Borce Panov- Macedonia

Biography of Borce Panov

Borce Panov was born in Radovis, Macedonia, and graduated Macedonian language and literature at the Faculty of philology in Skopje, in 1986.A member of the Macedonian Writers’ Association since 1998 and a member of the association’s Presidency since 2008. He writes poetry, plays and essays and until now has published these books:-“What did Charlie C see opposite “, in 1991, an edition of “ALFA”, awarded as the best book at the anonymous contest of the Macedonian Literature Youth.

The same year, this book was also awarded as the best debut , that was published in the period between the previous Struga Poetry Evenings and the next one , winning the award “ Studentski zbor” / Student’s word /.
His poetry book “Cyclone eye” was edited in 1995 by the publishing house “Fenix” in Skopje.
His poetry book “Stop Charlie” was published in 2002, in the edition“Karamanov” of the Culture Centre “Aco Karamanov” from Radovis.
The next poetry book “The beat “was published in 2006 in the publishing house “Dialoque” from Skopje. This book was contesting for the prestigious award “Aco Sopov” in 2006.
The publisher “Gurga” edited his “Glass riddle” , also a poetry book in 2008.His last book, "Basilica of the manuscript" was published by the publishing house IP dialogue in May 2010. His latest book titled "Subconscious dinner" released in the month of May 2012 the publishing house "Dialogue" in Skopje.
Borce Panov is also an author of the following plays:- “ The fifth calendar time “- “ The double of the town”- “At the middle of the street, a dead end “- “ Homo Sapunens”- “ Catch the sleep walker”- “ Divided by his own nose”- “Summer cinema” .

The poem


this mirror
is the most smoothly
shaved cheek
in which
the bear

of time
doesn’t grow
therefore
nix
disappoint
when
you’ll
stand
in the front

of it

Invisible letter

I wanted to write something
between I and invisible city
I want a silent letter
to travel
throughout cloud’s shapes
you’ll ask
how is possible that entire city
be invisible
it is absurd
even for you
you would say
yet, though a owl
that’s just now
becomes a wind portrait
that splits the city
into panic syllable
else that the owl
a roof of the invisible building
where I still reside
your poet
who writes on invisible things
in that city
that always escapes us
and delimits the eyes
Charlie*
____________
Charlie*(Charlie Chaplin)- from my book: Stop Charlie

 The Castle

when the antique craftsman erected the city walls
he built the wind between the stones
so from the distance he would smell the stench of enemy
whereas I from the bones of a dream build the skeleton
and address to wind
that as Diogenes to Alexander the Macedonian
amidst all these bones of worldly slaves
can’t recognize the bones of my father and those of the old King
and causing the odor from not gnawed flesh of my dream?
and hushes to my castle
that the enemy already knocks in the front door
without knowing if I would again awake at home
I walk through the shadow of my Soul

who is a guidepost from my body extends
between the walls of day and night
and I understood that the wind is exactly the stone of wisdom
built as hole in the castle
which for years strengthens my word

@ Translation by Fahredin Shehu

Përditshmëria dyfytyrëshe

Para se ta vente në gjumë nën tehun e sëpatës

Gjyshi im e rrotullonte gjelin mbi kokë

E kur kokën ia priste

Gjaku valë spërkatës

Vallen pa kokë e lejonte ta vallëzoj

Paj edhe unë në zhgjëndërr kështu

Loz ëndrrën time të pa-kokë

Dhe në vetëm tre sekonda

Mes tij dhe zhgjëndrrës dëshiroj të kujtoj

Se “kur ëndërron as i gjallë je as i vdekur”

Më fliste kështu gjyshi

Dhe atëherë u kujtova çka më fliste për stërgjyshin

Kur me kokë të prerë nga jataganët osman

Dhe pa kokë

Më kamë në mes të betejës gjoks më gjoks tundej

Tevona mendova përballë cilës ligësi edhe unë ashtu

Me kamë dytehëshe të përditshmërisë sonë valëvis

Dhe a është e gjithë kjo çka desha të kujtoj

Sikur secili mëngjes varret nga kjo

A do të zgjohem i gjallë

“Sepse kur ëndërron as i gjallë je as i vdekur”

