar nga dikush tjetër dhe shumë janë nënshkruar nga dikush tjetër, shumë këngë janë komponuar nga dikush tjetër, dhe janë kënduar nga dikush tjëtër, shumë piktura janë pikturuar nga dikush tjetër dhe nga po këta janë nënshkruar dhe çka? Asgjë e re nën këtë qiell, bojkot i ndodhisë si kishte thënë Baudrillard. Problemi është se misteri është këtu dhe fshehtësia është e fshehur në dritë por ne ende si duket nuk e kemi zbuluar. Se vetë krijimtaria është mister ashtu si vazhon të thotë Berdjajevi
Krijimtaria është - mister. Misteri i krijimtarisë është misteri i lirisë. Misteri i lirisë është i pakufishjëm dhe i paartikulueshëm.
Nikolai Berdjajev
Prej krijimtarisë e deri te paaftësia për ta thënë atë, për ta artikuluar atë është rrugë e gjatë dhe në këtë rrugë ka shumë labirinthe të cilat po na hutojnë dhe në këtë rrugë nuk niset pa udhërrëfyes. Pak janë ata të cilët e kanë guximin me u nis vëtë në rrugë sepse frikohen nga vdekja kurse vdekja nuk është gjë tjetër pos diçkas së panjohur dhe çdogjë e panjohur krijon frikë, lind tërheqjen dhe dorëheqjen, lind shukatjen dhe frikën se mos po gabojmë, dhe zgjimi i vërtetë ndodh kur kalohet në anën e rebelimit, si lulja kur rebelohet nga kursi i degës dhe aty e shfaq bukurinë e vet, si aroma kur avullohet nga lulja, si populli kur rebelohet nga padrejtësia e pushtetarëve dhe ky popull është fitimtar, ndërsa ai popull i cili toleron hajninë e pushtetarëve dhe ashpër e ndëshkon hajnin e pazarit ai popull është i ndëshkuar me humbje.
Dhe shikoni rininë të cilën po e shkelni si barin e njomë vetëm se ju jeni shkelur si fletët e qepës mbi dhe, për ta formuar dhe zgjeruar kokën nën dhe, e prodhuar heterozide të cilat tani na I fërgojnë sytë, dhe shikojeni rinin e cila po thotë diçka pa e mendu sepse atë po e bën, dhe shikojeni rininë të cilës në veshë i pëshpëritet cilin hap ta ndërmarr, dhe shikojeni rinin e cila është mllefosur dhe nuk lexon apollogjitë e viteve tetëdhjeta por është në safari të identitetit të ri, dhe shikojeni rininë e cila po heq dorë nga ju sepse ja u keni sosur lirinë, misterin e paartikuluar, shikojeni potencën e tyre e cila hallakatet nëpër botë me e gjetë vetën në pusin e trashiguar. Kush nuk është pshurr në gjumë, pshuret tani dhe jo vetëm posht por i pshurrë edhe sytë, eh sa gjynah…
Reqeta për Mollotov kulturor.
1. Një shishe njeri
2. Shpirti si lëndë djegëse,
3. Vepra si fitil
4. Pasioni si shkrepsë
5. Liria si hedhje e lirë
6. Intifada kultutore si qëllim
7. Dhe
8. Boom
9. E pastaj shohim çka ndodh
A ekziston mafia kulturore në Kosovë?