Kalaja

kur mimari antik muronte muret e qytetit
erën mes gurësh muronte
që nga largësia qyteti ta ndjente kundërmimin e armikut
e unë prej eshtrash të një ëndrre sërish ndërtoj skeletin
dhe erës i flas
që si Diogeni Lekës së Madh
mes gjithë këtyre eshtrave robërish botëror
nuk mund të identifikoj eshtrat e babait dhe mbretit plak
e а sjell kundërmimin nga mishi i pa- ndrydhur i ëndrrës sime
dhe kështjellës sime i pëshpërit
se armiku veç para derës troket
dhe nuk di a do të zgjohem sërish në shtëpi
ec nëpër hijen e shpirtit tim

e cila si shenjë rruge nga trupi më shtrihet
mes mureve të ditës dhe të natës
dhe kuptova se era bash gur i urtësisë
muruar si vrimë në kështjellë
I cili prej vitesh fjalën time forcon

 Shartimet e bardha

Zgjohem në faqen e natës
Derisa gjyshja ime e shfleton.
Dhe gjyshi im i gëzohet
Mes degëve të qershive të shëndosha dhe të kuqe
Mua qershitë e bardha m’i sharton.
Unë nuk e kujtoj këtë,
Se as je i gjallë as i vdekur
Kur ëndrra vetvetiu shfletohet...
Zgjohem deri tek dhoma e pupave të mëndafshit.
Nëna ime shprish perin e qetësisë
E ditën time
Në vekun për mëndafsh end.
Më flisnin
Se libri i ëndrrave i gjyshes sime nën jastëk
Gjithmonë është qitap i hapur
Komentimet se shartimet
E ëndrrave tona...
Dhe në mes dy librave
Si melaqe mbrojtës jeton në familjen tonë.
Se as je i gjallë as i vdekur
Nëse ëndrra vetvetiu të shfletohet.

Letër e padukshme

desha të shkruaj diçka
mes meje dhe qytetit të padukshëm
desha të udhëtoj
ajo letër e qetë
nëpër forma të përkryera të reve
do pyesësh
si është e mundur që i gjithë qyteti
të jetë i padukshëm
kjo është absurde
madje edhe për ty
do të thuash
por prapë , sidoqoftë një buf
ja tani pikërisht
shndërrohet në portret ere
i cili ndan qytetin
në rrokje tronditëse
aq më shumë që bufi
kulmi i një ndërtese të padukshme
ku unë ende jetoj
poeti yt
i cili to shkruan gjëra të padukshme
në atë qytet
që pa nda na ik
dhe na i kufizon sytë
Çarli*
____________
Çarli *( Çarli Çaplin)- nga libri im: Stop Çarli

Poezia

kjo pasqyrë

është më e lëmuara
faqe e rruar
ku
mjekra e kohës
nuk rritet më
andaj
kujdes
mos
të trishtoj
kur
para saj
qëndron

@  Përktheu Fahredin Shehu

Once I was a Jew

Do you understand how heart
                           -might squeeze
The entire blood it possessed?  While
Juvenile breath could still warm
The mystical indifference of the senile
The coldness of the snake curved
Over the bent backspin

.............................




Ann Arbor Review, USA

Power Poetry- Fahredin Shehu

Power Poetry

http://www.powerpoetry.org/poems/sorbet-divine

http://www.powerpoetry.org/poems/marriage

http://www.powerpoetry.org/poet/Fahredin/poems

Kosova

Gurët e paluar

Vathë arri me gurë ametisti

Nën mozaikun me motive Ouroborus

Dhe pjergulle te përdredhur gjarpëruese

Në shtylla mermeri të rrëmbyera

Të dërguara në Korinth

　

Nënë e përlotur me foshnjen e rrëmbyer

Barbarët na shikonin si veten

Ja se s’bën të jeshë ndryshe

Nën vorbullën gëllëtitëse apetitesh të sëmuara

　

Një vulë mesingu stampon

Dyllin e përgjakur përplot hemeoglobinë

Në pergamen prej lëkure dardane

Dhe kallinjë të praruar me shfryrje lulekuqesh si yje

Në natën e bekuar

　

Dhimbja flet me rrokje tallase

Nga gërsheta baladash të shprishura

Ti nuk zvoglohesh si hija anash diellit

Edhe këtu dashurohej si në Veronën e Shëkspirit

Edhe këtu heshtja si rrëshirë okupon

Mbetjet mortore të të dashuruarve

　

Tash kremtohet frymëmarrja

Hija të rritet përtej madhësisë shpirtërore

Frymëmarrja e lirë si prurje shiu të bollshëm

Tokën ta bojëdis me të gjelbërtën e bekuar

Çupëzat dhe djelmoshat sy-gentiane

Dhe aromë nga gjethet e Farsikës

　

Ja se endemit jemi në trungun human

Bosh nga urrejtja dhe kreshmuar nga ekspansioni i sëmurë

Një popullacion monumentesh humane

　

Ja se krenaria si uji peshkun nuk na mbyt

Ja se jemi mirënjohës për bekime

Të miqëve

Të afërm

Xhubran Halil Xhubran "KRAHËT E THYER"

 

Xhubran Halil Xhubran

KRAHËT E THYER

Titulli në origjinal:

الأجنحة المتكسّرة

Përktheu nga arabishtja:

MA Jahja Hondozi

Jo se vepra e Xhubranit është e panjohur në tërësi për një pjesë të lexuesve, veçmas në radhët e atyre, të cilët vetë shkruajnë, por kritika jonë, asnjëherë nuk ka dhënë një vështrim domethënës, për këtë autor botëror, kundruall përkthimit të pakët, për një shpërndarje më masive të veprës së tij. Kjo, ndoshta për shkak të paragjykimeve të shumta, por edhe se veprat e tij kanë një ndjeshmëri më mistike, andaj nënkuptohet, meqë neve na mungojnë njerëz me përgatitje të tillë.

Kujtojmë se, vepra e Xhubranit është e përkthyer në Shqip: Nehat S. Hoxha Rilindja, “Jezusi, biri i njeriut”, Kuvendi françeskan Gjakovë, në përkthim të P. Lorenci, “Profeti”, Toena, Tiranë, në përkthimin e M. Rakipaj, gjë që mund të duket pak, krahasuar me rëndësinë, të cilën e ka opusi i tij, si letrar ashtu edhe ai aplikativ, sepse vetëm Profeti është përkthyer në mbi dyzet gjuhë botërore dhe konsiderohet libri i katërt në botë për kah përhapja dhe lexueshmëria, ndërsa, ai si poet konsiderohet, pas Shekspirit dhe Lao Tze-s, poeti i tretë më i lexuar i të gjitha kohërave, andaj konkludimi se asnjëherë nuk është bë analiza e duhur e veprës së tij, është shumë i drejtë.

Dr. Suheil Bushrui nga Instituti për hulumtimin e veprës së Xhubranit, pranë Universiteti Maryland në SHBA, ka përgatitur një libër të jashtëzakonshëm në mbi 372 faqe lidhur me veprën e Xhubranit, respektivisht biografinë e plotë të tij dhe libri titullohet  “Kahlil Gibran, Man and Poet”[1]. Shpesh edhe emri i tij është shkruar si Khalil, Kahlil, dhe tek ne Halil dhe dallimet mes Gibran dhe Xhubran, kurse emri i plote i tij është Xhubran Halil Xhubran. Gjë që sugjerohet për ta kuptuar më mirë lëvizjen e tij nga lindja në SHBA, përkrahjen që e gjen nga Znj. Marry Elizabeth Haskel, pastaj edhe përkrahja nga një mike tjetër Barbara Young, e cila i kushton një libër të tërë biografik, This Man from Lebanon[2] , jeta e tij dyvjeçare në Paris në klasën e artistit të famshëm Auguste Rodin, ndikimet e filozofisë së William Blake dhe Friedrich Nietzsche, në njërën anë  dhe nga Ibn Sina, Ibn Rushd, Al Ghazali në anën tjetër, e kompletoi tendencën e tij artistike dhe filozofike, e kështu me radhë. 

Veprat e Xhubranit, të cilat karakterizohen me begati leksiku, ndjeshmëri transcendentale dhe lirikë të artikuluar në mënyrë të çiltër, gjë që kjo e fundit e popullarizoi shumë, (sepse flet me gjuhën e popullit), janë mesazhe sa artistike- shpirtërore po aq edhe të kësaj bote, deri te ato politike. Veprat e tij janë si vijon:

Nimfat e luginës, 1906, Shpirtrat rebelë, 1908, Krahët e thyer, 1912, Lot dhe buzëqeshje, 1914, Procesione, 1919, Stuhitë, 1920, janë shkruar në gjuhën arabe, kurse: I marri, 1918, Paraardhësi,1920,  Profeti, 1923, Rëra dhe shkuma, 1926, Mbretëria e imagjinatës, 1927, Jezusi, biri i njeriut, 1928, Zotët e tokës, 1931, Endacaku, 1932) dhe Kopshti i profetit, 1933, janë veprat e tij të shkruara në gjuhën Angleze.