Ekziston potenciali i kibernuar i njerëzve të cilët janë në krye të kulturës, ekzistojnë sharlatanët të cilët paguajnë shuma të majme për t’u nënshkruar me nje libër që nuk e kanë shkruar vet dhe një i ri në Kosovë mund të thotë se… me sendin e huaj nuk mundesh me hy dhondër dhe Lidhja e shkrimtarëve ju e dini sa janë…? nuk bën asgjë për ditën ndërkpomëbtare të librit, dhe PEN Qendra e Kosovës e cila nuk bën asgjë për librin, dhe Ministria e kulturës që i ka ra pishmanit se e ka bo jë projekt për librin, dhe botuesi i cili të thotë: botuar librin???!!! Fshehe mos po të rreh dikush… dhe intelektualët që garojnë se kush ma shumë pinë çaj të rusit me ose pa limon …dhe të tjerët që prësin një herë në muaj me ardh plaku me plis të bardh dhe me musteqe të përhimta prej Rahovecit me bidona me i sjell raki që ata që e pijnë i thonë; të rrushit, e ajo asht e hardhisë… dhe Ministria e Arsimit e cila nuk bën asgjë për librin dhe e lë në mëshirën e botuesit i cili një libër të gjuhës angleze e shet 7 €, vëtem se nxënësi duhet pa tjetër me e ble se mësuesi i anglishtës e përze nga ora… dhe botuesi i cili nuk i shet librat në librari po në tezgë të Grandi…dhe ekspozitat e të rinjëve që nuk i sheh askush, as vetë të rinjët dhe ekspozitat e pikturave të pleqëve që nuk dijnë a janë piktor a janë poet… dhe deputet që janë hutuar se janë poet e në shtepi i shërojnë plagët e vjetra…dhe gazetat që botojnë kulturë dhe me to bëjn fishek për gështenja shitësit që i pjekin gështenjat në rrugë, dhe Televizionet që shesin kulturë duke marr emisione të huaja dhe duke mos e cekur burimin…dhe bllogët e webfaqet që shkëmbejnë mes veti shkrimet e njerëzve që nuk kanë pas mundësi me u afirmu n’zaman t’Titës dhe tani janë mbrojtës të kauzës kombëtare…dhe më në fund nuk ka Mafi kulturore…natyrisht jo. Kush nuk ka qajtë deri tani, mundet me qajt dhe me e fitu titullin e budallës…deri sa ta kthejnë …a mos e pate Kosovën çikë të tezës që po të dhimbet?
Paramendoni gratë të cilat i kanë burrat në gyrbet dhe mallin e fëmijëve për prindin mashkull, paramendoni jetimin i cili mendon se i është kthyer babai dhe me vrap të sulet në prehër, paramendoni Penolopën kosovare e cila sapo thurr tymnin e shkatërron atë dhe mbetet besinke e iluzionit të saj, paramendoni diçka që ndodh për nime e nuk e shohim apo jemi aq indiferent si Jezusi ndaj vdekjes e që i thonë indiferencë e shenjtë. Edhe kjo ndodh. Edhe kjo na ndodh dhe duket se do të vazhdoj kështu.
Ndërmjet mjerimit dhe argëtimit në të, ndërmjet mjerimit dhe lumturisë, ndërmjet urrejtjes dhe dashurisë, ndërmjet mallit dhe Të Madhit, pushon dhe puson pika meditative e cila neutralizon çdo provokim dhe mungesa e provokimit pjell monotoninë, se kush ka mend ka edhe humor si kompenzim, si shpërblim i pavetëdijshëm, si ilaq kundër lodhjes së trurit. Paramendoni sa aksidente ka në paraqitjen mjegullës. Mjegulla ka shumë aksidente këtu, shumë libra janë shkruar nga dikush tjetër dhe shumë janë nënshkruar nga dikush tjetër, shumë këngë janë komponuar nga dikush tjetër, dhe janë kënduar nga dikush tjëtër, shumë piktura janë pikturuar nga dikush tjetër dhe nga po këta janë nënshkruar dhe çka? Asgjë e re nën këtë qiell, bojkot i ndodhisë si kishte thënë Baudrillard. Problemi është se misteri është këtu dhe fshehtësia është e fshehur në dritë por ne ende si duket nuk e kemi zbuluar. Se vetë krijimtaria është mister ashtu si vazhon të thotë Berdjajevi
Krijimtaria është - mister. Misteri i krijimtarisë është misteri i lirisë. Misteri i lirisë është i pakufishjëm dhe i paartikulueshëm.
Nikolai Berdjajev
Prej krijimtarisë e deri te paaftësia për ta thënë atë, për ta artikuluar atë është rrugë e gjatë dhe në këtë rrugë ka shumë labirinthe të cilat po na hutojnë dhe në këtë rrugë nuk niset pa udhërrëfyes. Pak janë ata të cilët e kanë guximin me u nis vëtë në rrugë sepse frikohen nga vdekja kurse vdekja nuk është gjë tjetër pos diçkas së panjohur dhe çdogjë e panjohur krijon frikë, lind tërheqjen dhe dorëheqjen, lind shukatjen dhe frikën se mos po gabojmë, dhe zgjimi i vërtetë ndodh kur kalohet në anën e rebelimit, si lulja kur rebelohet nga kursi i degës dhe aty e shfaq bukurinë e vet, si aroma kur avullohet nga lulja, si populli kur rebelohet nga padrejtësia e pushtetarëve dhe ky popull është fitimtar, ndërsa ai popull i cili toleron hajninë e pushtetarëve dhe ashpër e ndëshkon hajnin e pazarit ai popull është i ndëshkuar me humbje.