Vepra Krahët e thyer është novelë autobiografike, e cila flet për dashurinë e parë të autorit. Ajo është rrëfim romantik i një djaloshi dhe një vajze, të cilët i lidh dashuria platonike, (larg nga kënaqësitë fizike).

Heroi i romanit është një djalosh 18 vjeçar, i cili rrëfen tregimin e dashurisë së tij, si një ndjenjë e shenjtë dhe e papërsëritur, të cilën e përjetoi në lidhje me një vajzë, Selma Kerame.  Kjo vajzë, ndërkaq, fejohet dhe martohet me një person tjetër të pasur, duke iu nënshtruar kështu pa vullnetin e saj, ligjeve dhe traditave të kohës. Autori flet në vetën e parë.

Vepra është edhe një tregim ku autori nëpërmjet fatit të heroinës,  akuzon shoqërinë patriarkale, viktimë e së cilës ishte Selma Kerame.

Meqë një recension si ky nuk lejon që të hyhet në detaje për të analizuar së paku një vepër të tij ashtu si e meriton ajo, konsiderojmë se, përkthimi i M.A. Jahja Hondozit i veprës Krahët e thyer, botuar më 1912, është më se i mirëseardhur për lexuesin tonë, gjithmonë duke pas parasysh se neve në përgjithësi na mungojnë përkthimet letrare dhe përkthimi i kësaj vepre duhet të paraqes eveniment të rëndësishëm kulturor, posaçërisht në Kosovë. E mos të flasim për vështirësitë, të cilat i has përkthyesi gjatë punës së tij andaj vetëm ai, i cili merret me përkthime e veçmas me përkthimin e poezisë e kupton vështirësinë dhe “frikën e të shkruarit”, siç thotë Jacques Derrida, respektivisht kapërcimi në një territor të ri të pazbuluar.

Lexuesit tonë i ofrohet një libër i cili e zbulon një botë krejt të re letrare, filozofike dhe shpirtërore.

Personalisht, sa herë kam lexuar një rresht të Xhubranit, në gjuhën Kroate, Serbe Angleze, Shqipe etj., sikur çdoherë më ka prekur gishti suptil i rrezes së ndritshme të shpirtit të Xhubranit, dhe asnjëherë nuk më ka lënë indiferent dhe konkuldoj; “Secili që ka ndjeshmërinë e një fëmije, assesi nuk mund e të mos i dridhet zemra, nga fjala e shkruar në këtë mënyrë dhe e cila, guron nga kroi hyjnor”.

Ne, nuk mjafton vetëm ta falënderojmë përkthyesin për punën e lodhshme, por duhet ta promovojmë në këtë mënyrë një lloj të tillë të artit, i cili më (falë këtij përkthimi), nuk është larg nesh.

Fahredin Shehu

Tetor 2011, Prishtinë

---

[1] Halil Xhubran, Njeri dhe Poet.

[2] Ky njeri nga Libani, 1945

Mbet Ihsan nga Fahredin Shehu; Shqip- Gjuhë Rome;- nga Kujtim Paçaku

Mbet Ihsan

Edhe sot loti ma bojdis kët
Vuxhut t'padukshëm pej njerzie
Prap flakë xhani kall
Hallkun e t'Madhnueshmit
Tahret shpirtit q'i ban për nime

Nji semavat me yje shoh
Kur bie shiu duan tek ma çon hedije
Në dallgat e kangës s'melaqeve shkon
Te Ruhi i paç t'i diftoj
Mexhlisit t'NUN-it e ta knaq
Se ktu pos dashnisë ilaç tjetër ska
Dhe sytë qi shohin hyri
Erandin gjylsoj në secillën zemër

Secilla dor jep veç nga vetja
Si dashni e amsheshme
Me Allahin dhe për Të

Tevona vazhdon me mbet insan
Tevona vazhdon me mbet ihsan

Aćhov Ihsani

Ini adive i asvaj makhela akava

Bidikhlo vu3uti e manuśendar

Palem  i iloski jag tharela

E Barikanipnaske Halko

Ilosko tahreti so ćaćhes adikarla.

Jekh semavato e ćehreneencar dikhava

Kana dela brśind mangna te bićhalen hedija

Ano gilenge melaikane dalge 3ana

Ko suzzo ruho te mothavav

NUN-esko me3lisi te lośakarol

So akate kamipnastar aver aver ilaći nanaj

Thaj o jakha so dikhna laćhipen

I sung luludikarava ano sakova ilo

Sakova vast dela kororo peske

Sar mulikano kamipen

E Allahosa thaj vaś Oleske

Pal odova aćhola te ovol  palem insani

Pal odova aćhola te ovol  palem ihsani

© Fahredin Shehu

© Përkthimit, Kujtim Paçaku

Rrapi i Prizrenit"- Poezi nga Salajdin Krasniqi- recension- Fahredin Shehu

Rrapi i Prizrenit

Salajdin Krasniqi

Fahredin Shehu

24, nëntor 2012, Prizren

Janë dy vende në Kosovë ku nuk mund të shkruaj poezi: Prishtina se nuk ka asgjë që mund të të frymëzoj dhe të të ofroj një çast kreativ poetik dhe Prizreni, se është tepër poetik dhe druan se duke u përpjekur të frymëzohesh, e humb gjithë poetikën që e bart me vete ky qytet, ndër shekuj. Jam shumë subjektiv lidhur me Prizrenin, sepse nuk jam i prizrenit, por e kam një hise këtu. Dhe sa herë vi e shikoj ndryshe dhe kam frikë mos të më ik ndonjë gjë.

Për Selajdin Krasniqin situata natyrisht se ndryshon. Ai na rrëfen edhe atë që ne si vrojtues nuk jemi në gjendje ta perceptojmë.

Po më lejohet ta krahasoj Prizrenin me ndonjë qytet në botë, ideja e parë që më vie në kokë është Jerusalemi, me gjithë magjinë, historinë dhe sinqeritetin e manifestimit të qytetarisë, derisa Vushtrria dhe Rahoveci më duken si Hebroni, ku duhet të hulumtosh misterin e lashtësisë.

Dhe një krahasim tjetër është që sapo përmendet rrapi i prizrenit mua më kujtohet rrapi mbi 900 vjeçar në Uludag të Bursës në Turqi. Natyrisht e gjithë kjo e ka edhe një histori dhe këtë autori na e shfaq në një libër të ilustruar, dhe kisha thënë të rëndë, një Lament, një Matem i natës. Për një qytet ku u lind, ku u rrit dhe ku u poç si krijues, e  ku shfytyrohet çdo ditë e më shumë nga armiqtë e tij, qofshin ata okupator të huaj apo injorantët me mungesë totale të ndjeshmërisë dhe qytetarisë e që fatkeqësisht janë nga ne.

Përmes këtij libri më zbulohet një Prizren i begatë, begatia e të cilit pamëshirshëm shkartohet nga brejtësit të cilët identitetin e kuptojnë vetëm si substancë amorfe dhe me të drejtën absolute të tyre që ta modelojnë sipas kandarit të vet.

Jam shumë i sigurt se ata që pinë kafe buzë Bistricës dhe e shfletojnë librin do të përpiqen të gjejnë edhe mangësitë se gjoja këtë dhe atë nuk e paska thënë autori. Ua kisha falur po ta kishin bërë ata një libër së paku të ngjashëm me këtë. Fatkeqësisht jo. Çdo herë ai që e kullon politikën në kafe është më i mençur se burrë- shteti dhe çdoherë ai që as gishtin e vogël nuk e lëviz i gjen dobësitë atij që punon, Këtë e tha Nietzsche jo unë.

Po i kthehem vargut, i cili i tëri mund të rezymohet në Lament. Lament për vite të shkuara, Lament për njerëz, për objekte, për kujtesa, për harresa për të para dhe të papara, për të shkruara dhe të pashkruara etj.

Një varg i sinqertë, eksplodues, shprehje ekstreme e vajit dhe dashurisë, një kombinim delikat dhe filigranik emocionesh, plotë vërtetësi dhe mungesë mendjemadhësie.

Për atë që thash më lartë, poeti thotë:

“Të mençurit ndërtuan kroje, tiranët i shkatërruan, uji mbeti aty...” fq. 34.