Dhe shikoni rininë të cilën po e shkelni si barin e njomë vetëm se ju jeni shkelur si fletët e qepës mbi dhe, për ta formuar dhe zgjeruar kokën nën dhe, e prodhuar heterozide të cilat tani na I fërgojnë sytë, dhe shikojeni rinin e cila po thotë diçka pa e mendu sepse atë po e bën, dhe shikojeni rininë të cilës në veshë i pëshpëritet cilin hap ta ndërmarr, dhe shikojeni rinin e cila është mllefosur dhe nuk lexon apollogjitë e viteve tetëdhjeta por është në safari të identitetit të ri, dhe shikojeni rininë e cila po heq dorë nga ju sepse ja u keni sosur lirinë, misterin e paartikuluar, shikojeni potencën e tyre e cila hallakatet nëpër botë me e gjetë vetën në pusin e trashiguar. Kush nuk është pshurr në gjumë, pshuret tani dhe jo vetëm posht por i pshurrë edhe sytë, eh sa gjynah…
Reqeta për Mollotov kulturor.
1. Një shishe njeri
2. Shpirti si lëndë djegëse,
3. Vepra si fitil
4. Pasioni si shkrepsë
5. Liria si hedhje e lirë
6. Intifada kultutore si qëllim
7. Dhe
8. Boom
9. E pastaj shohim çka ndodh
A ekziston mafia kulturore në Kosovë?
Ekziston potenciali i kibernuar i njerëzve të cilët janë në krye të kulturës, ekzistojnë sharlatanët të cilët paguajnë shuma të majme për t’u nënshkruar me nje libër që nuk e kanë shkruar vet dhe një i ri në Kosovë mund të thotë se… me sendin e huaj nuk mundesh me hy dhondër dhe Lidhja e shkrimtarëve ju e dini sa janë…? nuk bën asgjë për ditën ndërkpomëbtare të librit, dhe PEN Qendra e Kosovës e cila nuk bën asgjë për librin, dhe Ministria e kulturës që i ka ra pishmanit se e ka bo jë projekt për librin, dhe botuesi i cili të thotë: botuar librin???!!! Fshehe mos po të rreh dikush… dhe intelektualët që garojnë se kush ma shumë pinë çaj të rusit me ose pa limon …dhe të tjerët që prësin një herë në muaj me ardh plaku me plis të bardh dhe me musteqe të përhimta prej Rahovecit me bidona me i sjell raki që ata që e pijnë i thonë; të rrushit, e ajo asht e hardhisë… dhe Ministria e Arsimit e cila nuk bën asgjë për librin dhe e lë në mëshirën e botuesit i cili një libër të gjuhës angleze e shet 7 €, vëtem se nxënësi duhet pa tjetër me e ble se mësuesi i anglishtës e përze nga ora… dhe botuesi i cili nuk i shet librat në librari po në tezgë të Grandi…dhe ekspozitat e të rinjëve që nuk i sheh askush, as vetë të rinjët dhe ekspozitat e pikturave të pleqëve që nuk dijnë a janë piktor a janë poet… dhe deputet që janë hutuar se janë poet e në shtepi i shërojnë plagët e vjetra…dhe gazetat që botojnë kulturë dhe me to bëjn fishek për gështenja shitësit që i pjekin gështenjat në rrugë, dhe Televizionet që shesin kulturë duke marr emisione të huaja dhe duke mos e cekur burimin…dhe bllogët e webfaqet që shkëmbejnë mes veti shkrimet e njerëzve që nuk kanë pas mundësi me u afirmu n’zaman t’Titës dhe tani janë mbrojtës të kauzës kombëtare…dhe më në fund nuk ka Mafi kulturore…natyrisht jo. Kush nuk ka qajtë deri tani, mundet me qajt dhe me e fitu titullin e budallës…deri sa ta kthejnë …a mos e pate Kosovën çikë të tezës që po të dhimbet?
Subscribe to:
Posts (Atom)