Çdo gur kalldërmeje ruan kujtime, tempulli pagan, kisha, xhamia, teqe, secila rrugë e rrugicë, zejtarë, poetë, aktorë, e piktorë, ashik, priftë, hoxhë, e shejh, flamur,besëlidhje, kala qëndrese, kafe e çajtore, zeje e tregtarë, dogana e konsullatë, ujë e gjak, ura, shatërvani, krojet sahat- kulla, qepujkat e mbledhura nga pleq, gra e fëmijë, edhe qulli i përzier, edhe ahengjet dhe teferiqet që të gjithat madje të dukshme, gjysmë të dukshme dhe të padukshme, Ky është Prizreni i Poeti dhe jo vetëm i tij.

Ai thotë:

“Kalldrëmet e qepenat humbën pa ardhur frymëzimi

Të kaluarën tënde dua t’ia lë dhuratë brezit në vijim...”. fq. 45- kjo është sakrificë e poetit a nuk mjafton edhe kjo? Duke e pritur frymëzimin...

“Shekuj me radhë të pushtuan, të shtrinë për dhe

Derisa fjala e Zotit lindi fuqinë dhe zbriti mbi ne”- fq 48.

Në Stamboll e Isfahan bilbili i këndonte trëndafilit duke ia rrëfyer misterin, në Prizren dhe vetëm këtu, bilbili i këndon Zambakut dhe ehoja e Ashik Junusit të vargu

“Ti me mua para e pas meje, askënd s’e lëshon në ecje

Nw përjetësi o Salajdin kanë për të të sharë në heshtje”

Dhe te vargjet:

‘Tani nuk e lë ahengun e Marashit, as zogjtë e Bylbylderës

As erën e  dikurshme të simiteve dhe bukës së furrës...”- fq. 78

Aferin!!!!!

Nostalgji e Mallim.

Ju faleminderit që ma dhatë mundësinë që edhe un të shkruaj për Prizrenin.

"Një pikë shi", Poezi, autor, Tahir Hoxha- Recension nga Fahredin Shehu

Të shkruarit e poezisë në kohët e vështira  është dëshmuar se ka dhënë qenësinë e poetit në cilën do epokë. Edhe sot kjo nuk është përjashtim, pavarësisht se mënyra e artikulimit, metodologjia e shkrimit dhe mjetet me të cilat ajo transmetohet dallon shuam nga epokat e mëhershme.

Ky libër elektronik ka qëllimin që të arrij lexuesin me mjetin më të përshtatshëm si nga aspekti kohor të distribuimit të tij ashtu edhe për kah aspekti ambiental sepse libri elektronik është miqësisht i orientuar kah ambienti në të cilin jetojmë e i cili dita ditës gjithnjë e më shuam është duke u shkatërruar nga dora e njeriut.

Libri që e keni nëpër duar i Tahir Hoxhës, “Një pikë Shi”, është edhe një argument më shumë për keq- menaxhimin e distribuimit të librit dhe subkluturën e krijimtarisë letrare të falsifikuar e cila është shndërruar në normë.

Po kthehem tek vargu per se i Tahir Hoxhës i cili në kuintesencën e tij artikulohet në një gjuhë me tone herë herë pesimiste si refleksion i ambientit agresiv në të cilin ndodhet poeti, vrazhdësia e jetës dhe fatit dhe pamundësia në momente të caktuara për t’u ndryshuar ajo. 

“asgjë nuk është në dorën tonë përveç çastit që e jetojmë

tash këtu

ky çast ikanak si erë e trazuar shkretëtire”

dhe në vargjet:

“edhe fëmijëve u mora fëmijëri me qira

dhe shokë të lagjes në huazim

secila ditëlindje i gjente në adresë të re”

Figurën stilistike të Pasqyrës, e cila si objekt gjithmonë ka asocuar çiltërsinë, Tahir Hoxha e konsumon në relacion me vetveten ndërsa vargjet e mëposhtme cytin lexuesin, që secili ta shikoj vetveten dhe në kërkim të saj të gjej ndonjë të njohur të cilin mund ta përshëndes. Kjo është një refleksion i gjendjes morale të shoqërisë kur njeriu lere se nuk i njeh më të tjerët por fillon ta harroj edhe vetveten. Më herët kam shkruar, “ i mjerë është ai i cili të vetmin mik e ka atë që e sheh në pasqyrë. Kjo ndodh me skeptikët ekstrem dhe me të dëshpëruarit ekstrem. Në rastin e Tahir Hoxhës, ai shëmbëllim, i cili shihet në pasqyrë është poeti i cili është tëhuajsuar në masë aq ekstreme sa që vetën e sheh si të huaj dh me mjeshtri luan me konceptin e kohës në relacion me njeriun.

“në pasqyrë

shpesh e shoh një të huaj dhe

gjithmonë harroj ta përshëndes...”

ky libër ka përmbledhur vargjet, të cilat rrumbullakojnë një kohë goxha të gjatë dhe ku manifestohen të gjitha preokupimet e autorit. Relacioni me njeriun i cili personifikon një mik të çmuar, shprehet me patos të thellë, duke e ngushëlluar mikun e ndjerë se defekti i tij i lindur po përpjesëtohet me defektin e vet, e të cilin është duke e vuajtur ende.

“e unë, Cani, miku im

kam lindur me një defekt të pashërueshëm në shpirt

ndaj ta shkruaj nga kjo botë

këtë letër me lotë

(edhe pse e di që s’do ta lexosh kurrë)”

Poezia e Tahir Hoxhës karakterizohet me emocion të thellë në relacionin, Njeri- Ambient- Psikologji personale- Krijim. Është një varg, i cili nuk përpiqet me dhunë të bëhet varg por kristalizimi i natyrshëm i fluidit kreativ. Impulset, respektivisht kapja e këtyre impulseve kreative është realizuar me shumë sukses dhe fundja i mbetet lexuesit që në pasqyrën e zemrës së tij të gjej një të njohur dhe mos të harroj ta përshëndes ashtu si iu referua autori me vargjet antipod të shprehive tona por në mënyrë andragogjike na mëson dhe na kursen me pak fjalë që nëse Unë e shoh një të panjohur ju e shihni dhe mos harroni ta përshëndetni. Kështu mund të deshifrohet midis- rreshti si leksion didaktik i kësaj poezie. Ku eksiton edhe në gegë te KANGA QË S’U SHKRUE, dhe pëlcet me gjithë potencë si shegë e pjekur.

Fahredin Shehu

Janar 2012,

Prishtinë

A burden by Fahredin Shehu

Fahredin Shehu

A burden

What the air, flame and water could not bear

It is hidden in the layers of the rocks

And the resin amber lumps keep long

Memoirs of the extinguished insects

And the bones and flesh of the Mammoth

In the deepest Womb of the Ice

What may be seen is the top of an iceberg

Evaporating the amber

What they may lament

Is the sequence of life past inexperienced

Bloody gluttonous; devastating a particle

Of the beauty which is the Jewel

In the crown of Divine

She bowed to kiss with

The scarlet lips – this mere creature; yet

Out of her Grand mercy but for whom

The car and the exploiting plants

Of Gaia’s treasures are chopped mercilessly

Only for the Insatiable and the daemon’s

Pride- who shall be richest

Until it looses the entire reason

VIRIDITAS

(The greening power of God)

From Hildegard Von Bingen

Your distant gazing and reckon

Prickly thorns unveiled in that speech

Terracotta alphabet I bear as talisman

Has captured the morsel of un- eaten

Dinner

Supposed to be a tormenting parlor

And recipes for unsubordinated soul

In the front of the failed Avataras

When the greening power of God

Manifests

I follow the lesson of love taught by

Hildegard Von Bingen- that came

As emerald scroll of thick mildness

In its prelude- written sigils that expels

The fire fairies of the Mountain Hecla

In Iceland

Resided to fight with the Oceanic spirits

Of Lapland- the progeny of Luridan

Settled in the bottom of my veins

Creating a moistening sclerosis

Yet pleasant

It is said by the Sages of the past and

Those who now still distil their

Souls in the front of the Moon phases

“When you enter the shrine of knowledge

Take thy shoes off, as there is a blessing

In purity that commenced with the feet and

Rinse your hands to release

The power that shake the constellations

Within your Galaxies”

And

It is said by the Lovers of the past and

Those who still burning their being

In the front of the Blue Flame Altar

Hardly visible

“When you enter the shrine of Love

Take yourself off; as there is the only

Salvation and survival that began

With the eyes and rinse the entire body

To release from the bondage that caused

Shrinkage of the Grand Heart”

When I gaze I do it entirely and I see God

When I know enough in every breathtaking I see God

When I Love I love whole- being-ly and I see God